Mijn leven was altijd al een slecht toneelstuk geweest geschreven door iemand die ik verachtte. Ik ben nooit vrij geweest hoe sterk en waardig ik mij dan ook voelde in mijn jaren op deze planeet. Nooit was ik de persoon die ik heb willen zijn, altijd is er iemand geweest die aan de touwtjes trok en mij neer haalde. Elke dag dezelfde sleur die doorging tot in de eeuwigheid. De eeuwigheid die ik had, de jaren die ik bezat. Ik was een koningin, een godin maar ik viel en ik viel hard eindigend in de goot verlaten door iedereen die ooit dicht bij mij had gestaan. Of ik ze nou weg gejaagd had of dat zij me verraden hadden, het is hetzelfde in mijn hoofd. Jaren hebben zich samengevoegd lopen in elkaar over en ik begin langzaam aan de herinneringen van eeuwen geleden te verliezen. Mijn leven komt op een einde. Dat is een simpele stelling die ik kan maken. Mijn leven begint me langzaam aan in de steek te laten, ik kan elke nacht voelen hoe de energie mijn lichaam verlaat en hoe ik weg zak in een roes van het oneindige. De jaren nemen hun tol op mijn lichaam en ik Vyndi Montgomery weet niet hoe lang ik nog door kan gaan met het spel wat ik speel.

De ochtend liet zichzelf opnieuw zien, opnieuw een nieuwe dag op haar school. Alle leerlingen zouden binnen nu en een paar uur beginnen met hun lessen en verdwijnen naar de lokalen tot het gezamenlijke lunch. Dezelfde lessen, dezelfde leerlingen, dezelfde gezichten en dezelfde namen. Tot de tijd zou stoppen met haar lied zingen en de wereld zou vergaan in vuur of ijs.

Haar blauwe ogen eeuwig diep en stralend als ze waren staarde naar de lichte ochtendzon die het gehele plein met een warme gloed verlichtte. Het was een schitterend beeld en op deze momenten was Vyndi echt gelukkig met de beslissing die ze jaren geleden gemaakt had. De beslissing om alles achter haar te laten en een nieuw begin te maken, te verdwijnen van de oorlogen en de dood die zij had veroorzaakt en het rustiger aan te gaan doen. Ze had degene die het dichtst bij haar stond er voor moeten verlaten en ze vroeg zich af of de roodharige vampier ooit nog aan haar zou denken. Zijn naam was als vergif in haar keel.. Ken.. De gedachte aan zijn amberen ogen bezorgde haar hoofdpijn hopeloos proberend elk detail aan hem in haar geheugen te houden. Ze was vertrokken zonder rede en zonder afscheid van de een op de andere dag weg een nieuw bestaan tegemoet. Ze had hem willen mee vragen maar naar deze wereld.. kon hij simpelweg gewoon niet. Hij zou het niet aankunnen hij die altijd in het zelfde land geleefd had. Tenminste dat was wat ze altijd gedacht had, tot hij op een dag ineens weer voor haar stond. Opnieuw zijn diensten aan haar aanbood en onbewust had ze zijn hand maar wat graag aangenomen. Hij deed nog altijd iets met haar wat ze niet helemaal kon verklaren.

Er lag een rust in haar lichaam en een geluk. Ze was niet langer de bedreiging Vyndi. Ze was nu Miss Montgomery Principal van het St.Montgomery, de school waar ze haar hart in had gestoken, een laatste redding om eindelijk eens iets goeds te doen. Vele hadden vertrouwen gelegd in haar handelingen en hadden zich bij haar aangesloten. Enkelen vertrouwde de rossige dame nog niet maar het zou wel komen. Vyndi had geen haat meer in haar lichaam, ze was enkel nog moe.. Moe van elk gevecht dat ze had moeten leveren en moe van elke slag die haar lichaam had opgevangen door de jaren heen.

En toen was hij er nog. Aureus Suou, hij was als een blok voor haar oog, ze kon zijn handelingen niet doorzien. Ze wist wat hij was en vroeg zich af waarom hij eigenlijk zich aan had gesloten bij haar school. Strak staarde ze hem aan vanaf de overkant van het restaurant met haar koffie doelloos in haar hand. Ze snapte hem nogsteeds niet, maar dan snapte ze zichzelf eigenlijk ook niet, waarom had ze hem aangenomen? Langzaam stond ze op en liep zijn kant op. "Suou." Mompelde ze langzaam en liep naar hem toe. "Ik krijg goede berichten van je class." Mompelde ze langzaam en bleef heel even bij zijn tafel staan. "Heb je je al kunnen aanpassen aan dit leven?" Vroeg ze langzaam en bleef hem strak aankijken.

Nee het was absoluut niet duidelijk dat Vyndi deze jongen het minst van allen vertrouwde. Ze wist dat hij de naam Archangel droeg. Een titel die zij ook ooit had kunnen dragen maar meteen had verworpen. Vyndi was een monster. En monsters verdiende geen hoge titels. Vyndi glimlachte en knikte even zachtjes. "Iedereen verdient.. Zijn anoniemtijd zo nu en dan vind je niet?" Mompelde ze langzaam en keek even rond. Het hele restaurant zat vol. Ze kon onmogelijk nu een aanval maken op deze man zelfs al zou hij haar aanvallen. Deed ze iets zou haar hele cover meteen weg zijn en kon ze weer vertrekken. Langzaam knikte ze en ademde even diep in. "Alles gaat goed. Op sommige kleine minpuntjes na dan." Mompelde ze haar blonde nicht herinnerend en diens uitschot.