<sub>Nadat ze de sleutel in het sleutelgat had gestoken en het slot had ontgrendeld, trapte ze de deur open en rende naar binnen. De kamer was erg ruim. Er stonden twee stapelbedden. Pam gooide haar spullen op het bovenste bed van een van de twee stapelbedden. De kamer was nog erg leeg, er moest zeker nog veel gebeuren. Nieuwe gordijnen, wat meubulair, wat gezeligheid.. Pam klom in haar bed en begon haar oversized koffer en tassen ding uit te pakken. Nouja, meer te kijken wat ze ookalweer allemaal had meegenomen op appels en kleding na. Even bedacht ze zich iets.. Zou ze ook nog kamer genootjes krijgen? Ergens hoopte ze van wel. Dan konden ze lekker veel lol maken samen. Pam haalde haar kussen in de vorm van een appel uit haar tas, en legde deze naast het kussen wat er al lag. Ook haalde ze er een paar pluche appels uit, en een pluche wolf met hetzelfde vachtpatroon als haar oren/staart. Deze noemde ze Holo. Ze graaide nog wat meer in de koffer, en haalde ook een dekbedhoes tevoorschijn. Deze deed ze er later wel op. Plots hoorde ze iemand bij de deur. Zouden dat haar nieuwe kamer genootjes zijn?

{ Yui & Wendy }</sub>

Ze had haar armen om haar koffer geklemd, die nu redelijk zwaar begon te worden. Even zette ze hem neer op de grond, een paar seconden maar om haar armen te laten rusten. Vervolgens tilde ze hem weer op om verder te lopen naar haar kamer. Ze had haar kamernummer doorgekregen, enkel moest ze hem nog zien te vinden. Kamer 14... Haar ogen gleden langs de deuren, zoekend naar het juiste nummer. Eenmaal aangekomen bleef ze voor de deur staan, gezien ze allerlei gerommel hoorde in de kamer. Waarschijnlijk was een van haar kamergenootjes al binnen. Wat onzeker klopte ze aan, en liet haar koffer op de grond zakken. Voorzichtig deed ze de deur open, om haar koffer vervolgens om de hoek te duwen. Hierna stapte ze zelf naar binnen. Ze zag het gezicht van een vrolijk meisje, ongeveer haar leeftijd. Verlegen glimlachte ze naar het meisje, die haar spullen al aan het uitpakken was. ’’Hoi.’’ begroette ze haar. De kamer was erg ruim, en open. Er konden wel wat dingen vervangen worden, maar het was zeker niet verkeerd. Er was meer dan genoeg ruimte voor twee, of zelfs meerdere. Zou er nog iemand bij hun in de kamer komen? Waarschijnlijk wel, gezien er nog meer bedden stonden. Het viel haar op dat haar kamergenote een staart en oren had, waarschijnlijk was ze niet zoals haar. Maar voor nu zal ze daar niet naar vragen, ze weet amper haar naam.

Met een geconcentreerde blik in haar ogen keek Wendy naar haar kamersleutel waar het nummer 14 met krullende letters op geschreven stond. Eigenlijk wilde het meisje liever nog niet met mensen slapen die ze niet kende maar nu had ze niet echt veel keuze zoals altijd, nu moest ze het maar doen met de personen die ze kreeg. Nu nog maar hopen dat het gezellige meiden waren en dat het een gezellige kamer werd met kussengevechten. Toen Wendy naar kort lopen voor de rij kamers stond haalde ze diep adem en liet haar ogen vallen op enkele nummers die op de deuren stonden. Nummer 11, 12, 14, ja 14 had ze nu nodig. Met een glimlach slenterde ze naar de deur met haar koffer achter zich die al behoorlijk vol zat. Nadat ze de goudkleurige sleutel voorzichtig in het gat gestopt had duwde ze de deur open en zette een stap nar binnen waarna ze de deur achter zich weer dicht gooide. Voorzichtig liep Wendy verder de kamer in en zag een stapelbed waar een meisje met wolven oren op zat. 'Hiya!' Antwoorden Wendy vrolijk waarna ze haar koffer neer plofte en het zware ding vervolgens open gooide. Zonder erbij na te denken haalde ze haar knuffel eruit en vervolgens haar kleren die ze op een van de bedden neerlegde. Meestal was Wendy zelf wel verlegen tegenover anderen maar als je har echt zou kennen was ze vrijwel druk.

Het meisje was al druk bezig met haar koffer uit te pakken, en ze besloot haar voorbeeld te volgen. Nog voordat ze haar koffer bereikt had kwam er een ander meisje binnen, waarschijnlijk nog een kamergenootje. Ondanks dat ze dit wel verwacht had, was ze nog altijd verrast. 'Hiya!' antwoorde het nieuwe meisje vrolijk. Yui stapte opzij en glimlachte kort naar het meisje. Ze had twee blauwe staarten, beide in roze strikjes gestopt. Ook zij begon meteen haar koffer uit te pakken. Yui pakte haar koffer en sleepte deze naar een bed wat nog over was, om het vervolgens stilletjes te openen. ''Hallo! ik ben Pam. Jullie zijn vast mijn kamergenootjes?'' begroette het meisje met de oortjes en de staart hun. Yui kniktte, en richte haar blik haar kant op. ’’Hi Pam. En ja, dat klopt.’’ glimlachte ze verlegen naar het meisje, en ritste haar koffer verder open. Ze gooide het een en ander eruit, om het vervolgens weer te laten liggen. Ze ging op het bed zitten en keek naar de andere twee meisjes. ’’Mijn naam is Yui,’’ zei ze zachtjes, al kon je het wel verstaan.

''Hallo! ik ben Pam,. Jullie zijn vast mijn kamergenootjes?'' antwoorden het bruinharige meisje hyper. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit Wendy's mond waarna ze haar schattigste glimlach opzette tegenover de twee meiden. "Yup Pam, Wendy here." Vervolgde ze waarna ze kort haar blik naar Pam wendde en daarna weer terug naar Yui die een lapje over haar ene oog droeg. Eigenlijk had Wendy nu vrijwel de neiging om te vragen waarom ze het lapje droeg maar hield zich nog maar net in bang dat ze het meisje waarvan ze de naam nog niet wist zou kwetsen. ’’Mijn naam is Yui,’’ zei het meisje voorzichtig. Een nog bredere glimlach verscheen rondom haar lippen en vloog Yui om de hals. "Haai!" Vervolgde ze vrolijk waarna ze het meisje weer los liet omdat ze blijkbaar wilde beginnen met haar koffer leeg te ruimen. Voldaan ging Wendy op haar bed liggen en pakte een rode appel uit haar tas waarvan ze nu van plan was een hap van te nemen.

Tevreden nam Wendy een hap van haar appel, tenminste dat dacht ze totdat ze niks in haar mond voelde. Verward opende ze haar ogen en zag Pam met haar appel in haar handen. Quasi boos keek Wendy haar aan toen Pam ondersteboven op het bed ging hangen en tevreden een nam van de roodkleurige appel nam. ''Because eatin' normal is too mainstream!'' lachte het meisje waarna ze de hap doorslikte en verder met haar appel ging. Met een zucht gevolgd door rollende ogen klom Wendy boven op haar bed en pakte verveeld een van de kussens en begon er wat mee te flikvlooien.’’Dus je houdt van appels?’’ gniffelde Yui tegen Pam. Met een uitdagende glimlach bukte Wendy zich voorover haar stapelbed heen en keek naar Yui die de vraag had gesteld. "Natuurlijk houdt ze ervan. Ze steelt mijn appel en had er net ook nog een op!" Lachte Wendy waarna ze de kussen naar Pam's hoofd mikte en vervolgens met al haar kracht de kussen naar het meisje smeet. Slap van het lachen sprong Wendy haar bed uit en ging voor Yui staan waarna ze haar tong uitstak naar het wolvenmeisje.