Hij moest haar wegduwen maar kon het niet over zijn hart krijgen. Er was nog zoveel gebeurd en haar armen brachten iets van opluchting in zijn hoofd. Hij wist ook dat zij het goed bedoelde en niet een spel met hem aan het spelen was. Hoewel hij dat ook niet helemaal zeker wist durfde hij haar erop te vertrouwen. Waarom hij haar best wilde vertrouwen wist hij niet, maar hoe het zou aflopen zou hij wel zien.

Hij vond het eigenlijk best jammer dat ze hem weer losliet, maar gaf nog altijd geen krimp. Het enige wat hij deed was kijken in haar bruine ogen en luisteren naar wat ze zei. Althans hij deed een poging tot want hij volgde het niet helemaal, zijn aandacht was gericht op haar ogen. Haar woorden drongen langzaam tot hem door en hij keek even weg. Nee hij had geen hoop om zijn leven normaal op te kunnen pakken.

Hij keek zwijgend naar haar hand en luisterde naar haar laatste woorden. Ze deed het allemaal zo makkelijk klinken, terwijl hij wist dat het alles behalve makkelijk was. Maar toch begreep hij het niet helemaal. Waarom wilde ze hem zo nodig helpen, hij was nu niet echt de geweldigste persoon dat er bestond. Waarom hem? Was er niet een of andere zwakkeling die ze haar hulp kon aanbieden. hij wist het even niet meer en staarde van haar hand naar haar gezicht.

Even slikte hij en pakte toch haar hand aan. niet dat hij nu echt hulp nodig had, maar het betekende dat ze dichterbij kwam dan wie dan ook. ''Sorry hiervoor.'' Mompelde hij zacht en versterkte zijn greep op haar hand en trok haar naar zich toe voor hij haar even in een omhelzing trok. hij wist dat hij het maar beter niet moest doen maar hij had het niet kunnen laten.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Ze leek toch nog ergens over te twijfelen maar ook hij zat met zijn dilemma's. Het waren dan wel eerder problemen maar dat deed er niet toe. Toch even dacht hij angst in haar ogen te zien maar het verdween zodra hij haar hand pakte. Waarom hij haar hulp aannam wit hij niet, maar het leek zo'n goed vooruitzicht. Hij slikte even zodra hij haar naar adem hoorde happen, kwam het zo onverwachts? Hij schrok van haar armen en wist even niet meer wat hij nu wel en niet kon doen.

Ze stond eigenlijk veel te dichtbij en hij voelde hoe ze haar hoofd schudde. Langzaam liet hij zijn ogen afzakken en slikte weer. Haar woorden verbaasde hem alleen maar weer, nog even en hij snapte er helemaal niks meer van.  zijn ogen gleden naar haar gezicht en toch moest hij glimlachen. de plek waar haar hoofd lag was precies de plek war je zijn hart kon horen slaan, als hij er een had. Haar volgende woorden deden hem zijn hoofd schudden. ''Nee, dat is niet waar.'' Zei hij zacht en maakte zich los van haar om zich volledig om te draaien naar het raam. ''Iedereen staat er alleen voor, ik ben geen uitzondering.'' Zei hij en liet zijn hoofd rusten tegen het raamkozijn. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan.

Waarom liet hij haar dichtbij komen, en dit keer deed hij het zelf. Hij zette zijn ellebogen op de vensterbank en zuchtte. Het was niet goed om haar zo dichtbij te laten komen, alsof een persoon niet genoeg was om hem gek te maken.  Wat er ook gezegd werd ze bleef hangen, want hoe hard hij het ook wilde ontkennen, diep van binnen gaf hij nog altijd om haar. Ze was niet alleen een guildmember en dus familie, hij had haar niet willen verliezen. Toch kon hij het Mereth niet vertellen, het kleine beetje vertrouwen dat er was mocht intact blijven.

Onbewust kroop er toch een glimlach op zijn gezicht en hij sloot zijn ogen., hoewel zijn glimlach snel weer verdween. Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. Waarom maakte hij zijn leven toch zo onmogelijk. Wat hij ook zei, het was allemaal weer zijn eigen schuld en zelfs al kreeg hij de kans ging het fout.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij begreep haar niet, maar daarintegen begreep hij zichzelf ook niet helemaal meer.  Hoe langer hij erover nadacht, hoe ingewikkelder het werd. Niet alleen met zichzelf, hij kon het niet maken om haar te dichtbij te laten komen. In de wereld waar hij nu werkte was hij haar leraar en zij zijn leerlinge.  Zacht zuchtte hij en keek vanuit zijn ooghoeken toch weer naar haar. Hoe erg had hij zijn leven verkloot om nu hier zo te staan, hij leek bijna hopeloos. Niet dat het verschillend was met hoe hij zich voelde. Hij voelde zich dan ook wel hopeloos, dan niet hulpeloos. Misschien kwam het omdat hij gewoon moe was, maar veel wist hij voor zichzelf niet.

Ze zouden het nooit aan hem zien, maar diep van binnen was er niet veel meer van hem over gebleven. Niemand zou zien hoe gebroken hij werkelijk was na alles wat er was gebeurd. hij paste wel weer perfect bij de rest, ook hij had zijn eigen verhaal. Een verhaal dat iemand nooit volledig had geweten, maar zij... Zij wist al zoveel meer dan menig ander in zijn leven. Hij kon een zucht niet onderdrukken en staarde strak naar buiten, luisterend naar haar woorden. Haar aankijken deed hij niet, het zou waarschijnlijk teveel verraden over hoe hij zich voelde. Haar kennende zou ze zo door hem heen kijken, iets wat hij nu niet kon gebruiken.

Zich afsluiten voor hulp, hij had het simpelweg niet nodig. Toch had hij zojuist haar hand aangenomen. Hij draaide zijn hoofd iets zodra ze naar voren stapte. Zelf wilde hij een stap naar achteren zetten, om toch afstand te houden. Maar tot zijn halve opluchting deed ze alweer die pas terug en hij keek weer uit het raam. ''Zelfs al heb ik me afgesloten, ik heb er altijd alleen voor gestaan.'' Antwoordde hij en zuchtte zacht. Hoe kon ze ooit begrijpen hoe moeilijk het voor hem ook was om zomaar hulp aangeboden te krijgen. ''De wereld zal niet achter mij staan, weet ik nu al. Als het vertrouwen gebroken is, hoe verwacht je dat ze ooit kunnen helpen?'' Zuchtte hij zacht en sloot zijn ogen. ''Bovendien, hoe zouden ze mij ooit kunnen helpen als ze überhaupt niks weten?'' mompelde hij meer tegen zichzelf en schudde zijn hoofd. Deels was dat zijn fout, hij had nooit iets losgelaten. Zelfs zijn team wist niet genoeg om er ook maar iets van te kunnen begrijpen.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''

Hij kon het gewoon niet meer allemaal uitleggen aan iedereen. Zelfs na alle jaren deed het hem nog teveel pijn, en misschien was het wel waar wat ze zei. Misschien sloot hij zichzelf wel af, maar ook hij had er zijn redenen voor.  En hij zou het ook niet kunnen toegeven, het was zoals hij altijd gewend was.  Maar de bittere toon in haar woorden deed hem opkijken en hij zette bijna een stap achteruit bij het zien van haar ogen. Langzaam sloeg hij zijn armen over elkaar en staarde haar strak aan. ''En waarom denk je dat ik dat doe?'' Antwoordde hij iets botter dan dat de bedoeling was.  Hij snoof even en schudde zijn hoofd.  ''Ik ga ook heel vrolijk aan iedereen vertellen wat er in mijn hoofd omgaat, wat ik heb meegemaakt.'' Vervolgde hij en keek naar buiten. Het feit dat ze achteruit liep deed hem toch fronsen.

De toon van haar volgende woorden deed hem opkijken en hij fronste. ''Waar slaat dat nu weer op?'' antwoordde weer bot maar ook verward. Hij bleef naar haar staren en slikte even, wat had hij nu weer fout gedaan bij haar. Haar woorden waren nu zo tegenovergesteld vergeleken met een moment eerder, alsof een simpel woord van hem iets in haar had omgeslagen. Er was in zijn oren niks meer over van de vriendelijkheid van eerst, maar waarom kon ze het niet begrijpen? Hij snoof even en duwde zich af van de muur en liep langs haar heen naar de deur. ''Whatever, stuur Sarah wel naar boven om je naar huis te brengen.'' Zei hij kort en liep de deur uit, door naar beneden.  Eenmaal beneden gaf hij ook Sarah een seintje om haar op te halen en naar huis te brengen. Zwijgend liep hij de guild uit, door naar zijn eigen huis aangezien hij verder niks te doen had.

''The world... Sure is vast. To think there'd be monsters like this in the world...
I've got a long way to go.''