Het was een lang weekend geweest voor hem, zeker nu hij het besluit had genomen om in zijn eentje op pad te gaan met die job. hij had ook kunnen wachten tot zijn team was teruggekeerd maar daar had hij geen zin in gehad. Hij was te chagerijnig geweest om op hen te wachten of hen mee te nemen. Hij zou waarschijnlijk door een kruisverhoor moeten komen van de rest over hoe zijn leven was nu. het simpele antwoord was dat het alleen maar erger werd en hij liever toch thuis bleef. Hij zou hen sowieso nooit kunnen vertellen wat er nu allemaal was gebeurd en dat de ijdele hoop die hij voor even had gehad in zijn hart nu alweer versplinterd was. Misschien had hij hen kunnen vertellen over die ene leerling van hem. Hij had haar nog steeds niet helemaal begrepen, de meeste bleven nooit langer dan dat een les duurde. Maar zij was vrijwillig gebleven en had in een klap door hem heen gekeken. Het was al een tijd in zijn hoofd blijven hangen en hij kon er zijn vinger niet op leggen.

Langzaam liep hij door de straten terug, wetend dat hij hier en daar nagekeken werd aangezien hij er niet meer uitzag. Op een afstandje van een etalageruit bleef hij staan en bekeek zichzelf even en fronste. Het was echt niet de slimste beslissing geweest, dat werd nu bevestigd. Zacht zuchtte hij en haalde een hand door zijn verwarde blonde haren. Eigenlijk zou hij het liefst door naar huis gaan, een douche nemen en zijn bed in duiken om voorlopig niet meer wakker te worden. Maar hij moest zich wel weer melden, aangezien zijn rust dan verstoord zou worden door zijn team of door anderen.

Langzaam gaf hij de deur van de guild een zet zodat deze zich opende en hij even kon zuchten voor zijn blik al meteen werd getrokken door een knokkende Sarah en Faye die zo onderhand de halve guild aan puin hadden gelegd. Hij schudde zijn hoofd, maar zodra hij voor zijn neus keek zag hij een gezicht wat hij toch wel kende maar niet hier thuishoorde. Hij slikte even terwijl hij naar haar keek. Hij zag haar naar adem happen en fronste maar ving haar geschrokken op zodra ze tegen hem aanviel. Het deed hem wel even pijn maar hij bleef rustig staan. ''Oke?'' Mompelde hij zacht en hees haar maar in zijn armen. Het was geen handig idee om haar nu te laten vallen.

Met een zucht Liep hij door naar de infirmary en legde haar neer op het bed voor hij gevolgd werd door Mirajane aangezien Wendy er even niet was. met een zucht liet hij haar de wonden verzorgen maar bleef daarna naast het bed zitten. Een beetje verdwaasd zat hij eigenlijk naar haar te staren, zich toch echt afvragend was ze hier nu aan het doen was.



''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

De guild had hem wel even aangestaard voor zijn actie terwijl hij met haar naar de volgende verdieping. Het was voor hem geen gewoonte om het zo uit het niets zelf te doen, maar een ander zou haar misschien wel erger de stuipen op het lijf jagen. Hij negeerde Mira's vragen nog wel, geen zin hebbend om überhaupt te praten met iemand. Misschien wel met het meisje dat hij eerder op bed had gelegd maar dat was anders. Ze had waarschijnlijk een uitleg nodig van wat er aan de hand was.

Stilletjes had hij naar haar zitten kijken terwijl ze daar zo lag. Of ze nou sliep of niet dat kon hij niet helemaal zeggen. Tot ze opeens begon te bewegen en hij zijn wenkbrauw optrok. het leek alsof ze een nachtmerrie had, maar hij durfde haar niet wakker te maken, dus liet hij haar slapen tot ze zelf wakker zou worden. Hij voelde zijn eigen ogen zwaar worden, maar hield ze noodgedwongen open. Hij kon het niet maken om haar aan de genade van Mira achter te laten. Hoewel dat soms nog wel een beter idee had kunnen zijn.

Hij schrok even zodra ze omhoog kwam en knipperde even verward. Hoelang had hij nu eigenlijk naar haar zitten kijken? Ze leek hem nog niet opgemerkt te hebben, waarschijnlijk nog in de trance van haar nachtmerrie. Zodra ze haar hoofd zijn kant op had gedraaid zag hij haar weer schrikken en keek onbewust even naar zichzelf. het zag er nu toch echt een heel stuk beter uit dan toen hij binnen kwam lopen.

hij bleef haar aankijken en schudde even zijn hoofd. ''Ik weet dat ik eng ben, blijf maar even rustig liggen.'' Zei hij langzaam en gaapte even kort voor hij achterover leunde tegen de stoel waar hij op zat.  Hij fronste even zodra ze naar haar hoofd greep en slikte even. ''Gaat het wel?'' Vroeg hij en probeerde toch zijn toon afstandelijk te houden.



''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

hij bleef haar toch aankijken met een licht bezorgde glans in zijn ogen. Vreemd genoeg kon hij het niet helemaal wegwerken, niet dat het veel zou uitmaken. Ze leek niet echt te horen wat hij had gezegd en hij zuchtte even. Bij het horen van haar excuses rolde hij met zijn ogen.

Langzaam stak hij zijn hand uit en duwde haar zacht terug naar beneden zodra ze weer omhoog kwam. ''Blijf nou maar gewoon liggen.'' Merkte hij op terwijl hij zelf weer naar achteren leunde en bij haar volgende excuses weer met zijn ogen rolde. ''Hoevaak ga je dat nog zeggen?'' Vroeg hij en zette zijn onderarmen op zijn bovenbenen en keek haar weer aan.

Hij hield haar in de gaten, maar probeerde het zo min mogelijk te laten merken aan haar. Hij zou het moeten horen beneden, daar ging er vast wel genoeg in de ronte. Hoevaak hadden ze hem zo zien reageren, guildmembers zouden terug naar hun plek vliegen of hij was opzij gestapt. Maar zij was een ander geval geweest, en hij was haar toch nog dankbaar voor die middag.

Even sloot hij zijn ogen en liet zijn hoofd zakken waardoor het leek alsof hij naar de grond staarde. Haar woorden deden hem weer even opkijken en hij keek haar recht in haar ogen. Heel even staarde hij haar een beetje niet begrijpend aan maar grinnikte even. ''Vergeet de formaliteiten, dit is school niet.'' Zei hij en glimlachte langzaam. ''En wat ik hier doe? Dit is mijn thuis, hier kom ik vandaan en hoor ik.'' Hij knipperde even en raakte gefascineerd door haar ogen. ''En ja, er was even iets niet gegaan zoal ik plande.'' merkte hij nog op en trok zijn blik weg van haar ogen.



''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Haar korte verklaring deed hem even rollen met zijn ogen en hij grinnikte toch even. ''Dat merk ik ja.'' Antwoordde hij rustig en rekte zich toch even voorzichtig uit. Gelukkig deed ze wat hij haar vertelde en bleef ze gewoon liggen onder omhoog te komen. Hij was dan wel nooit flauwgevallen maar als je hoofd pijn doet was dat toch altijd wel het beste.

Zodra ze weer haar excuses aanbood zuchtte hij zacht en schudde met zijn hoofd zonder even te reageren. Hij snapte niet waarom sommige mensen zo vaak hun excuses aanboden over niks. hij keek haar weer aan bij de volgende woorden en knikte even langzaam. ''Ik ben een mage ja.'' Antwoordde hij alsof het eigenlijk niks voorstelde. Hij zag haar even wegkijken en trok zijn wenkbrauw op. Op een punt was het goed dat ze dat deed, maar eigenlijk wilde hij in haar ogen blijven kijken.

Haar volgende opmerking deed hem toch even lachen en hij keek haar aan. ''Achjoh dat stelt niks voor. Ik heb wel eens erger meegemaakt.'' Antwoordde hij geamuseerd en keek haar toch stiekem weer aan. Met moeite wendde hij zijn blik weer af en keek naar zijn handen die hij in elkaar sloeg voor hij weer even zijn ogen sloot. Nog steeds was hij gewoon moe, maar hij kon het niet maken haar gewoon alleen te laten op een plek waar zij waarschijnlijk niks van wist.

Bij haar laatste verontschuldiging keek hij haar vragend aan. Waarom zou zij problemen hebben veroorzaakt? Hij schudde zijn hoofd even en keek even weg. ''En aan wat voor problemen zit je aan te denken?'' Vroeg hij en keek hara toch weer aan en glimlachte langzaam even. [b]''Het enige wat er kan gebeuren is dat ze gaan gokken over dingen.'' Hij grinnikte en wist wel waar het gesprek nu over ging.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij hield haar reacties in de gaten en naar zijn mening leek ze niet al te geshokkeerd van hem. Dat viel nog mee, magie mocht hij op school nooit gebuirken. Hoewel hij sommige leerlingen wel wilde elektrocuteren. bij haar woorden grinnikte hij even en krabte aan zijn achterhoofd maar had zijn arm iets te snel geheven dus even schoot er een pijnsheut door hem heen. ''Kan me niet herinneren dat het er nu zo erg uitzag.'' Mompelde hij even en liet zijn arm langzaam zakken en grinnikte toch weer.

Hij hoorde haar even lachen en hij keek haar aan. ''Zonder twijfel heb je me laten schrikken.'' Antwoordde hij rustig en glimlachte even. Hij grinnikte even en rolde met zijn ogen. ''De laatste die ik hier verwacht en de laatste van wie ik verwacht voor mijn neus in mijn armen flauw te vallen?'' Endigde hij haar zin even en lachte kort. ''Ja daar zit wel iets van waarheid in.''

Haar laatste opmerking deed hem fronsen. Wat was het mer haar en het opmerking van al dat soort dingen? Even schudde hij zijn hoofd en glimlachte toch weer even. ''Misschien wel een beetje,'' antwoordde hij zacht en keek weer heel even weg voor hij haar toch weer aankeek. ''Het valt zeker weer teveel op?'' Vroeg hij en bleef haar afwachtend aankijken.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij zag haar weer even lachen en glimlachte weer. Haar woorden deden hem even lachen maar haar blik deed hem weer stilvallen. Schrok ze nu echt om het feit dat pijn had? hij schudde even zijn hoofd en zuchtte. ''Wees dan blij dat je er na fantasia niet was.'' Grapte hij even en probeerde er zelf eigenlijk niet aan te denken, het was niet echt een van de beste acties van zijn leven geweest daar.

Zijn ogen leek hij bijna niet van haar af te krijgen, dus hij gaf de strijd maar heel even op. Hij probeerde het nu alleen niet op staren te laten lijken, dat zou namelijk best wel raar worden. Zodra ze meelachte leek het haar pijn te doen, en hij keek haar half bezorgd aan voor hij wegkeek. ''Eigenlijk iets te goed.'' antwoordde hij en grinnikte toch weer.

Haar opmerking over teveel werken deed hem fronsen. naar wat hij gewend was viel het al heel erg mee. Normaal had hij meteen erna nog een job gepakt om die te doen. ''Heb al zwaar geminderd,'' antwoordde hij zacht en volgde elk van haar bewegingen.

Hij zuchtte weer even en haalde opnieuw een hand door zijn blonde haar, deze keer was zijn beweging langzaam zodat het niet zoveel pijn zou doen. ''nou, hopelijk ziet de rest het niet, dan slepen ze me nog een bed in.'' Merkte hij nu op en grinnikte toch even zacht voor hij zijn ogen weer in die van haar vasthaakte.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

De bezorgde blik in haar ogen deed hem even verbazen. Hij kon niet inzien waarom zij zich zorgen zou maken om iemand zoals hij. Hij schudde even zijn hoofd en ging niet echt op haar vraag in maar knikte bij haar volgende woorden. Hij grinnikte even. ''Zo erg kan het vast niet zijn.'' Antwoordde hij zacht en glimlachte toch weer. Hij keek even aan en zweeg even. ''Ben bang zo'n drie uur.'' Antwoordde hij zacht en bleef haar nog even aankijken.

het viel hem op dat haar wangen een rode tint kregen en hij kon het niet laten om te grinniken. Haar woorden herhaalde hij even in zijn hoofd en knikte langzaam. het thuis zijn maakte hem dan wel fysiek moe maar hij werd afgetakeld door sommige etterbakken van leerlingen. ''Misschien heb je gelijk.'' Antwoordde hij zacht en wreef even in zijn ogen. ''Het is niet echt de meest rustgevende baan ooit, maar dat is dan nog niet eens het enige.'' hij schudde zijn hoofd en zuchtte weer.

Ze hield zijn blik vast en voor hem werd het echt onmogelijk om weg te kijken, ze maakte het hem onmogelijk om te doen. Maar ook wilde hij niet echt wegkijken. Haar ogen leken dwars door hem heen te kijken, meteen in de diepste naden van zijn ziel. Toch lachtte hij even bij het horen van haar woorden. ''Maar wie zegt dat ik zin heb om een bed op te zoeken.'' Hij grinnikte even en knipperde. ''Bovendien zou het ze toch niet lukken.'' Grapte hij nog zacht voor hij zijn benen even strekte.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij grinnikte zodra ze schrok over de tijd waarin zijn weg was van de wereld. ''Heus niet, je bent hier hoe erg kan het nu zijn.'' Grapte hij toch even en glimlachte. Hij schudde even zijn hoofd en keek haar weer aan. ''Het zal niet veel na een uur zijn denk ik.'' antwoordde hij rustig en leunde weer achterover op zijn stoel. Dat was ook een van de voornamelijkste redenen dat hij niet ging slapen. als hij nu ging slapen dan sliep hij 's nachts niet meer en dat deed hem helemaal niet goed.

Hij rolde even met zijn ogen en lachtte kort. ''Daar heb ik geen idee van.'' antwoordde hij op een zachte toon en leunde toch weer met zijn onderarmen op zijn bovenbenen. Bij haar volgende woorden stond hij langzaam op en legde zijn hand kort op haar schouder. ''ik sleep mezelf er wel door heen, je raakt er snel aan gewend.'' Zei hij en ging mar langzaam naast haar op het bed zitten. ''Trek het je niet teveel aan. Ik ben sterker dan dat je denkt, bovendien heb jij meer rust nu en daar ging het om.'' Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en grinnikte even kort.

Hij trok weer een wenkbrauw op en grinnikte. ''Nee ik zal er nooit uit zien als een zombie. En wil er niet echt een zijn, dan zou ik hersens moeten gaan eten.'' Hij keek haar weer even aan met een grede grijns. ''Waarschijnlijk beginnend met die van jou.'' Hij wist niet waar zijn houding zo ineens vandaan kwam maar hij kon er niks aan doen.  Hij rolde even met zijn ogen. ''Ja mamma,'' Plaagde hij haar zacht en grijnsde onschuldig. Als er een ding was dat er nu niet mocht gebeuren was dat Mira binnen kwam lopen.

Ze maakte zelfs op dit moment, waar hij compleet naar de klote was en over het algemeen in een pestbui was, vrolijk. Zijn woorden waren spontaan en zonder dat hij ze kon tegenhouden rolde ze uit zijn mond. Het gaf hem een vreemd gevoel, maar toch kwam het hem wel weer bekend voor.

Opeens verschenen twee andere bruine ogen voor hem en een gezicht omringt door lang rood haar. Zijn glimlach verdween van zijn mond en even kreeg hij een bitter trekje om zijn lippen. hij sloot zijn ogen en legde zijn handen er even overheen voor hij erop leunde. Het mocht niet, niet nog een keer. Hij wist dat er geen hoop meer was, maar toch bleef hij aan haar denken. Bijna gefrustreerd spande hij zijn spieren aan en beet op zijn lip. Hij kon haar gezicht niet uit zijn hoofd krijgen.

Maar nu wist hij het beter, dit had hij eerder gevoeld maar gewoon volledig verkloot. Het feit dat dat nu weer zou gebeuren werd hem half teveel. Hij wilde niet nog iemand pijn doen, zelfs al begreep hij nu niet waarom hij zo over haar dacht. Langzaam tilde hij zijn hoofd weer op om haar aan te kijken, hopend dat de andere herinneringen verdwenen.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij grinnikte even en schudde zijn hoofd.  Hij wist nu niet of ze dat nu serieus meende, of dat het sarcastisch was. He maakte niet veel uit welke van de twee het was, allebei hadden een punt van waarheid. Voor mensen die hier nog nooit waren geweest kon het nog een shockerende  plek zijn. Maar voor mensen zoals hij was het een thuis waar ze niet meer weg wilde. hij grinnikte even bij haar opmerking en schudde zijn hoofd. ''Heus niet,'' antwoordde hij rustig en keek haar nog even aan voor hij weer voor zich uit keek.

Zodra ze weer opkeek werd hij weer gevangen door haar blik en hij slikte even. Hij leunde weer even op zijn onderarmen en staarde voor zich uit. Nee dat zijn klas zijn leven nu zuur maakte kon hij gemakkelijk nog wel hebben. Maar er waren nu eenmaal dingen die hij niet uit zijn hoofd kreeg. Niet dat het nu echt minder werd de er kwam niet alleen een gezicht bij in zijn slaap, er sloop een gevoel binnen dat hij niet hoorde te hebben. Hoewel het grootste deel van zijn nachten geteisterd werden door het gepijnigde gezicht van zijn moeder waren er ook nachten wanneer hij wakker gehouden door twee oud bekende bruine ogen.  Heel even knikte hij en keek haar kort aan.

Haar opmerking had hem toch even laten lachen en hij keek haar nog even aan. haar glimlach trok zijn aandacht en hij bleef er even naar kijken voor hij zijn blik afwendde. dit was echt niet meer goed voor hem, en waarom nou eigenlijk zij? Hij schudde even zijn hoofd en keek haar toch weer aan. ''Je zou ze wel moeten gebruiken, dan zou je wat gemakkelijker door je jaar komen.'' Plaagde hij zacht maar zijn vrolijke bui bleef niet lang hangen.

Toch begreep hij niet waarom haar gezicht hem zo bleef teisteren. het was allang over en er was geen hoop meer voor een nieuwe start. De blik die ze hem had geworpen nadat hij de waarheid had opgebiecht, hij zag hem nog te vaak. Hij schrok zodra een hand zijn schouder raakte en hij staarde haar even aan, haar woorden niet helemaal horend. haar hand op zijn rug leek bijna te branden en hij slikte even. Hoe kon hij in haar degene zien die hem zoveel pijn had kunnen bezorgen. Ze was bijna het tegenovergestelde. Een beetje woordeloos staarde hij haar aan en wist eigenlijk ook niet wat hij moest zeggen. haar laatste vraag drong langzaam bij hem door en hij slikte even.

''Doet er niet helemaal toe.'' antwoordde hij ontwijkend en stond weer even op. Langzaam liep hij naar het raam en bleef even naar buiten staren voor hij zich langzaam terug draaide naar haar. Leunend tegen de muur naast het raam keek hij haar aan. ''Zou ook niet weten hoe ik het uit moet leggen.'' Vervolgde hij nog even en zuchtte voor hij weer uit het raam keek.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij wist dat hij tegen haar gerust kon praten, maar hij durfde het ook weer niet. Na lange tijd was er iemand langsgekomen die hem accepteerde voor wie hij en hem niet aankeek op zijn fouten. haar opmerking deed hem toch weer even lachen en besefte toch wel een beetje hoe dicht hij bij haar zat. niet dat hij het nu echt zo erg vond, maar het was ook niet het beste idee. Hij was alweer over zijn grenzen heen gegaan en zou eigenlijk moeten terugstappen. Ookal was dit thuis, ze was nog altijd een leerling.

hij wist niet waar hij naar staarde maar het was beter om niet teveel naar haar te kijken. Nog even en ze werd een magneet voor zijn ogen, als ze dat nog niet was. Na haar eerste opmerking sloot hij zijn ogen en zuchtte. ''Voor mij doet het er niet veel toe, het gaat wel weer over.'' antwoordde hij een beetje afwezig en sloeg zijn armen over elkaar voor hij haar toch weer even aankeek. ''Het is niks meer dan een fout uit het verleden. Niets meer, niets minder.'' Vervolgde hij ontwijkend en zuchtte weer.

Het was niet dat hij het niet wilde vertellen, hij kon het gewoon niet normaal meer uitleggen. Het was die ene fout die hem deed kwijtraken wat hij nooit had willen verliezen. Maar toch kwam het beeld steeds vaker terug, terg in zijn geest om hem te treiteren. Hij wist ook wel dat hij zich eroverheen moest zetten maar het ging niet altijd even goed.

Hij wierp haar even een vragend blik. ''Vanwaar eigenlijk al die interesse?'' Vroeg hij uit het niets en bleef haar aankijken en slikte toch even. Ze moest wel een reden hebben om toch naar hem te willen luisteren, naar al zijn ellende en gezeur. Hij schudde even zijn hoofd en sloot zijn ogen. ''Laat ook maar.'' Mompelde hij en staarde weer naar buiten en liet zijn hoofd tegen de muur leunen.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Het bleef even vreemd stil, maar zijn blik bleef naar buiten gericht. Hij kreeg haar niet meer terug, en binnenkort bevond zij zich in de armen van een ander. Natuurlijk gedraagde hij zich als een enorme zak tegenover haar, maar het was bijna jaloezie dat hij uitte. Hij het horen van haar voetstappen keek hij even haar kant op en slikte bij haar halve vraag. Maar zodra hij haar naam weer hoorde bleef hij stil. Hoe had ze het zo gemakkelijk kunnen raden?

Hij staarde haar even aan en knikte toch langzaam en sloot zijn ogen even voor hij zijn blik naar buiten richtte. ''Ja, zij heeft er mee te maken.'' Mompelde hij half en slikte weer. Daar stond hij weer als een idioot gewoon toch weer toe te geven aan de wil om alles te vertellen. ''Niet alleen mee te maken, ze is het probleem.'' Hij bedoelde het niet slecht maar op dit moment was ze gewoon een probleem dat hem bleef teisteren.

Haar volgende opmerking deed hem haar aanstaren en hij schudde zijn hoofd. ''Nee, niet wat zij heeft gedaan.'' Verbeterde hij haar zacht en sloot zijn ogen weer. ''Het is wat ik gedaan heb en de consequenties daardoor.'' Hij slikte voor de zoveelste keer ''En je kent dan blijkbaar het effect van alcohol niet.'' Mompelde hij nog maar schrok op zodra ze haar arm om hem heen sloeg. Een beetje niet begrijpend keek hij haar aan, maar liep niet weg van haar. Haar arm voelde bijna vertrouwd aan, misschien wel iets te vertrouwd. Hij haalde zijn schouders even op en keek haar niet aan. ''Bijna wel ja.'' Zei hij zacht en keek haar even aan, toch proberend de pijn weg te werken.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij knikte even bij haar opmerking en zuchtte. Alcohol was echt niet goed voor mensen, hem deed het fouten maken. Maar hij kon zien dat het haar ook iets had laten overkomen. Even drong er een gevoel van bezorgdheid tot hem door en hij schudde zijn hoofd kort. Ja hij had er een grove fout door gemaakt en had er onder geleden. Hij zuchtte even kort en sloot zijn ogen nog even. ''Alcohol maakt teveel kapot wat niet kapot mag.'' Zei hij zacht en keek haar langzaam toch weer aan. het feit dat ze nog steeds zo dicht bij hem stond verbaasde hem, maar hij zei er niks over. Het voelde vreemd prettig om haar zo dichtbij te hebben en hij wilde het gevoel even niet kwijt. Nu kon hij ten minste even het gevoel hebben dat hij ook iemand had om op te steunen.

Hij kon het niet laten om te snuiven bij haar woorden. ''Een les die iets te hard is aangekomen ja.'' Merkte hij op en keek weer weg van haar. Toch hield hij het wegkijken niet lang vol en zijn ogen werden weer aangetrokken door die van haar. Haar volgende woorden verbaasde hem even maar hij schudde zijn hoofd. ''Nee ook dat is mijn eigen schuld, ik kan mijn eigen leven niet oppakken omdat ik toch nog hoop wil hebben op een toekomst die ik niet zal krijgen.'' Zei hij zacht en schrok weer zodra ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde. Hij wist dondersgoed dat hij dit niet kon toelaten, maar hij kon haar niet wegduwen. Hij was bang dat het haar zou kwetsen, maar toch ook wilde hij het liever niet.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''