Leya legde haar kuiten iets steviger tegen de flanken van de forse, gevlekte merrie, wiens pas versnelde. De grote, zwaar behangen hoeven gaven een dof geluid, iedere keer dat ze de grond raakten.
De tuinen waren een heerlijke plek om te rijden. Het was er mooi en de grond was veilig om wat snelheid te maken. Nu was Lucky geen dier dat snel struikelde of kreupel raakte. De forse, gespierde pony was geboren en getogen op de ruige gronden van Skyrim en was erg tredzeker. Leya hield van dit soort paarden. Geen showmodelletje en ondanks de bijzondere aard van het dier – ze was immers op te roepen en kon weer verdwijnen – was er niets zweverigs aan Lucky. Het zou ook zeker niet de eerste keer zijn als iemand het dier lomp noemde, maar daar zat Leya niet mee. Het was waar, maar het deed voor haar niets af aan het dier.
Ze zag een eind verderop een meisje zitten en hield de pony direct in. Lucky vertraagde tot een dribbelig drafje, om uiteindelijk tot een rustige stap over te gaan.
Het viel Leya op dat het meisje bloed op haar kleren had en een diertje bij zich had, al kon ze nog niet goed zien wat precies.
Ze reed Lucky erheen, hield op gepaste afstand halt – ze schatte het meisje niet bang in, maar je paard pal voor iemands neus stilzetten was zelfs voor een niet erg sophisticated iemand als Leya erg onbeschoft – en steeg soepel af. Ze klopte Lucky onder haar dikke witte manen op haar hals. De merrie slofte een eindje weg en begon ontspannen te grazen. Leya liep naar het meisje toe en zag nu duidelijk dat ze een gewond ratje bij zich had. Ze knielde ernaast.
“Wat is er met hem gebeurd?” vroeg ze nieuwsgierig en ze nam het diertje op. Ze had te doen met het kleine beestje. Ze nam het meisje even kort op. Ze kende haar verder niet, maar dat was niet vreemd; op Aureus na kende ze eigenlijk nog niemand hier meer dan van gezicht.

Nou. ja. Kutpost is kut, sorry :C