~ Will only
De gang was leeg en zijn voetstappen weerklonken op de vloer. Zijn rugtas hing losjes over zijn schouder en met zijn rechterhand trok hij zijn koffer mee. Nogmaals keek hij naar het briefje met de sleutel eraan, kamer 021, stond erop geschreven. Hij keek de gang door en zag de cijfers lang hem heen schieten terwijl hij verder liep, 010, 011,012. Nadat hij nog een verdieping omhoog was gegaan, kwam hij uit bij zijn kamer. Hij probeerde de deur, maar die zat nog op slot. Dan zou mijn kamergenoot er nog wel niet zijn, dacht hij in zichzelf. Zijn koffer plofte op de grond toen hij hem losliet om de kamer open te maken. De deur kraakte een beetje, maar gaf goed mee. Toen de deur wagenwijd openstond pakte hij zijn koffer weer en trok het de kamer in. Het verbaasde hem even hoe groot de kamer was, maar hij herpakte zich snel weer. De kamer was in spiegelbeeld ingericht, met aan de linker en rechterkant allebei een bed, een bureau, lade kastjes en een grote kledingkast. Hij keek even naar allebei de bedden, en liep toen naar het bed aan de linkerkant. Zijn koffer gooide hij op het bed en zijn rugzak legde hij ernaast neer. De rits wou eerst niet meegeven, maar na een paar keer trekken kreeg hij de koffer open. Hij haalde zijn kleren eruit en gaf ze allemaal een plaats in de kledingkast. De rest van zijn spullen, boeken, kleedjes en persoonlijke eigendommen, plaatste hij in en op de kastjes en laatjes. Hij zette wat foto’s van zijn familie op een kast en hing, welgeteld, één poster op aan de muur. Als laatste pakte hij zijn wierookhouder en zette die op zijn nachtkastje neer. Met een snelle handbeweging plaatste hij een wierookstokje in de houder en stak hem aan. Zijn koffer had hij al weggezet in de kast en de rugzak hing aan een kledinghaakje. In een kleermakerszit ging op zijn bed zitten. Hij deed zijn ogen dicht en zette zijn ziel open. Hij voelde ineens alles om zich heen veel scherper dan normaal en elke trilling kwam 3 keer zo gevoelig binnen. Hij merkte dan ook al snel dat zijn kamergenoot eraan kwam. Volgens het blaadje bij de ingang heette hij Will, maar dat was dan ook echt alles dat hij van deze jongen, of man, wist. Zijn uiterlijk kon verschillen van eenhoorn tot serie moordenaar of erger. Toen de deur openging deed Aureus zijn ogen open om te kijken wie zijn kamergenoot nou eigenlijk was. Het was geen eenhoorn, maar zo te zien ook geen seriemoordenaar, of erger. ’Hey.’ Zei hij nog even voordat hij zijn ogen weer dicht deed en diep inademde, dit kon nog zwaar worden.