Een beetje misselijk keek ik slaperig uit het raam. Ik had thuis ik weet niet hoe vaak overgegeven van de zenuwen, plus had ik door de zenuwen vannacht geen oog dicht gedaan. Nu zat ik met de kooi van Shira op schoot. Shira was een kruising tussen een kauw en een papegaai, dus ze zag eruit als een zwarte vogel een witte vlek om elk oog, blauwe onderkant van haar vleugels en een rode staart. Ze kon ook een beetje spreken. Ik keek naar mijn vogel, opende het kooitje en streelde Shira. "Buiten! Buiten!" kraste ze. Ik glimlachte. "Pap, hoe lang moeten we nog rijden?" vroeg ik. Mijn vader draaide zich om en zei: "Nog een minuutje. We zijn er bijna" Ik slikte, en kreeg een pijnlijke maagschok. Mijn maag was al helemaal leeg, dus er kon ook niks meer uitkomen. We waren er. Nu moest ik dus naar een nieuwe school, en er zelfs wonen. Geen Anita meer, mijn beste vriendin. Geen Kevin meer, mijn broer die zoveel om me gaf... Ik schudde mijn hoofd. Wat gedroeg ik me als een zacht ei! Nieuwe vrienden maken, dát zou ik moeten doen, niet bij de pakken neerzitten. Opeens ging de misselijkheid een beetje weg. Een vlammetje van hoop laaide in mij op. Ik zou toch zeker wel nieuwe vrienden kunnen maken? Ik schrok op van remmen die piepend tot stilstand kwamen. Ik keek naar Shira. We waren er. Toen ik uit het raam keek was ik haast verbaasd te zien wat ik zag. Een perfect, schoon en wit gebouw. Rommel lag er niet veel. Twee prachtige kersenbomen in bloei. Ik was dit niet gewend, op mijn oude school werd er immers altijd met boterhammen gegooid waar 3 weken oude smeerworst of vieze beschimmelde pindakaas resten op zaten. Ik huiverde eventjes. Afgelopen woensdag werd er nog een voedsel gevecht gehouden, terwijl ik vrolijk meedeed. Dat was woensdag. En dat was nu dus voorgoed voorbij. "We zijn er, meid" zei mijn vader. Het geluid van een klein beetje spijt was niet te missen in zijn stem. Ik stapte uit, en mijn ouders volgden. Ik knuffelde mijn ouders zo haast dood. Ik keek mijn moeder met vlammende bruine ogen aan. Ze keek liefdevol, haalde toen een klein pakketje uit haar tas waar een deftig uitziende envelop bij zat met zegel en al. "Het spijt ons dat we niet op je verjaardag kunnen zijn, maar morgen zijn we toch echt weg. Open die brief morgen, dan zul je weten waarom je hier bent" Ik begreep niet wat ze bedoelde, maar ik was te verstomd om te praten, dus het enige wat ik kon doen was knikken. Mijn moeder gaf me nog een zoen voordat ze de auto in stapte. De motor startte en de auto begon te rijden. Ik keek ze na. "Kom, Shira" murmelde ik. Ik opende haar kooi en ze vloog een rondje, voordat ze braaf op mijn schouder neerkwam. Ik wandelde naar de deur, die open stond omdat het warm weer was, en ging naar binnen. Toen besefte ik dat ik geen idee was waar ik was, dus ik bleef staan en wachtte tot er iemand langs zou komen

Vyndi Montgomery ONLY

Mijn leven was altijd al een slecht toneelstuk geweest geschreven door iemand die ik verachtte. Ik ben nooit vrij geweest hoe sterk en waardig ik mij dan ook voelde in mijn jaren op deze planeet. Nooit was ik de persoon die ik heb willen zijn, altijd is er iemand geweest die aan de touwtjes trok en mij neer haalde. Elke dag dezelfde sleur die doorging tot in de eeuwigheid. De eeuwigheid die ik had, de jaren die ik bezat. Ik was een koningin, een godin maar ik viel en ik viel hard eindigend in de goot verlaten door iedereen die ooit dicht bij mij had gestaan. Of ik ze nou weg gejaagd had of dat zij me verraden hadden, het is hetzelfde in mijn hoofd. Jaren hebben zich samengevoegd lopen in elkaar over en ik begin langzaam aan de herinneringen van eeuwen geleden te verliezen. Mijn leven komt op een einde. Dat is een simpele stelling die ik kan maken. Mijn leven begint me langzaam aan in de steek te laten, ik kan elke nacht voelen hoe de energie mijn lichaam verlaat en hoe ik weg zak in een roes van het oneindige. De jaren nemen hun tol op mijn lichaam en ik Vyndi Montgomery weet niet hoe lang ik nog door kan gaan met het spel wat ik speel. De ochtend liet zichzelf opnieuw zien, opnieuw een nieuwe dag op haar school. Alle leerlingen zouden binnen nu en een paar uur beginnen met hun lessen en verdwijnen naar de lokalen tot het gezamenlijke lunch. Dezelfde lessen, dezelfde leerlingen, dezelfde gezichten en dezelfde namen. Tot de tijd zou stoppen met haar lied zingen en de wereld zou vergaan in vuur of ijs. Haar blauwe ogen eeuwig diep en stralend als ze waren staarde naar de lichte ochtendzon die het gehele plein met een warme gloed verlichtte. Het was een schitterend beeld en op deze momenten was Vyndi echt gelukkig met de beslissing die ze jaren geleden gemaakt had. De beslissing om alles achter haar te laten en een nieuw begin te maken, te verdwijnen van de oorlogen en de dood die zij had veroorzaakt en het rustiger aan te gaan doen. Ze had degene die het dichtst bij haar stond er voor moeten verlaten en ze vroeg zich af of de roodharige vampier ooit nog aan haar zou denken. Zijn naam was als vergif in haar keel.. Ken.. De gedachte aan zijn amberen ogen bezorgde haar hoofdpijn hopeloos proberend elk detail aan hem in haar geheugen te houden. Ze was vertrokken zonder rede en zonder afscheid van de een op de andere dag weg een nieuw bestaan tegemoet. Ze had hem willen mee vragen maar naar deze wereld.. kon hij simpelweg gewoon niet. Hij zou het niet aankunnen hij die altijd in het zelfde land geleefd had. Er lag een rust in haar lichaam en een geluk. Ze was niet langer de bedreiging Vyndi. Ze was nu Miss Montgomery Principal van het St.Montgomery, de school waar ze haar hart in had gestoken, een laatste redding om eindelijk eens iets goeds te doen. Vele hadden vertrouwen gelegd in haar handelingen en hadden zich bij haar aangesloten. Enkelen vertrouwde de rossige dame nog niet maar het zou wel komen. Vyndi had geen haat meer in haar lichaam, ze was enkel nog moe.. Moe van elk gevecht dat ze had moeten leveren en moe van elke slag die haar lichaam had opgevangen door de jaren heen. Er zou een nieuwe leerling die dag komen en snel doorkruisde de roodharige vrouw de grote hal om te kijken of ze haar nog voor kon zijn niet precies wetend wanneer ze zou komen. Toen Vyndi echter een roodharig meisje zag staan dat lichtelijk verbaasd omkeek wist Vyn dat ze weer eens niet op tijd was geweest. Snel schudde ze een geiriteerde zucht weg en stapte naar haar toe met een warme lach. "Miss Embers neem ik aan." Haar stem was warm en zacht en ze stak haar hand uit. "Vyndi Montgomery is de naam. Principal van het St.Montgomery, welkom." Ze glimlachte nog even wachtend tot het meisje haar hand in ontvangst zou nemen.