Ze wist niet hoe hij nog altijd zo met haar gevoelens kon spelen, maar ze kon hem niet loslaten.Ze kon gewoonweg niet zeggen tot hier en niet verder, hij dreef elke grens in haar lichaam weg. Met hem was er geen angst in haar lichaam vreemd genoeg. Ze zou morgen op het punt staan oog in oog te komen met de man die haar verlaten had, die technisch gezien de schuldige was aan alle littekens op haar lichaam maar ze wist dat Laxus naast haar zou staan. Ze wist dat hij haar er door zou slepen en ze kon niet gelukkiger zijn met dat feit.

Toen hij zijn hoofd iets wegdraaide keek ze op maar toen hij terug keek naar haar glimlachte ze breed en zijn woorden deden haar bijna grijnzen en bijna verbaast staarde ze naar zijn glimlacht en even leek het gewoon alsof de hemel open ging. Zijn warme ogen in de hare gehaakt en ze kon niets anders als verbaast opkijken. "Jeah I will." Zei ze lachend en een blos schoot over haar wangen toen hij haar hand pakte en ze moest zichzelf bijna voor haar gezicht slaan toen ze besefte hoe bezeten ze wel niet was van zijn lach. Zijn woorden drongen langzaam tot haar door en ze grijnsde heel even zachtjes. "You think so?" Mompelde ze en keek even naar haar hand toen hij die weer losliet. "Well, met Sarah ga ik sowieso al goed om." Zei ze lachend en beet heel even op haar onderlip. "Haar zus iets minder." Mompelde ze droog en schudde haar hoofd. "Verkeerd onderwerp." Zei ze lachend meteen het onderwerp Hayden weer uit het raam smijtend. "I could always try." Ze glimlachte en keek hem aan met warme bruine ogen. "Wat heb ik te verliezen, misschien is het maar tijd om een.. echte familie te krijgen." Mompelde ze en beet op haar onderlip. Een echte familie, kon ze dat ooit krijgen met haar.. vader. Niet wetend of hij haar überhaupt zou accepteren als dochter, hij had haar niet voor niets weggegeven als een stuk vuil, ook nog eens naar een andere wereld ook. Misschien was het wel zijn bedoeling geweest om haar voor altijd weg te werken, wou hij haar nooit meer zien..

Ze kon nog altijd niet helemaal geloven dat hij hier zo voor haar stond, dat haar docent zo veel meer kon zijn dan hij eigenlijk zou moeten zijn. Maar hij haalde iets in haar los, brak haar af en bouwde haar opnieuw op. Ze kon zichzelf verliezen in zijn ogen en opnieuw vinden door zijn woorden. Als hij ook maar enig idee had van hoe hij haar beïnvloedde zou hij waarschijnlijk gek worden. En toch wist ze zeker dat hij haar veilig zou houden. Al zijn handelingen brachten twijfels op in haar hoofd en ze kon zich alleen maar blijven afvragen wat hij werkelijk voor haar voelde. Hoe hij werkelijk over haar dacht. Was ze gewoon een leerling? Een mage? Een vriendin of wat zij werkelijk hoopte? Ze slikte even zachtjes en glimlachte. Hoe hij haar dan ook zag. Hij stond bij har en dat was al wat ze nodig had.

Ze kon bijna de rust in zijn ogen lezen en glimlachte zacht. Ze had beloofd zijn demonen van hem af te nemen en ze zou niet rusten voordat ze dat voor elkaar had gekregen. Zelfs al betekende dat tot het einde gaan en door het stof bijten om hem gelukkig te maken. Hij was zo veel meer voor haar waard dan ze zelfs maar kon bedenken, dit ging veel verder als een rationele tiener crush. Dit was dieper, echter, ze wist dat hij haar hart nu al bezat en ze er niets tegen zou kunnen doen. Hij had alles van haar of ze het nou wou of niet. "No problem." Zei ze lachend en keek hem zacht aan. "I'll keep myself to that promise." Mompelde ze en glimlachte even iets breder. Ze keek even schuin op bij zijn woorden en kon een grijns niet onderdrukken. Een familie, een echte familie could it be possible? Zijn warme toon laaide een vlam in haar borst op en ze wist zeker dat het versnellen van haar hart wel hoorbaar was. Ze liet even haar ogen zakken met een klein blosje. "Een thuis.." Mompelde ze en glimlachte even iets breder voor ze weer opkeek, alle laatste twijfel uit haar gezicht geslagen. Ze zou er heen gaan, haar vader in zijn ogen aankijken en vervolgens Fairy Tail joinen. Ze zou haar thuis vinden, een thuis met iedereen die ze lief kon hebben. Een thuis met.. hem..

Ze knikte even zachtejs en glimlachte. "She is." Mompelde ze lachend en volgde zijn blik iets. "Een van de eerste hier die mij echt accepteerd." Ze glimlachte iets breder en keek naar haar hand. "Ze.. is een Icemage toch?" Mompelde ze en keek even beschaamd weg zich afvragend of ze het wel goed verwoordde. Ze zag hem op zijn lip bijten en schuldgevoel schoot door haar lichaam. "Sorry." Mompelde ze even en glimlachte toch iets breder. "Ik moet af en toe echt op mijn woorden leren letten." Zei ze lachend en keek hem verontschuldigend aan. "But I'm kind of an random idiot." Mompelde ze en grinnikte even. "Well atleast, when people allow me to be myself, like you." Zei ze en glimlachte even iets breder voor ze zijn arm zachtjes vastpakte. "Thanks to you I finally found myself. Or atleast, allowed myself to be myself." Ze glimlachte en onderdrukte de neiging om zijn hand weer te pakken. "Ok ik weet zeker dat dat gestoord klinkt." Mompelde ze en draaide zich half om waardoor ze zijn arm wel los moest laten. "zeg het maar als ik te idioot word." Mompelde ze en grinnikte. "Er word me iets te vaak gezegd dat ik m'n eigen grenzen niet ken als ik bij mensen ben die ik vertrouw." Ze glimlachte en keek hem schuin aan een warme glimlach gleed over haar lippen en ze legde haar handen achter haar hoofd en zuchtte even terwijl ze met een glimlach haar ogen sloot.

Misschien was ze er niet bij met haar hoofd, misschien zat ze ergens afgelegen nog altijd troosteloos om het feit dat haar vader haar hele leven bij elkaar gelogen had, of om het feit dat haar moeder dood was en ze nooit had mogen rouwen om haar dood. Maar het leek allemaal te vervagen, allemaal weg te stromen als ze hem aankeek. Hij bracht haar nieuwe hoop, hij bracht haar de kans op een nieuw leven, met nieuwe mensen, nieuwe vrienden en nieuwe toekomsten. Zou hij werkelijk waar haar helpen? Zou hij naast haar blijven staan of was het slechts een idiote kinderwens die nooit uit zou kunnen komen. Zou hij haar uiteindelijk breken en in een hoekje achterlaten. Of zou ze haar hart kunnen rusten in zijn armen. Zou hij haar kunnen beschermen van de angst die haar lichaam overnam als ze alleen was. Zou hij ooit willen zijn wat zij hem wenste te zijn?

Ze wist hoe vreselijk egoistisch ze was, zoiets vragen van hem, maar ze kon niet anders. Hij had haar glimlach terug gebracht op haar gezicht en uiteindelijk had hij haar alles gegeven waar ze nu al voor kon wensen, zijn lach, zijn warmte. Zijn vertrouwen.. Zijn grijns deed haar net zo hard meegrijnzen en ze draaide haar hoofd net als hij weg half bewust dat zij nog altijd een van de twee earpods in haar oor had en hij de andere. "Don't worry about that." Zei ze grijnzend en gaapte even zichzelf uitrekkend. "Count on me. I'll be there." Zei ze en draaide haar hoofd iets naar hem toe. "I'll scare the demons away." Zei ze met een grote glimlach en hielt haar hoofd even schuin voor ze haar ogen opende bij zijn woorden en zachtjes knikte. "Ik geloof je." Zei ze met een glimlach en beet heel even op haar onderlip maar vroeg niet naar zijn woorden. "I see." Mompelde ze zacht maar ging er verder niet op door. Als ze iets niet wou was dat nu rotherinneringen voor hem ophalen. Niet nu de sfeer net zo heerlijk ontspannen was tussen hen. Inplaats daarvan zette ze een zachte glimlach op haar gezicht en liet haar kaak even steunen op haar hand starend naar de maan die langzaam hoger aan de hemel klom. Ze was al het besef van tijd verloren samen met hem, misschien waren ze zelfs de laatste hier in school maar het deerde haar niet. Ze had geen behoefte in dit gesprek afkappen. Ze kon wel zonder wat slaap.

Ze begon zacht te lachen op zijn woorden maar haar blik veranderde iets door zijn woorden en ze knikte even een bijna gepijnigde blik op haar gezicht. "Why does there always have to be a story for one to be stronger." Mompelde ze oprecht gepijnigd. Hoe kon iemand zo vriendelijk en warm als Sarah ook een geschiedenis hebben die ongetwijfeld vreselijk was. Ze sloot haar ogen en luisterde even naar zijn woorden voor ze zich met een iets van vragende blik in haar ogen naar hem omdraaide. "what magic?" Ze schudde haar hoofd even en liet haar hoofd in haar handen rustten. "I'm afraid I've got a lot to learn." Mompelde ze zuchtend en keek hem schuin aan maar glimlachte toch even bij zijn volgende woorden. "Ik ben altijd open voor je om het te vertellen, als jij het wil vertellen." Zei ze glimlachend en keek hem even warm aan. "Alleen wanneer jij het echt wil vertellen.' Beaamde ze haar volgende woorden uiteindelijk nog even en keek heel even fronsend maar begon zacht te lachen. "Die kan ik dus de schuld geven." De manier waarop hij over haar 'vader' sprak liet haar iets ontspannen, misschien was het dan niet zo'n grote klootzak dan dat ze eigenlijk dacht. "You might be an asshole." Mompelde ze en glimlachte even. "But not to me, I guess that's what's most importand." Zei ze en glimlachte nog even en knikte zacht op zijn woorden. Uiteindelijk keek ze even op bij zijn woorden en begon iets breder te grijnzen. "Ik weet wel af en toe wat ik wel en niet moet zeggen." Zei ze lachend en keek hem schuin aan. "Pas maar op voor ik je daar aan ga houden. Zei ze met een bijna duivelse grijns en prikte hem heel even in zijn zij.

Ze kon niets anders als breed lachen om zijn grijns, hij bracht warmte op in haar lichaam die haast niet weg te slaan leek. Het was zo natuurlijk, of ze gewoon twee vrienden waren die elkaar al zo lang konden en gewoon bijkletste. Het was heerlijk om zo'n ontspannen gevoel te hebben hoe dicht hij dan ook op haar stond. Ze kon niet wachten tot ze samen met hem naar Fiore zou gaan. Nu wist ze zeker dat hij haar echt alles zou laten zien wat er te zien viel, en haar alles zou leren wat er te leren viel. hij zou haar helpen hoe dan ook. "Good." Zei ze lachend en keek hem aan. "That means that I'm doing my job right." Zei ze en glimlachte iets breder. Zijn volgende woorden lieten haar ogen iets zorgelijker bijtrekken en ze beet even op haar onderlip. "Maybe now, but I'm sure that one day even that demon will take it's leave and run straight back to the darkness. When there are no more lonely nights or lonely mornings." Ze glimlachte breed en beet even op haar onderlip voor ze iets weg keek. "Ik geloof je wel." Mompelde ze als antwoord en glimlachte waterig voor ze half opkeek. Dat Hayden terug kwam in het onderwerp liet haar even op haar onderlip bijten en ze zuchtte zachtjes. "Wat zij dan ook zegt, het maakt me niet uit. Ze praat maar." Mompelde ze wat kouder en keek hem aan. "Laat haar lekker. Wat kan ze jou nog schelen. Je hebt mij nu, ik kan je pesten nu." Zei ze lachend en prikte hem heel even in zijn zij. Ze wou hem helpen, en ze haatte het feit dat Hayden zo'n depressieve uitwerking had op hem.

Ze slikte even en rechtte haar rug iets. Ze schudde haar hoofd zachtjes als reactie en slikte zacht. "hmm." Mompelde ze zacht en schudde haar hoofd zacht voor ze hem aankeek. "Als ze het ooit zou willen vertellen vertelt ze het wel. Tot dan hoef ik niets te vragen." Zei ze glimlachend en keek hem even aan hopend dat het onderwerp een beetje weg zou glijden. Ze hoorde hem grinniken en trok even een wenkbrauw op maar glimlachte iets breder. "Die zal ik onthouden." Mompelde ze zachtjes en sloot zijn woorden op in haar hoofd wetend dat ze het toch wel zou vergeten. Zijn volgende woorden deden haar zacht knikken en ze glimlachte iets breder. Ze knikte even zacht en keek glimlachend naar hem op. "Ik heb negentien jaar in te halen denk ik." Zei ze lachend en keek hem nog even aan maar haar ogen schoten open toen ze zijn hand voelde op zijn schouder en glimlachte zacht al schoten haar ogen opnieuw open toen hij zijn arm over haar schouder gooide en met een zachte blos op haar wangen glimlachte ze en sloot haar ogen half genietend van de warme aanraking van zijn arm voelend op haar schouder. Ze grinnikte en keek hem zacht aan. "Snap ik." Zei ze glimlachend en en keek hem warm aan. "Ik kan het wel aan. Ik wil het graag aanhoren om jou te helpen." Zei ze warm en keek hem fronsend aan toen hij in de lach schoot. "Nou daagde ik dat zelf ook uit." Zei ze lachend en keek hem met een grijnsje aan voor ze zichzelf iets dichter tegen hem aan duwde. Hij beschermde haar absoluut, zijn arm bracht haar veiligheid en ze wou hem nooit verlaten. Ze grinnikte nog even en schudde haar hoofd zacht terwijl ze onbewust haar hoofd op de zijkant van zijn borst liet leunen. "Grenzen zijn ook nodig." Mompelde ze zacht en glimlachte iets breder. "Al mogen ze nu van mij oprotten." Ze grinnikte even en sloot haar ogen genietend van de warmte van zijn lichaam.

Ze grinnikte even zacht en keek hem schuin aan. "I almost want to say that I'm always right." Grapte ze zacht en knipoogde even half voor ze gaapte en keek hem even schuin aan maar hielt haar mond. Zijn volgende woorden staken haar half door haar hart en ze beet even op haar onderlip. "Maybe." Mompelde ze een beetje afwezig en glimlachte waterig. "Alsnog, ik ga liever op jouw woorden uit dan de hare." Zei ze en glimlachte even voor ze half wegkeek en even met haar ogen knipperde om helemaal scherp te blijven zien. "I know, I know." Mompelde ze en zuchtte zacht. "But that makes you human." Ze glimlachte en keek hem warm aan. "Het zou juist fout zijn als je er geen flikker meer om gaf Laxus." Mompelde ze en keek even schuin weg. "I might as well regret every damn fault I made with Gilbert." Ze zuchtte en schudde haar hoofd even. "But you learn from your mistakes and you grow stronger." Zei ze en glimlachte even iets breder voor die glimlach veranderde in een grijns bij zijn woorden. "Ohoho, daar houd ik je aan Laxus." Zei ze grijnzend en keek hem met een duivels lachje aan.


Ze gaapte even half en keek hem aan al knikte ze toch even zachtjes. "Denk je?" Vroeg ze mompelend en moest er toch heel even door glimlachen. Toen ze uiteindelijk zijn stem weer hoorde knikte ze even zacht en zuchtte voor ze haar handen in haar broekzakken stopte. "Negentien jaar." mompelde ze en zuchtte zacht. Hoe had hij negentien jaar tegen haar kunnen liegen? Laxus' verdere woorden deden haar iets beter grijnzen en ze keek hem aan. "Als jij me helpt met alles leren ben ik er zo doorheen." Zei ze grijnzend wetend dat ze dan naar elke mogelijke bijles zou komen die er was. Zijn woorden deden haar even zacht knikken en ze keek iets weg niet wetend of hij een antwoord verlangde van haar en ze zuchtte even zacht. Zijn woorden brachten een koude stilte om haar hart en ze keek even zuchtend weg toen zijn hand verdween samen met de earpod. Toen ze een duwtje richting de deur kreeg begon ze te lachen en verzamelde snel haar spullen bij elkaar voor ze hem aankeek. "Tot morgen dan,.' Zei ze lachend en rende half de gang uit wetend dat Abigail en Aeris haar zouden vermoorden vor zo laat uitzijn.

De volgende ochtend stond ze al met de zon net vroeg aan de hemel te wachten. Zodra ze Laxus zag begon ze even te glimlachen en hier haar hand op zodat ze hem kon wenken voor ze half naar hem toe liep. "Zei toch dat ik op tijd zou zijn. Zei ze lachend en keek hem even stralend aan.