Utau liep stilletjes door de gang met allemaal deuren voor de Dorms van de meisjes. Ze liet haar ogen glijden over de nummers die op de deuren waren geverfd. 018, nee. 020. Ook niet. Bij kamer 026 stopte ze. Dat was haar nieuwe kamer die ze deelde met ene Mikkey Smach die ook in de Lower Class zat maar wel jonger was dan Utau. Het meisje met de grijze haren pakte de kamersleutel en stak het in het gat. Ze draaide de sleutel om en hoorde een zachte 'klik'. Voorzichtig deed ze de deur open, rondkijkend in de kamer of er nog niemand was. Zo te zien niet. Utau stapte de kamer binnen en sloot de deur achter zich. Al haar tassen met spullen stonden al in de kamer. Ze liep er naar toe en pakte haar lakens en kussens en legde die op het bed die het dichtst bij stond. Op de lakens waren Yurippe en 'Tenshi' uit de serie Angel Beats! afgebeeld en op het kussen het logo van de serie. Er stond al een boekenkast van haar tegen de muur en ook een bureau en kledingkast. Dat scheelde weer slepen. De paar kledingstukken stopte ze in de kast samen met haar andere paar schoenen. Op het bureau zette ze haar laptop en schrijfgerei en schriften. Ze was net van plan om haar verzameling manga, boeken en beeldjes op te ruimen toen ze schrok van de deur die open ging en daardoor bijna het animebeeldje uit haar handen liet vallen die ze vast had. Ze legde het beeldje terug in de tas en pakte haar notitieboekje en pen en schreef een groet op naar de persoon in de deuropening.

Mikkey liep rustig door de gang van de meisjes-droms. Ze keek naar de nummers. Door haar lengte moest ze op haar tippen staan om de nummerplaatjes beter te kunnen zien. 002, nope. 009, ook niet. Toen ze ongeveer aan het einde van de gang stond zag ze eindelijk kamer 026. Met een zucht pakte Miki haar rugzak op. Haar beatphone hong rond haar nek. Toen in de kamer zag ze haar kamergenoot Utau een beelde terug leggen. Smach glimlachtte onzeker. Hij stierf een beetje weg toen Utau met een pen een begroeting schreef. Met een zucht van verlichting antwoorde Miki: "Hallo, Uta. Zo mag ik je toch noemen? Mij mag je trouwens Miki noemen." De woorden rolden zomaar uit haar mond. Zonder dat ze erbij nadacht.

Het meisje in de deuropening was, zoals verwacht, de nieuwe kamergenote van Utau. Utau keek naar het meisje. Ze zag eruit als een meisje van ongeveer twaalf jaar oud. Ze had bruin haar en een zwarte strik boven op haar hoofd. Verder had Mikkey een schattig jurkje aan, met pofmouwtjes. Het kleine meisje zuchtte en zei daarna: "Hallo, Uta. Zo mag ik je toch noemen? Mij mag je trouwens Miki noemen." Nadat Miki dit zei schreef Utau nog iets op het blaadje, waardoor er nu op stond: Hallo, Mikkey. Je mag me Uta noemen. Dat is geen probleem. En sorry dat ik niet praat. Ik ben vergeten hoe dat moet. Bijna barstte Uta in tranen uit bij de gedachte dat ze ooit kon praten, maar dat was niet de beste indruk die het voor haar nog redelijk onbekende meisje kon krijgen dus knipperde ze de tranen weg. Ze liet het papiertje zien aan Mikkey en scheurde het daarna af en gooide het weg. En alsof er niets was gebeurd ging ze verder met het opruimen van haar spullen, terwijl een traan over haar wang rolde. Die liet ze lopen en de andere die de eerste volgden ook.

Hallo, Mikkey. Je mag me Uta noemen. Dat is geen probleem. En sorry dat ik niet praat. Ik ben vergeten hoe dat moet. Mikkey zag dat Utau bijna in tranen uitbarste. Het meisje had mooie grijze haren, en het prachtig gezichtje. Alleen die krokodillentranen hoorden er niet. Miki zag dat Uta ze probeerde te verbergen, maar dat ging niet zo goed. Want tijdens het opruimen zag ze toch iets blinken. Na een tijdje ging Smach staan. Ze liep naar het meisje dat opruimde en sloeg een arm op haar heen. "Het is niet erg Uta. Het kan iedereen wel eens overkomen.", murmelde ze liefdevol. "Moet ik helpen?", vervolgde ze.

Mikkey liep naar het huilende meisje toe en sloeg een arm om haar heen. Dat verraste Utau. "Het is niet erg, Uta. Het kan iedereen wel eens overkomen," zei het meisje liefdevol. Utau veegde haar tranen weg met de bovenkant van haar hand. "Moet ik helpen?" Uta knikte terwijl ze nog een beetje nasnotterde. Het was eigenlijk wel grappig. Het kleine meisje zorgde een beetje voor het grote meisje, terwijl het normaal gesproken andersom is. Utau legde het beeldje neer dat ze in haar hand had en pakte weer haar boekje en pen. Soms was het best wel vervelend om niet te kunnen praten. Vind je het niet vervelend dat ik niet praat? Want nu moet je telkens lezen wat ik wil zeggen... Ze zuchtte, maar ging niet verder met beeldjes opruimen. Ze zat te denken. Zou ze het doen, of niet? Ze nam haar besluit en zette haar koptelefoon af. Ze hoorde allemaal dingen die ze heel lang al niet meer had gehoord. De vogels die vrolijk buiten aan het fluiten waren, het waaien van de wind buiten het raam, het ritselen wan de bladeren van de bomen. Ze sloot haar ogen en luisterde aandachtig, verbijsterd door de geluiden van de natuur. Als ze kon glimlachen had ze dat gedaan. En alsof er niets was gebeurd deed ze haar ogen open en ging verder met beeldjes opruimen, haar koptelefoon nog steeds liggend op het bed waar ze hem had neergegooid.

Haar kamergenoot knikte snotterend. Vind je het niet vervelend dat ik niet praat? Want nu moet je telkens lezen wat ik wil zeggen... , vroeg Utau. Mikkey schudde haar hoofd. "Nee, ik wil je zelfs helpen terug te praten. Als je dat goed vind natuurlijk." Op het moment dat Miki dat zei zette Uta haar koptelefoon af. Verward keek het 11-jarige meisje naar het 14-jarige meisje dat haar ogen sloot en genoot. Mikkey liep langzaam op het raam af. Ze zette het wagenwijd open zodat de geluiden van buiten op haar afstormden. Het waren en veel, te veel om op te noemen. Smach glimlachtte en ging naar Uta. Ze legde haar handje op de schouder en fluisterde in Utau's oor: "Ik ben vroeger blind geweest, dat ben ik nu nog maar half. Ik weet dus wat een beperking is." Het was niet echt een beperking maar zo noemde ze het graag, liever dan associale ofzo.

Mikkey schudde haar hoofd nadat ze had gelezen wat er op het papiertje stond van Utau. "Nee, ik wil je zelfs helpen terug te praten. Als je dat goed vind natuurlijk." Tenshi knikte. Ze zette haar koptelefoon af en genoot van de geluiden. Ze hoorde het raam open gaan en de geluiden werden harder. Nu hoorde Utau nog meer geluiden. Zoals het gepraat van kinderen in de verte en het gezoem van kleine insecten. Utau deed haar ogen weer open en zag dat het kleine meisje glimlachend weer terug kwam lopen. Ze legde haar mini-hand op de schouder van het grote meisje en fluisterde : "Ik ben vroeger blind geweest, dat ben ik nu nog maar half. Ik weet dus wat een beperking is." Utau liep weg, naar het onmisbare schrijfboekje. Bedankt dat je me snapt. Ik heb veel meegemaakt waardoor ik nu zo ben. Maar ik praat er liever niet over... Ze liet het briefje zien en wees daarna met haar duim over haar schouder naar de beeldjes alsof ze wilde zeggen Zullen we verder? Zij begon wel weer met opruimen, genietend van de geluiden om haar heen.

In de eerste instantie hielp Mikkey weer met het opruimen van Utau's beeldjes, maar daarna liep ze naar haar eigen koffer en opende die met een 'klik'. Uta stopte met opruimen en draaide zich om, gewoon omdat ze nieuwsgierig was. Miki haalde erg langzaam één voor één vier dikke, ijzeren kettingen tevoorschijn. Ze bond de kettingen vast aan de uiteinden van haar bed. Tenshi keek een beetje moeilijk. Waarom had zo'n lief meisje dat soort dingen bij zich? Verward en moeilijk kijkend zag Utau toe hoe haar kamergenoot een muilkorf uit haar koffer haalde en het op haar nachtkastje zette. Oké, weird. Maar dat was nog niet alles. Het kleine meisje haalde een pistool uit haar koffer en legde het in een kistje die ze dichtdeed met een sleutel. Daarna verstopte ze de kist onder haar kussen. Na die dingen kwamen er alleen maar normale zaken uit haar koffer. Mikkey draaide zich om en zei met een rood hoofd en een zachte stem : Ehm, sorry voor de zekere verwarring." Utau wees naar de kettingen op het bed en keek er vragend bij, alsof ze wilde vragen Waarvoor zijn die?. En ze had toch weer haar notitieboekje nodig. Je hoeft je niet te schamen, hoor, Miki. Maar als je er liever niet over praat begrijp ik dat. Alhoewel Uta wel hoopte dat Mikkey zou vertellen waarvoor die kettingen waren. Ze schreef verder. Als jij jouw verhaal vertelt, vertel ik mijne, goed? Ze wachtte op een antwoord.