Ai no Melody [LAXUS]

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Met elke handeling die ze maakte op de toetsen van de piano hoorde ze de klank die ze wou horen. Ze sloot haar ogen opgaand in het nummer en een enkele traan gleed over haar wangen. Ze had geen idee hoe lang geleden het was geweest dat ze Laxus had gesproken, of nou ja, meer gesproken als een korte 'ja meneer.' Ze zuchtte, hoe kon ze ooit zo stom zijn geweest om te denken dat hij eigenlijk iets meer voor haar kon voelen dan een leraar voor een leerling kon voelen. Ze was een idioot voor hopen dat er een kans was. Een kleine kans, een sprankje hoop, het was er niet, het was er nooit geweest. Nog een traan gleed over haar wangen en ze veranderde de melodie naar een zachte trage pas. Altijd had ze zichzelf terug kunnen vinden in muziek maar deze avond was anders. Het was stiller dan normaal. Haar hart was stiller.

Ze merkte een foute noot op en liet zichzelf op de piano vallen een lawaai makend in het proces. Het was allemaal haar fout. Ze had hem te ver gepushed die dag. Maar ze had ook zichzelf gesloopt met dat. Ze had nooit naar die wereld moeten gaan, want toen ze daarna naar haar vader was gegaan had ze de grootste leugen ooit gehoord. Of nou ja, hij vertelde de waarheid achter die leugen, haar gehele leven er in opslokkend. Ze had geen idee wat ze kon doen en ze kon met niemand praten, niemand behalve hij.. Maar ze durfde het niet aan. Ze durfde niet meer bij hem in de buurt te zijn. Zijn adem te ruiken op haar huid.

Tranen stroomde over haar wangen en zachtjes begonnen haar schouders te schokken elke keer dat ze een beweging maakte een nieuw lawaai uit de piano voortbrengend. Dat er nog niemand was gekomen om te vragen waarom ze zo'n herrie maakte was een wonder, maar ze kon niet anders als haar emoties vrijlaten. Niemand kon haar zien. Niemand zag de waarheid achter haar normaal zo vriendelijke glimlach. Niemand..

Laxus Dreyar

Het was de laatste tijd stiller geweest dan anders, bijna vreemd stil had hij het kunnen noemen. Niet dat hij dat niet al was gewend in zijn leven, maar dit was net weer anders. Wat was er eigenlijk fout gegaan? Hoe had ze zo ineens weer om kunnen slaan van persoonlijk tot afstandelijk en deels daarvan was ook zijn eigen schuld geweest. Maar hij had het haar gewoon niet kunnen uitleggen, niet wetend hoe hij het had moeten zeggen. Hij was nooit bang geweest voor het oordeel van een ander, hij stond er ver boven. Maar ze had ook wel gelijk gehad in haar woorden. Maar de laatste twee weken waren hun gesprekken ingekort tot het afstandelijke en korte presentie en het beantwoorden van vragen. Buiten dat had ze geen enkel woord tegen hem gezegd en groot gelijk had hij haar ook wel kunnen geven.

Misschien was hij wel weer te hard voor haar geweest, maar het was voor hem gewoon te moeilijk om zoiets aan te pakken. Hij wist ook wel dat ze hem had willen helpen en ze had al zoveel meer van hem gezien dan wie dan ook. Ze had zelfs een deel van zijn verleden kunnen raden en om wie het ging. Ze verwarde hem, maar toch wilde hij weer met haar praten. Eigenlijk had hij in zijn hoofd zoveel wat hij wilde zeggen, maar niks kwam eruit zodra het nodig was. Het was nooit de bedoeling geweest om haar weer zo ver van zich af te duwen, maar toch werd hij altijd wel wantrouwig naar mensen die toch dichterbij konden komen zonder dat hij er wat aan kon doen.

Nu alle lessen waren afgelopen en alle leerlingen hun weg terug naar hun dorms hadden gevonden kon hij nu eindelijk ook weer terug en zijn rust pakken. Toch bleef hij staan zodra hij muziek hoorde. Het was in het muzieklokaal, dat was een ding. Maar wie het was wist hij niet, de leerlingen hoorden na schooltijd niet meer in het gebouw te zijn en toch was er iemand hier. Hij sloot even zijn ogen en bleef op deze afstand staan luisteren terwijl hij zijn eigen muziek even afzette en onbewust toch op de muziek afging. Het was een mooi stuk muziek, dat moest hij wel toegeven en even buiten de deur bleef hij staan luisteren en leunde zacht tegen de muur met een zwakke glimlach.

Hij schrok even van een klap en wat lawaai en langzaam stak hij zijn hoofd om de hoek en schrok even zodra zijn ogen de bruine haren van zijn eigen student herkende. Langzaam en stilletjes ging hij in de deuropening staan en sloeg toch zijn armen over elkaar maar zei niks. Zodra hij haar schouders zag schokken fronste hij even en slikte. ''Waarom huil je nou?'' Vroeg hij zacht en bleef naar haar kijken, niet wetend of het nu slim was om naar haar toe te lopen. Toch kon hij het niet helemaal hebben dat ze daar nu zo moederziel alleen zat, erger nog gewoon zat te huilen.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Hoe veel fouten kon ze ooit in haar kleine zielige leugen van haar leven maken? Ze wou met hem praten maar ze had het goed verneukt met hem zo ineens afkappen. Ze had niets anders kunnen doen dan in stilte zichzelf haten voor de fouten die ze gemaakt had. Ze had hem weggeduwd al was het voor het beste. Het was nog altijd zo dat ze hem had weg geduwd en hem nooit meer zo dicht bij haar zou krijgen. De enige die na Gil haar had laten lachen, de enige die de zorgzame en warme glimlach op haar mond kon opwekken had ze ver weg geduwd en ze was bang dat ze hem nooit meer naar zich toe kon grijpen. Nooit meer kon zeggen wat ze werkelijk voelde.

Een plotselinge stem deed haar geschrokken opkijken en ze stond meteen op van de kruk. Eigenlijk wou ze meteen een verontschuldiging maken over dat ze wist dat ze niet in het lokaal hoorde te zijn maar haar hart verzakte en ze beet op haar onderlip terwijl tranen nog altijd over haar lippen gleden. "sir Dreyar." Zei ze en keek hem even aan een halve stap naar voren zettend. "Laxus." Mompelde ze even en probeerde haar tranen weg te werken zonder veel succes. Uiteindelijk liet ze zich weer vallen en verborg haar hoofd in haar handen. "Waarom niet." Mompelde ze gebroken en schudde haar hoofd in haar handen. "Can I trust you with something.." Mompelde ze zacht wetend dat ze het toch moest zeggen, hij moest het weten net of zonder toekomst samen. Hij moest dit weten, ze moest het kwijt en ze vertrouwde niemand behalve hem dan.

Laxus Dreyar

Misschien had hij niet stiekem moeten staan luisteren maar hij had er niks aan kunnen doen, het zou niet vaak gebeuren dat hij daadwerkelijk stil zou staan om te luisteren. zonder dat hij wat had gezegd had ze zijn aanwezigheid niet opgemerkt. het was pas nadat hij zijn mond had opengetrokken dat ze opschrok, Hij trok een wenkbrauw op en zuchtte zacht. Hij vroeg zich af waarom ze zo van streek was, maar ze leek niet meer zoals ze was terug in de guild. Bij het horen van haar eerste woorden wilde hij haar weer tegenspreken maar zodra hij zijn naam hoorde hield hij zijn mond maar dicht. Hij keek toe hoe ze zich weer op de kruk liet vallen en haar handen verborg, waarschijnlijk om de tranen weg te werken.

Haar opmerking snapte hij niet helemaal maar hij vroeg er ook niet naar. Het was waarschijnlijk weer zoiets wat hem helemaal niks aan ging. Maar bij haar volgende vraag liep hij langzaam naar haar toe en legde zijn pods op de piano neer en keek haar aan. ''Brand maar los,'' Antwoordde hij zacht en keek haar aan. ''Wat is er dat je kwijt wilt?'' Vervolgde hij, alweer vergetend wat hij nu eigenlijk nog moest of wilde zeggen tegen haar.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

I could be found, I could be what you had saved;;

Toen ze zijn stem weer hoorde slikte ze en beet op haar onderlip. Was dit nou wel zo'n goed idee? Het ging hem toch eigenlijk niets aan? En toch kon ze moeilijk iets anders dan op haar onderlip bijtend eniets naar de zijjkant van het krukje schuivend zodat hij er bij zou kunnen zitten. "Ehm nou ja." Mompelde ze zacht en beet even op haar onderlip hem aankijkend, Het zou makkelijk zijn om het er nu meteen uit te smijten. In een keer alles er uit en geen gezeik meer. Maar ze had geen idee of ze dat ooit kon.

"Sorry van toen." Mompelde ze uiteindelijk zacht wetend dat ze de kracht nog niet bezat om hem te vertellen waar het werkelijk om draaide. ZE kon hem niet vertellen hoe ze zich voelde diep in haar hart. ZE kon hem de waarheid niet vertellen. DE waarheid achter de leugen die haar leven heette kon ze gewoonweg niet vertellen niet zo.

Laxus Dreyar

Hij hoorde haar nog slikken en keek naar haar, alleen om te zien dat ze op haar lip beet. Zou, wat er gebeurd was, haar ook dwarszitten of had ze zich er overheen gezet? Hij zag haar opzij schuiven en ging langzaam naast haar zitten. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar haar toe en keek haar aan. Hij hield zijn mond maar dicht, niet wetend of hij wel wat moest zeggen nu. Afwachtend keek hij haar aan en slikte toch even kort. Hij legde zijn handen in elkaar gevouwen op zijn bovenbenen en zuchtte zacht voor hij zijn ogen liet rusten op zijn pods die daar maar lagen.

Hij draaide zijn hoofd verward naar haar toe en schudde hem. ''Hoezo dat? Ik ben degene die zich moet verontschuldigen.'' Antwoordde hij zacht en staarde weer naar zijn pods. ''Ik heb me echt gedragen als een zak, maar je had wel gelijk. Ik sluit me af, maar probeer je eens te bedenken waarom.'' Mompelde hij zacht en draaide zijn hoofd naar haar. ''Toch verdiende je het niet, sorry.'' Zei hij zacht en haalde een hand door zijn blonde haren voor hij zijn hoofd schudde en zuchtte.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Ze keek even op toen hij naast haar kwam zitten en glimlachte even voor ze haar ogen wegdraaide. Zijn woorden brachten haar heel even zachtjes aan het glimlachen en hij ze keek hem even aan al miste ze expres die donkere ogen die haar dromen zo vaak bezochten. Even schudde ze haar hoofd. Ze was zich vaag bewust van het blosje dat op haar wangen liep en draaide haar hoofd weer weg. Hoe graag ze ook wou zeggen dat ze niets voelde voor hem, hij gewoon haar teacher was, het was een leugen, heel simpel een leugen want op het moment dat hij naast haar was komen zitten sloeg haar hart twee keer zo snel.

Zijn woorden deden haar even waterig glimlachen en ze keek opnieuw op. "Ik wist wel dat ik gelijk had." Mompelde ze iets van droogjes. Haar ogen waren al zo goed als opgedroogd al wist ze zeker dat die zometeen wel weer gevuld zouden worden met tranen mochten ze bij dat onderwerp komen. "Nee, ik snap het." Mompelde ze even zacht en speelde met de dikke armband om haar pols, er onder zaten littekens van gevechten die ze verloren had. Gevechten die ze nooit had moeten vechten. Gevechten die niet te winnen waren.

Even haalde ze diep adem, ze vertrouwde hem meer als wie dan ook. Ze was tot de conclusie gekomen dat hij zelfs meer te vertrouwen was als haar.. pleegvader. Het woord pleeg deed haar even op haar onderlip bijten maar ze sloot haar ogen. Zij wist zo goed als alles van hem, het was tijd dat hij van haar ozu leren. Ze zou open kaart spelen, over alles, tenminste, het enige wat ze niet zou vertellen waren haar gevoelens voor hem. Ze zuchtte en trok het vest uit dat ze zachtjes op de grond liet vallen, het topje dat ze aanhad verhulde zo goed als niets van de diepe littekens die haar pleegvader haar bezorgd had in een van zijn dronken buien. Het waren littekens die haar nog het minste boeide. In stilte liet ze haar vingers over de armband gemaatk van stof glijden en trok die af daarmee het grootste gedeelte van de kleine bijna symetrische littkens prijsgevend. Haar ogen staarde naar de donkere streepjes en ze sloot haar ogen heel even ergens in haar achterhoofd verwachtend dat hij zou opstaan en weggaan. Haar alleen achter latend zoals ieder ander gedaan had.

Laxus Dreyar

Hij wist verder echt niet wat hij moest zeggen nog, hij had nu gezegd wat hij wilde zeggen tegen haar maar veel verder had hij niet echt nagedacht. In zijn gedachtes had hij helemaal voor zich gezien hoe ze tegen hem zou uitvliegen en eigenlijk gewoon weer vertrok. In die stille twee weken had hij toch echt een heel hoop tijd gehad om na te denken over alles, over haar, over alles wat er was gebeurd in de afgelopen jaren. Hij had een heel hoop conclusies kunnen trekken, maar een ding was zeker. Hij zou nu echt alles weer op een rijtje moeten zetten voor hij iets anders kon doen. Maar voor hij dat kon doen was er wel weer een hele tijd verder. Hij zou hier niet zomaar een tijd van kunnen vertrekken, het zou niet toegelaten worden. Maar met haar naast zich leek het voor even alsof de problemen opzij geschoven waren en hij zich kon richten op de realiteit.

Haar woorden deden hem half opkijken en hij zuchtte zacht.''Ja je had gelijk, maar het is altijd zo geweest.'' Antwoordde hij zacht en keek haar dankbaar aan bij haar volgende woorden. ''Gelukkig maar, zou het namelijk niet echt kunnen uitleggen aan je.'' Mompelde hij zacht en zuchtte weer voor hij naar de toetsen van de piano keek. Langzaam haalde hij weer een hand door zijn haar en schudde zijn hoofd. Maar toch wist hij niks meer te zeggen, ze sloeg hem half van zijn eigen voetstuk af. En toch bleef ze hem keer op keer verwarren en hij bleef het toelaten.

Hij keek op zodra ze haar vest uittrok bleef zijn blik hangen op wat hij zag verschijnen zodra haar vest op de grond belandde. Even slikte hij de vragen in die in hem opkwamen. Langzaam volgde hij haar ogen en pakte zonder waarschuwing haar arm. ''Waarom?'' Vroeg hij, wetend dat deze littekens geen ongeluk hadden kunnen zijn geweest. ''Wil je me vertellen wat er is gebeurd?'' Vroeg hij zacht maar liet haar arm niet los. Het enige wat hij kon doen was kijken naar de strepen op haar arm voor hij zich half draaide en zijn de wijsvinger van zijn vrije hand zacht over het litteken dat over haar bovenarm liep en fronste.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

[quote="Mereth Jackson"]

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Ergens was ze nogsteeds doodsbang en terwijl ze zo met haar arm open en bloot lag wou ze dat ze in zijn hoofd kon kijken, kon zien waar hij aan dacht. Toen hij haar arm pakte keek ze even geschrokken op maar liet haar ogen weer afdwalen en beet even op haar onderlip. Zijn vraag deed haar tranen wegslikken en ze keek schuin op knikkend op zijn woorden.

Stilletjes liet ze haar vinger over haar huid glijden en keek heel even op voor ze zijn vinger volgde. "Ik.." Mompelde ze zacht en legde haar hele hand even over haar bovenarm en kneep zacht in de huid van haar arm en keek omlaag. "I told you about my mom didn't I?" Mompelde ze zachtjes en sloot haar ogen even voor ze zich helemaal omdraaide. "She never left." Een zucht gleed over haar lippen en ze kon er niets aan doen ze legde haar gezicht even tegen zijn borst en beet op haar onderlip. "She killed herself after she said she wanted to leave my father." Een traan gleed even over haar lippen. "Ik.. had het gezien, tenminste dat zegt hij." Mompelde ze zacht. "Ze wou mij meenemen, m'n vader wa..is een alcoholist." Ze verborg haar gezicht tegen zijn kleding en haalde schokkend adem. "Ik overleefde vraag me niet hoe." Fluisterde ze zacht. "Ik raakte in het ziekenhuis en hij wou niet dat ik wist dat ze mij had willen vermoorden en vertelde iedereen dat ze tegen me moesten zeggen dat ze vertrokken was." Ze sloot haar ogen even. "Ik was net uit het ziekenhuis en m'n vader had zich stom dronken gezopen. Hij dacht dat het mijn schuld was dat zij overleden was en wou mij laten verdwijnen hopend dat hij haar er mee terug zou krijgen." Ze gleed over de littekens. "Het was dat m'n tante binnenkwam toen hij me met een vleesmes aan het bewerken was anders.." Ze schudde haar hoofd even en liet haar hoofd op zijn been zakken.

"Hij heeft zo veel gelogen." Fluisterde ze zacht en keek half op naar haar hand. Al zijn woorden waren slechts leugens geweest. Haar hele leven was een leugen geweest..

Laxus Dreyar

Zijn ogen waren nog altijd op de littekens gericht, niet wetend wat hij nu eigenlijk moest denken bij het zien van dit. Maar toch wilde hij het wel weer weten, omdat hij niet wilde oordelen op wat hij alleen maar kon zien. Hij wilde weten hoe dit kwam en wie het haar had aangedaan. Niet dat hij kon begrijpen waarom iemand haar zoiets aan zou willen doen. Voor zover hij wist was zij iemand die dat niet verdiende.

Als antwoord op haar vraag knikte hij zacht zonder woorden. Haar eerste woorden deden hem fronsen en hij staarde haar even aan maar schrok zodra ze haar hoofd tegen zijn borst legde maar schoof niet wat verder weg van haar. Langzaam tilde hij zijn hand op maar liet hem weer zakken en luisterde naar wat ze zei. Het enige wat hij kon doen was knikken, maar hij wist ook even niet wat hij moest zeggen. Toch tilde hij langzaam zijn hand weer op en streek een van haar lokken opzij. Hij wist niet echt wat hij moest doen om haar nu een handje te helpen. Hij slikte zodra ze haar hoofd op zijn been legde en keek naar haar. Langzaam legde hij even zijn hand half op haar schouder maar zweeg.

Zacht kneep hij in haar schouder en pakte twijfelend haar hand om er even in te knijpen. Hij wist niet hoe ze zou reageren, maar hij trok haar met een snelle, soepele beweging omhoog en sloeg zijn armen om haar heen. Hij wist nog dat ze het de vorige keer ook had toegestaan en hij hoopte dat ze het toch weer deed. ''Now that you know, how about the nightmares?'' Vroeg hij zacht en streek lichtjes over haar rug. Hij wist nog steeds elk woord dat hij die dag na lestijd tegen haar had gezegd, hij hoopte nu dat hij gelijk had gehad

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

[quote="Mereth Jackson"]

Mereth Jackson schreef:: Mereth Jackson
Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Ze keek heel even iets van geschrokken op toen ze zijn hand voelde maar sloot haar ogen. De volgende woorden kon ze gewoon niet uitspreken. Gewillig liet ze hem haar omhoog trekken en duwde haar gezicht tegen zijn schouder. Zijn woorden brachten een rilling over haar rug en ze hapte even naar adem de nieuwste dromen herinnerend. "Well." Ze slikte en liet haar handen om zijn middel vallen zichzelf tegen hem aan duwend. "They made place for new ones." Mompelde ze zacht en kwam iets omhoog. Ze kon de woorden niet over haar lippen krijgen en ze sloot even haar ogen moed verzamelend om woorden te spreken die haar leven zouden kunnen veranderen, al wist zij daar niets van.

"Because about my mother wasn't the only thing he never told me." Sprak ze zacht en kwam iets omhoog de wil om op zijn schoot te klimmen om zich nog veiliger te voelen negerend. "He's.. not my dad." Tranen liepen over haar wangen de woorden herinnerend. "Hij heeft me geadopteerd vlak na m'n geboorte." Mompelde ze en boog zich half voorover om de papieren te pakken die ze van het huis van haar pleegvader had gejat. Haar adoptiepapieren. "En.." Ze schudde haar hoofd even. "Het was een ongewone adoptie." Mompelde ze zacht en keek hem aan een enkele traan in haar ogen vormend. "Because it was from your world." op dat zelfde moment opende ze een van haar handen en een magic circle verscheen waar een kleine sneeuwbal zich uit vormde. "I always thought there was something wrong with me. Until that day." Ze sloot haar ogen. "Please help me." Een traan viel van haar kin op haar kleding en ze kneep haar ogen samen.

© little odair

Laxus Dreyar schreef:

Laxus Dreyar

Zodra ze zich tegen hem aandrukte keek hij met een zachte blik naar haar. Hij schrok wel even zodra haar armen zich om zijn middel vormde en ze zich dichter tegen hem aandrukte. Hij fronste even bij haar woorden en slikte. ''You're kidding right?'' Mompelde hij zacht en schudde zijn hoofd even zacht. Het was bij hem nooit zo geweest, maar het bleef bij hem gewoon hetzelfde. Hij zweeg terwijl ze sprak en keek haar aan zodra ze omhoog kwam. Hij kon een frons niet onderdrukken terwijl ze sprak en veegde zacht een traan weg met zijn duim. Hij knikte even langzaam maar antwoordde niet maar en keek naar de papieren voor hij haar weer even aankeek. ''Wat?'' Vroeg hij zacht maar verward en keek naar haar hand. ''You're a mage?'' Vroeg hij verbaasd. ''There's nothing wrong with you,'' Mompelde hij zacht maar veegde weer een traan van haar wang. ''I'll help you. It's gonna be okay.'' antwoordde hij met een glimlach maar wierp een blik op de papieren. Zwijgend las hij langs de namen en schrok bij het zien van de naam van de officiele vader. Bijna liet hij de papieren uit zijn handen vallen en las het nog een keer, zijn geschrokken uitdrukking niet te missen. Even beet hij op zijn lip en keek haar aan voor hij weer naar de papieren keek.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Zijn vraag deed haar zacht knikken en ze sloot haar ogen. "It all makes sense now." Zei ze zachtjes de jaren van zich vreselijk voelend omdat ze anders was als iedereen herinnerend. Nooit was ze geaccepteerd en dit was de rede ervoor. Zijn woorden deden haar waterig glimlachen en ze sloot haar ogen even toen ze zijn vingers over haar wang voelde glijden. Zijn woorden brachten kracht in haar hart en ze kwam iets overeind. Hij zou haar helpen. Ze glimlachte iets breder maar haar gezicht betrok in een keer geschrokken toen ze hem zag staren naar de papieren de geschrokken uitdrukking was haar niet ontgaan en ze volgde de blik naar de naam van haar echte vader. 'Gildarts Clive..' Langzaam keek ze omhoog naar Laxus en slikte even. "Whats wrong?" Vroeg ze zachtjes en legde haar hand heel even op zijn arm. You know him?" Mompelde ze zachtjes en keek hem aan met vragende ogen.

Laxus Dreyar

Hij slikte even maar glimlachte terug bij het zien van haar waterige glimlach. Haar woorden trokken even zijn aandacht en hij keek half op naar haar en fronste even. Hij schudde even zijn hoofd en slikte kort voor hij weer naar het papier keek. ''Nothing's wrong.'' Antwoordde hij zacht en keek even naar haar hand voor hij haar even aankeek. ''I'm afraid I do know him yes.'' Antwoordde hij zacht en keek toch weer naar het papier. ''Yeah I definitely know him.'' Vervolgde hij en haalde even langzaam een hand door zijn haar. ''Gildarts Clive is een van onze S-Class mages van de guild. Ik ken hem al vierentwintig jaar als ik heel letterlijk moet zijn.'' Zei hij zacht en keek even weer naar haar en glimlachte voorzichtig. Even dacht hij na en liet meteen het nieuws goed doordringen. ''Ik zal je ook nog iets vertellen, als dit echt zo is heb je een halfzus.'' Zei hij zacht en zuchtte.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

[quote="Mereth Jackson"]

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Zijn woorden zorgde ervoor dat haar handen iets begonnen te trillen. Ze staarde Laxus aan met grote ogen voor ze haar gezicht afwendde. Dat.. Ze schudde haar hoofd en liet haar hoofd in haar handen vallen haar ogen staarde naar de grond. Al de tijd die ze met die man kon hebben doorgebracht. Al wat ze wou was een vader die haar verzorgde. Die haar vertelde dat hij van haar hielt. Dat ze zijn kleine meisje was. Maar deze man, had haar dit alles afgenomen hij had haar weg gedaan vlak nadat ze geboren was en deze man, kon Laxus al zijn hele leven lang? Ergens schoot er iets van jaloerzie door haar lichaam en ze beet net zo hard op haar onderlip tot dat die bloedde. In een zekere zin waren de littekens op haar armen ook de schuld van deze Gildarts Clive. Hoe kon hij.. Het nieuws dat ze een halfzus had schrok haar op en leegte vulde haar ogen. De gedachte dat zij wel alle liefde en aandacht zou hebben gekregen pijnigde haar en ze wende haar blik af. Waarom was al wat in haar hoofd bleef steken.

"Waarom." Mompelde ze haar gedachtes uitsprekend. Ze schudde haar hoofd en keek even naar haar handen voor ze opkeek naar hem. "Is er een kans dat ik hem kan ontmoeten." Haar stem schoot een stuk killer en zelfverzekerder. Ze wou hem aankijken en vragen waarom waarom was zij niet goed genoeg geweest voor hem..

Laxus Dreyar

Hij zuchtte weer en schudde met zijn hoofd, niet begrijpend hoe raar dit wel niet in elkaar kon zitten. Niemand had hier ooit wat van gehoord, maar aangezien het getekend was moest hij ervan weten. Maar ook kon hij wel begrijpen waarom er niet over gesproken was. Hij haalde zacht zijn schouders op en zuchtte. ''Like I know...'' Antwoordde hij zacht en keek haar toch aan en glimlachte. ''Tuurlijk is die kans er, ik heb alleen geen idee wanneer hij weer terug is.'' antwoordde hij eerlijk en legde een hand op haar schouder. ''Ik zal het waarschijnlijk aan Cana moeten vragen en dan weet ik precies wanneer.'' Zei hij zacht en zuchtte even voor hij uit het raam keek. Veel kon zelfs hij er niet van zeggen, niemand wist wanneer Gildarts terugkwam. De vorige keer dat hij terugkwam was hij drie jaar weggeweest en daarvoor ook langer.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Ze keek even schuin op en glimlachte waterig. "Sorry." Mompelde ze even lachend en hielt haar hoofd schuin. "Ik mompelde wat in mezelf." Ze glimlachte iets breder en knikte zachtjes even. "Snap ik." Mompelde ze zacht en beet even op haar onderlip. "Hij was er niet toen he?" Mompelde ze de keer herinnerend dat zij in Fairy Tail was geweest. Even schudde ze haar hoofd en beet op haar onderlip een blos wegwerkend toen ze zijn hand voelde. "Cana?" Vroeg ze zacht en keek hem een beetje vragend aan. Ze zag hem zuchtten en glimlachte even voor ze zich iets omdraaide naar de piano toe. Jammergenoeg wel zijn hand daarmee afschuddend. Ze haalde heel even adem voor ze zacht begon te spelen al gleed bijna uit automatisme haar handen over naar die ene melodie waar ze al weken op oefende. Eindelijk wist ze hem perfect uit haar hoofd, en samen daarmee de tekst van het lied. Het had even geduurd voor ze had uitgevonden welk lied Laxus op een blaadje had gekladderd maar toen ze het wist had het haar meteen aangegrepen. Ze snapte ook om wie het ging, en eigenlijk hoopte ze nu dat hij gewoon zou denken dat ze het ergens half geleerd had en niet had geleerd voor hem. Gewoon om hem even.. op te vrolijken?

De zachte melodie gleed uit haar vingers en ze durfde hem niet aan te kijken, te bang dat hij zou schrikken. Nog heel even herhaalde ze het intro voor ze haar ogen sloot en heel even adem haalde met een zachtje glimlach. "I tried to walk together. But the night was growing dark. Thought you were beside me. But I reached and you were gone. Sometimes I hear you calling from some lost and distant shore I hear you crying softly for the way it was before." Ze haalde heel even adem en speelde zachtjes verder nogsteeds haar ogen strak voor zich uit houdend. "Where are you now? Are you lost? Will I find you again? Are you alone? Are you afraid? Are you searching for me? Why did you go? I had to stay now I'm reaching for you. Will you wait? will you wait? Will I see you again?" Ze beet op haar onderlip en speelde zacht verder, zelfs al legde hij zijn handen op haar huid voelde ze het niet, ze was compleet opgenomen in het zachte ritme en een enkele traan gleed over haar wangen de emoties die ze in het lied stopte braken haar zachtjes op. "You took it with you when you left these scars are just a trace. Now it wanders lost and wounded this heart that I misplaced" Ze glimlachte waterig en speelde rustig verder voor ze nog een maal adem haalde en nog een traan over haar wangen gleed. "Where are you now? Are you lost? Will I find you again? Are you alone? Are you afraid? Are you searching for me? Why did you go? I had to stay now I'm reaching for you. Will you wait? will you wait? Will I see you again?" In stilte speelde ze de laatste noten voor ze de melodie iets veranderde en zacht nog na neuriede voor haar vingers weer rust vonden en ze heel even zo bleef zitten haar ogen bijna afwezig gericht op de toetsen die ze zojuist de hare had gemaakt met het lied.

Laxus Dreyar

Hij glimlachte even kort, maar zei even niks en knikte alleen maar. ''Het geeft niet, heeft iedereen wel eens.'' Antwoordde hij zacht. Hij schudde zijn hoofd bij haar volgende vraag en zuchtte. ''Nee hij was er niet, hij is er niet echt vaak moet ik zeggen.'' Antwoordde hij rustig en zweeg even. Het feit dat ze vroeg naar Cana deed hem even slikken, maar hij knikte. ''Cana Alberona is je halfzus.'' Antwoordde hij zacht en zuchtte even. Hij wilde haar eigenlijk meer vertellen maar wist niet hoe ze het zou oppakken. ''Je hebt haar misschien nog wel gezien aan de bar,'' zuchtte hij en keek haar aan zodra ze omdraaide. Al bij de eerste tonen van de piano herkende hij de melodie en beet op zijn lip. Hij slikte even en legde zijn beide handen op zijn eigen bovenbenen en zweeg.

Zodra ze het intro herhaalde slikte hij weer en sloot zijn ogen. Zodra ze begon te zingen staarde hij wezenloos voor zich uit en kneep zijn ogen even dicht. Hij wist niet hoe ze het kende maar het feit dat ze het kende verbaasde hem al deels. Zonder geluid spraken zijn lippen de tekst met haar mee. Elk woord rolde zonder geluid over zijn lippen en een brok ontstond in zijn keel. Even trok er een rilling door hem heen en hij liet zijn hoofd zacht zakken terwijl de knoop in zijn hart strakker werd aangetrokken en de pijn weer oplaaide. Nog altijd met zijn geluidsloze woorden staarde hij naar zijn bovenbenen en balde zijn handen tot vuisten om zich in te houden. Hij wist niet waarom maar alle emoties kwamen weer los bij hem, elke keer dat hij het lied luisterde kon hij er mee omgaan, maar nu werd het hem vreemd teveel.

Langzaam begonnen tranen zich te vormen in zijn ogen en hij bleef naar zijn benen staren. Als hij nu opkeek zou hij gek worden, vooral als zij het zag. Niemand had hem ooit zien huilen om iets, überhaupt nooit zien huilen. Misschien als klein kind maar dat was normaal geweest. Langzaam vonden de tranen hun weg naar buiten en in stilte liepen ze over zijn wangen voor hij zijn ellebogen op zijn benen zette en naar zijn handen staarde. "Where are you now? Are you lost? Will I find you again? Are you alone? Are you afraid? Are you searching for me? Why did you go? I had to stay now I'm reaching for you. Will you wait? will you wait? Will I see you again?" Langzaam gleden de woorden over zijn lippen, maar ze waren niet duidelijk meer. Langzaam liet hij zijn gezicht in zijn handen vallen en liet zijn handen afglijden naar zijn haar waar het op bleef rusten terwijl hij naar zijn benen staarde en de tranen niet meer kon tegenhouden.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Pas toen ze zijn stem hoorde keek ze even zacht op en slikte haast niet gelovend dat ze zo veel emoties bij hem had weten los te trekken. "Lax" Fluisterde ze zacht en legde haar hand op zijn schouder voor ze hem zachtjes naar haar toe trekte en haar gezicht drukte ze zachtjes in zijn blonde lokken. Even sloot ze met een klein glimlachje haar ogen en legde haar andere arm voor zijn borst langs en trok hem zachtjes nog iets naar hem toe. "Ssst." Fluisterde ze in zijn haar warm en liefdevol. Haar ogen verbergend in zijn blonde lokken en voor even voelde ze zich de meest veilige persoon die er was. "Cry your heart out." Fluisterde ze zacht en legde haar hoofd schuin op de zijne. "No one can see." Mompelde ze zacht en glimlachte voor ze zachtjes een kusje op zijn haar plaatste. "Take it out on me. I'll protect you." Mompelde ze in zijn blonde lokken en sloot haar ogen haar lippen nog altijd rustend op zijn haar.

Laxus Dreyar

Hij had niet door dat ze naar hem keek, maar liet simpelweg zijn emoties de overhand nemen. haar stem drong maar vaagjes tot hem door en toch zag hij alle beelden weer voor zich. Elk detail brandde zich weer op zijn netvlies en hij liet zich naar haar toetrekken en leunde zacht met zijn hoofd tegen haar aan zonder een woord te zeggen. Haar zachte stem deed hem zijn armen optillen en zacht om haar heen slaan. Haar nabijheid gaf hem een geruststellend gevoel en hij hielden de tranen ook niet echt tegen. Onbewust klemde hij zijn armen strakker om haar heen en verborg zijn gezicht tussen haar haren. Waarom hij zichzelf niet weer inhield wist hij niet, iets in haar deed hem haar woorden geloven. Al haar acties verbaasde hem en langzaam keek hij op en keek haar aan met roodomrande ogen. Zacht trok hij haar dichter naar zich toe en bleef haar aankijken. ''Arigatõ,'' fluisterde hij zacht en slikte even. Langzaam boog hij zich naar haar toe en eigenlijk zonder na te denken drukte hij zijn lippen op die van haar en sloot haar nog beter in zijn armen. Langzaam zakte zijn ogen dicht, maar de tranen glipte nog altijd tussen zijn gesloten oogleden door.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Ze glimlachte zacht en hielt hem zacht maar stevig vast toen ze zijn adem in haar nek voelde. Zijn armen brachten warmte in haar lichaam op en ze sloot haar ogen even met een zachte glimlach. Toen hij opkeek ontmoette ze zijn ogen met een warme glimlach en liet zichzelf dichter bij hem trekken al verbaasde het haar een beetje. "Lax." Mompelde ze zachtjes en glimlachte op zijn fluisterende woorden maar voor ze kon zeggen dat er niets aan de hand was schoten haar ogen open. Zijn lippen waren binnen een honderdste van een seconde verzegeld met de hare en ze sloot zachtjes haar ogen en verplaatste haar hand van zijn rug naar zijn nek zodat hij de kus niet zomaar zou kunnen opbreken. Pas toen herinnerde ze dat ze nogsteeds stijf stil had gezeten en drukte zachtjes haar lippen wat meer op de zijne. Nog heel even twijfelde ze maar opende haar mond iets en daarmee ook een beetje de zijne. Het was niet meer als een subtiele uitnodiging te bang dat hij zich los zou trekken en het moment over zou zijn en voor altijd verloren.

Laxus Dreyar

Hij had haar nog zo lang aan kunnen staren, maar toch deed hij het niet. Haar woorden drongen niet helemaal meer tot hem door, verdronken in haar ogen kon hij alleen maar staren. Hij voelde hoe haar handen een andere plaats vonden en voorzichtig verplaatste hij zelf ook zijn handen naar de achterkant van haar nek. Hij leunde zachtjes iets meer tegen haar aan en sloot zijn ogen nog steviger. Als iemand dit zou zien zou hij zwaar in de problemen zitten. De subtiele uitnodiging van haar lippen verbaasde hem een beetje maar heel zacht liet hij zijn tong langs haar lippen glijden, op zoek naar die van haar. Zonder dat hij het zelf door had zette hij iets meer kracht op haar nek en trok haar nog dichter naar zich toe. Hoewel de tranen nog altijd over zijn wangen liepen, had hij het niet eens meer door. Voor even ging hij op in het moment, niet beseffend waar hij nu eigenlijk mee bezig was.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Ze voelde zijn hand in haar nek en de druk die hij daar op legde en liet het gewillig toe. Al kon ze nogsteeds niet helemaal geloven dat dit hier gebeurde. Toen ze zijn tong voelde kneep ze haar ogen heel even samen geen idee hebbend of dit een droom was of de realiteit maar het maakte niets meer uit. Zachtjes ontmoette ze zijn tong met de hare en een trilling gleed over haar rug toen ze elkaar raakte. Voorzichtig maar verlangend liet ze haar tong langs de zijne glippen en een halve glimlach vormde zich om haar lippen. Ze voelde de kracht op haar nek en drukte zichzelf iets dichter op hem waardoor haar bovenlichaam de zijne raakte en ze moest zichzelf opnieuw tegenhouden om niet helemaal op zijn schoot te gaan zitten. Haar oogleden ontspande zich iets en ze gleurde heel even door haar wimpers door. Ja het was nogsteeds hij. Ze sloot ontspannend haar ogen weer en liet haar tong opnieuw langs de zijne glippen. Haar hand gleed heel even over de achterkant van zijn shirt en kneep die samen in haar hand terwijl ze nog net iets dichter op hem kwam. Hoe veel dichterbij zou ze kunnen komen voor hij opstond en wegliep?

Laxus Dreyar

Hij wist niet of zij haar hersens er überhaupt bij had maar het leek voor haar hetzelfde geval als bij hem. Langzaam drong zijn bewustzijn toch tot hem door maar hij kon zichzelf er niet toe brengen om afstand van haar te nemen. Zodra haar tong die van hem ontmoette trok er een warme gloed door zijn lichaam, die hij eigenlijk wilde ontkennen. Toch gleed zijn vrije arm om haar middel en hij trok haar nog dichter naar zich toe, als dat al mogelijk was. Zodra haar tong weer langs zijn lippen gleed kneep hij zijn ogen verder dicht en snoof haar geur half op. Hij voelde hoe haar hand de achterkant van zijn shirt greep en zijn ogen schoten open, beseffend wat hij nu eigenlijk aan het doen was. Geschrokken liet hij haar los en leunde achteruit terwijl hij haar met grote geschrokken ogen aanstaarde. ''Gomen.'' Fluisterde hij zacht en schoof iets achteruit.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Mereth Jackson

Watashi ga watashirashiku irareru no ha anata ga iru kara;
Its all because of you, that I can live like myself.;

Alles kon haar gestolen worden op dit moment, als hij maar de hare bleef. Ineens voelde ze hoe hij haar wegduwde en haar ogen schoten open terwijl haar mond bijna hijgend vrijkwam staarde ze hem met grote ogen aan toen hij achteruit schoof. Meteen herstelde ze zich en staarde even naar de grond. Zijn sorry maakte het alleen maar erger en ze beet op haar onderlip. Zag hij dit werkelijk als een ongelukje? "M..maakt niet uit." Murmelde ze snel maar durfde hem niet aan te kijken. De smaak van zijn lippen lag nog altijd op de hare en ze had bijna het gevoel dat ze zijn tong nog kon voelen. Voor een momont was het gewoon perfect geweest maar dat barste nu in een keer in elkaar. Even glimlachte ze en keek omhoog. "Mijn schuld." Murmelde ze zacht en keek hem even aan maar ontweek zijn ogen. "Echt ik vond het niet erg." Ze glimlachte even en schoof ongemakkelijk heen en weer voor ze haar hoofd toch weer iets afwendde en op de binnenkant van haar lip beet. Fijn hoe kon ze hem nu ooit nog aankijken terwijl hij dit zag als een hele grote fout?

Info Character

» Just my luck (LAXUS)
» Just class [Laxus]
» Never had a day like this [FIORE//FAIRYTAIL//LAXUS]

Ai no Melody [LAXUS]

Ai no Melody [LAXUS]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen