Langzaam liep een blauwharige tiener door de gangen en keek om zich heen. Ze was voor deze dag opvallend rustig in haar doen, maar ook voelde ze zich niet helemaal in orde. Ze voelde zich vreemd eenzaam terwijl ze zo liep. Ze mistte haar thuis een beetje erger dan normaal. Haar zus was weer ergens iets aan het doen wat zij niet wilde weten. Soms zou ze denken dat ze niks was zonder haar zus. Door haar verleden durfde ze niet teveel mensen echt te vertrouwen. Ze lachtte wel altijd met alles en iedereen maar echt vertrouwen kon ze niet leggen. Zodra ze buiten was keek ze even omhoog naar de lucht. Het was prachtig weer maar ze voelde zich altijd prettiger in de sneeuw. Langzaam liep ze over het gras door naar het vijvertje om daar op het gras te gaan zitten. Tot haar opluchting was het vijvertje vreemd leeg dus ze schoof iets dichterbij en trok haar knieen op zodat haar kin erop kon rusten. Langzaam stak ze haar hand uit en met een zucht liet ze haar vingers in contact komen met het water waardoor het volledig bevroor. Stilletjes bleef ze er naar staren en legde haar armen om haar onderbenen en hield ze strak tegen zich aan.

Justin zat naast het water met zijn benen gekruist na te denken over zijn leven. Hij dacht aan Sarah, waarvan hij niet zo lang geleden gewoon weg liep. Beslissingen nemen ging altijd al moeilijk bij Justin, maar sommige beslissingen brachten hem te veel pijn, en Sarah was een voorbeeld van die beslissingen. Hij wist dat het beter zou zijn voor haar om geen vrienden met Bieber te worden, wat moest ze met een vampier? Maar Justin had nog niet vaak mensen zoals zij ontmoet. Hij zuchtte en keek naar zijn eigen spiegelbeeld in het water. Een normale tiener, zou je denken. Maar hijzelf zag iets anders in het water. Hij zag een roofdier, een monster, een wezen die er niet zou moeten zijn. Ineens zag hij het water bevriezen. Hij wist wie dat zou kunnen doen. Hij draaide zijn hoofd naar een andere kant en zag het blauwharige meisje naast het ijs zitten. Hij kon niet anders en ging met een trieste blik in zijn ogen naar haar toe. Ja. Nog een fout van hem. Hij keek in haar ogen en zag een spiegelbeeld van zijn eigen gevoelens, ze was ook blijkbaar niet de vrolijkste vandaag. Zonder woorden ging hij naast haar zitten en keek naar het ijs.

Sarah staarde alleen maar voor zich uit, geen aandacht bestedend aan haar omgeving. Ze voelde zich eenzamer dan ooit. Voor even dacht ze een nieuwe vriend te hebben maar ook dat was uit elkaar gespat. Ze kon moeilijk naar Hayden gaan met dit, ze zou hem aan puin slaan. Maar ook naar de guild kopn ze niet zonder dat er een rel om zou ontstaan. Ze zuchtte zacht en staarde maar naar het ijs. In sommige situaties was haar leven nog steeds niet makkelijk, zelfs nu ze al meerdere jaren haar vrijheid had. Met haar vinger streek ze zacht over het ijs en keek half op toen ze een beweging zag. Met argwanende ogen keek ze hem aan. Zodra hij naast haar ging zitten keek ze weg van hem en weer terug naar het ijs.

"Sarah," Justin was aan het fluisteren. "Sorry, maar er zijn dingen die ik niet kan vertellen." hij ging verder: "Het was beter zo, het is gevaarlijk om vrienden met mij te zijn..." hij boog zijn hoofd en hoopte dat ze hem zou vergeven. Hij kon dit niet vertellen, maar hij wist dat hij haar ook pijn deed. Waarom is het leven zo onlogisch, hij vindt dat niet leuk, zij ook niet maar toch is het beter? Hij ging met zijn hand door zijn haar en vervloekte in zichzelf zijn vampier-gedaante die zijn leven verpestte.

Bij het horen van haar naam draaide ze haar hoofd weer en staarde hem strak aan. Ze legde haar hoofd op haar knieën en zweeg terwijl ze toch wel naar hem luisterde. ''Als het gevaarlijk is waarom zit je hier dan weer?'' Antwoordde ze kort en keek hem recht aan. ''En ik kan prima voor mezelf opkomen, zo snel ben ik niet in gevaar.'' Vervolgde ze en ze tikte weer op het ijs waardoor er punten omhoog schoten over het gehele oppervlak. ''Echt net zoals iedereen die denkt dat ik maar een klein meisje bent dat niet voor zichzelf kan opkomen en voor wie iedereen een gevaar is.''

"Omdat ik niet anders kan," zei hij stil. "Ik heb nog nooit iemand zoals jou gezien, jij bent anders dan de rest," hij zweeg even. "Ik denk dat niet, ik weet dat je jezelf kan verdedigen maar ik ben iemand die ik niet lijk te zijn," ging Justin verder. "Sorry." hij zweeg en legde zijn hoofd op zijn knieeën. Waarom kon hij het haar niet vertellen? Misschien omdat hij dan iemand zou kwijtraken, die hij niet kwijt wou? Hij voelde zich schuldig, maar zo snel voelde hij zich nooit schuldig. Nu wel. Hij kon zonder probleem een mens vermoorden. Maar niet nu.. Zij had een vreemde invloed op hem, die niemand anders had.

Sarah fronste even en keek weer weg.''Iedereen heeft een keus.'' Mompelde ze even en rolde vervolgens met haar ogen voor ze weer naar het ijs staarde. ''En zoals ik al zei, ik ben niet het kleine meisje wat ik lijk.'' Antwoordde ze weer en draaide zich half van hem af. ''En je denkt dat een sorry het redt?'' Vroeg ze, maar keerde zich niet naar hem. Ze klemde haar armen strakker om haar benen en zuchtte zacht. ''Je geeft me niet eens een kans om het te brgijpen. Wat is er met je, waarom ben je gevaarlijk. Waarom klink je er zo zeker van dat ik me niet kan verdedigen?''

Ze draaide zich om en Justin keek naar haar blauw haar. Ze waas boos, dat was duidelijk. "Ik kan het niet zeggen, maar geloof mij," hij stopte even. "Ik weet dat je jezelf kan verdedigen maar... Maar er zijn sommige dingen waar jij, of ik niks aan kunnen doen." hij irriteerde een beetje. Ze kon er niks aan doen maar kon ze hem nu niet gewoon geloven? Heeft ze nu echt niks gemerkt? "Heb jij dan niks gemerkt?" vroeg hij. Iedereen heeft een keus. Hij wist het maar door zijn keus heeft hij vele mensen een leven afgepakt; ook al was hij maar 15."Heb jij een idee? Wie denk je dat ik kan zijn?"

Ze draaide voor heel even haar hoofd naar hem toe. ''Waarom niet, geef mij een goede reden waarom je mij niks kan vertellen.'' Vroeg ze maar keek hem nu nog wel weer aan. Ze legde haar hoofd weer op haar knieëm em sloot haar ogen. ''Dat weet ik ook wel,'' Fkluisterde ze zacht. Ze wou dat ze alles kon veranderen in het leven. Dan hadden zij en Hayden een goed leven gehad. Ze haalde haar schouders op. ''Je had het snel koud, er is iets met je ogen en je bent praktisch zo snel als Jet toen je besloot dat ik maar moest achterblijven.'' Mompelde ze zacht en keek weer weg van hem. ''Wie jij kan zijn. Ik weet wie je bent.'' Zei ze zacht. 'Jij bent Justin Bieber en dat is alles wat zou moeten tellen.''

Hij kon zijn verbazing niet onderdrukken, ze had meer gemerkt dan hij had verwacht. Jij bent Justin Bieber, dat is alles wat zou moeten tellen. Van haar woorden werd hij rustiger. Was er toch iemand die hem kon accepteren zoals hij was? "Laten we dan alleen dat tellen. Laten we dan gewoon alles vergeten. Vroeg of laat ga je begrijpen wie ik ben, maar laten we nu gewoon vrienden zijn? Please, vergeef me Sarah, en geloof mij ik zal dat nooit meer doen." Hij wist niet waarom maar er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

Ze keek hem weer recht in zijn ogen maar haar gezicht bleef serieus. Ze schudde langzaam haar hoofd. ''Je kan van mij niet verwachten dat ik iets zomaar vergeet.'' Zei ze zacht maar knikte langzaam. ''Maar je bent een vriend van me,'' vervolgde ze zacht en keek hem aan. Toch wilde ze weten wat hij nu werkelijk was. Ze wilde weten waarom hij nu zo gevaarlijk was voor haar. ''En er valt niks te vergeven, tis allang in het verleden.'' Mompelde ze nog zacht en zuchtte kort en dwong een kleine glimlach op haar gezicht. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal weer de oude, maar het ging al iets beter.

Hij was blij om haar glimlach te zien ook al was die misschien niet echt. Hij was blij, voor zoveel een vampier blij kon zijn. Hij wist dat ze het wou weten maar ze zou het zelf teweten komen. Hij glimlachte. "Ik zal alles doen om het je te laten vergeten," zei hij. Hij sloot even haar ogen en wist dat hij niet weg kon, en hij zou het nooit meer proberen. Het was aangenaam voor hem om te weten dat ze hem accepteerde zoals hij was, in elk geval tot nu toe. Hij viel gewoon op het gras en keek naar de lucht. Misschien was hij wel een vampier, maar hij had gevoelens. De zon weerqpiegelde in zijn ogen waardoor zijn ogen een rode glans kreegen.

Ze bleef stil en staarde weer naar het ijs en zuchtte zacht. Ze had haar knieën nog steeds onder haar kin als steun en ze keek even half naar Justin naast haar. Ze wilde hem begrijpen maar hij gaf zelf niks bloot waardoor ze haar vingers er juist op kon leggen. Dit ging haar waarschijnlijk wel weer wat slaap kosten, maar dat was ze wel weer gewend. Met haar zus steeds minder echt in haar buurt sliep ze slechter. Haar blik viel op zijn ogen en ze fronste weer even. Ze kon zichzelf niet beheersen en staarde er toch een beetje naar maar zei er niks over. Ze kon er echt niks aan doen nu maar ze mistte haar thuis weer. Ze wilde nu zo graag de guild binnenrennen en dan misschien nog eerst een rel starten voor ze met iedereen kon kletsen. Hoewel een aantal guildmates dan wel hier op school zaten mistte ze de rest toch ook. Langzaam draaide ze haar hoofd weer naar haar zelfgemaakte mini ijsbaan en sloot haar ogen even.