Ik word 5 minuten eerder wakker dan dat de wekker naast me gaat. En dat voor op een Zaterdag, ugh. Heel even komt er een geiriteerde blik op mijn gezicht die al snel weer weg gaat wanneer ik me besef waarom ik precies op wilde staan vandaag. Ik spring uit bed en begin hals overkop mijn bed op te maken, me uit te kleden en in de douche te springen. Als een persoon bezeten door een adhd-er was ik mezelf vluchtig en zeer onnauwkeurig. Maar ach, ik had me gisteren en de dag daarvoor ook gedoucht dus zo vies kan ik niet zijn. Binnen 5 minuten sta ik alweer naast de douche mijn haren nog zeiknat en duidelijk gedesoriënteerd. Ik grijp een van de weinige zalfjes die op rand van de wasbak staan en smeer deze onzorgvuldig over mijn gezicht heen. Tegen een droog huidje had mijn vader gezegd, ach hij had er best over nagedacht, over dit cadeau. Een smalle glimlach siert mijn lippen zodra ik terugdenk aan de keer dat hij het me gegeven had. Hij had het met een grote glimlach gegeven, trots op zichzelf dat hij mijn verjaardag uberhaupt niet vergeten was. Bovendien was hij behoorlijk tevreden met zijn cadeau. Ik zucht en schroef de dop weer dicht van de zalf. Ach, hij had er tenminste een beetje over nagedacht, eigenlijk verbaasd het me dat hij uberhaupt weet van mijn gevoelige huid. Ik haal mijn schouders op en ga vervolgens ruw met de handdoek door mijn korte bruine haren heen. Naja echt kort waren ze niet meer, ze waren al een stuk gegroeid sinds ik de laatste keer thuis naar de kapper was geweest. Even bewonder ik de bruine pieken die precies dezelfde kleur als die van mijn moeder zijn. Dat is dan ook het enige punt waarin ik op haar lijk. En dat vind ik prima zo, qua karakter wil ik niet eens op haar lijken. Tenslotte wil ik niet iemand zijn die iemand afkeurt op wat voor 'ras' dat diegene is. Zonder dat ik het door had heb ik mijn gezicht betrokken, en het is pas wanneer ik weer in de spiegel kijk dat ik mijn gezicht weer ontspan. Ik mis haar nog steeds overigens, dat is het ergste gedeelte. Ik droog mijn haren verder af en haal er kort daarna een kam doorheen om het een beetje te fatsoeneren. Uiteindelijk viel het altijd uit zichzelf al perfect, als ik er aan zou zitten zou het alleen maar statisch worden en omhoog gaan staan. Ik grijp mijn tandenborstel nog en poets afwezig mijn tanden voordat ik de kraan dicht draai en de badkamer uit loop. In de nog donkere kamer maak ik het nachtlampje aan en loop ik naar de kledingkast. Daar komen me tientallen verschillende yukata's en hanboks tegenmoet maar dat is niet waar ik naar op zoek ben. Tenslotte wil ik niet weer na gewezen worden als een idioot die nog altijd gelooft alsof die in Japan is, (terwijl ik een koreaan ben) en die zich niet wilt aanpassen de hedendaagse cultuur hier. Ik ga uiteindelijk voor een donkere skinny jeans met een lichtblauw t-shirt. Daaroverheen doe ik een vest met korte mouwen en een capuchon. Ik grijp een sjaal van de kapstok af en ook de oorwarmers die ik dan afwezig om en op doe. Even kijk ik nog in de spiegel, voor ik licht tevreden knik en ik het nachtlampje weer uit maak. Terwijl ik dat doe valt mijn oog heel even op de klok die 7:30 aangeeft. Nog een half uurtje om het gebouw uit te komen en vervolgens door het warme weer te ploeteren richting de stad. Ik zucht en wrijf iets vermoeid door mijn gezicht heen. En dat alles met een vrolijke glimlach op mijn gezicht, een schijn.. Ik laat de gedachte heel even door de randen van mijn hoofd kaatsen voor ik deze weer laat verdwijnen, mijn jas pak, en ik met een glimlach door de deurpost heen stap. Ik heb pas een pas door de deur heen gezet voordat ik me besef dat ik mijn tas met daarin de beurs en alles vergeten ben. Ik schrik en draaf weer terug de deur door driftig op zoek naar mijn donkerbruine schouder tas. Al gauw vallen mijn bruine ogen op de tas en met een graai beweging grijp ik de tas onder het bed vandaan. Heel even werp ik een blik op Eddie Takumi, mijn kamergenootje die nog vredig ligt te slapen. Fieuw. Terwijl ik de rugzak om aan het doen ben ren ik weer door de deur heen, een glimlach met moeite van mijn gezicht houdend.

Ondertussen ren ik al door de gangen heen en ergens besef ik me dat ik nog wat vergeten ben, maar ik heb geen tijd om er over na te denken of er überhaupt bij stil te staan. Ik ren in volle vaart door de stenen gangen heen, er niet over nadenkend dat ik de mensen die aan deze gang grenzen wakker maak. Bij een deur word het me overigens duidelijk aangezien er met een enorme klap iets tegen de houten deur word aangegooid. Ik schrik en ga op een snelle pas maar dit keer wel stilletjes verder. Woops. Fluister ik, mijn hoofd al rood geworden. Ik vervolg mijn weg en haal opgelucht adem wanner ik buiten ben. Met mijn ogen op de poort gericht loop ik er op een snelle pas op af. Ik geniet van de stilte om me heen, hoewel ik het vogeltje wat af en toe is aan het fluiten ook op prijs kan stellen. Ik houd mijn postuur nog in toom tot ik door de stenen poort heen ben en begin dan als een idioot te hollen, hier zou niemand me toch kunnen zien. Hollen was natuurlijk geen goed idee aangezien ik klungelig en hoogst onhandig ben, maar ik zou MinWoo niet zijn als ik daar over na had gedacht. Het gebeurt dan ook niet veel later dat ik met mijn rug op de grond beland. Ik kreun lichtjes en kom met een licht gemompel overeind. Een pijnlijk gevoel gaat over mijn rug heen maar ik besluit vastbesloten door te zetten. Ik klop de modder onderweg van mijn broek af en hol met mijn ogen ietsje samengeknepen over het onverharde pad heen. Tegen de tijd dat ik het dorpje kan zien , zweet ik me kapot in de kleding die ik heb uitgekozen. Ik ga daarom niet veel later lopend verder, zachtjes in en uit ademend. Kort richt ik mijn ogen op de nog donkere hemel boven me, kort zuchtend. Zodra ik ze weer terug naar beneden laat glijden zie ik in de verte een oranje lichtpuntje. Zonsopgang natuurlijk. Ik grimas breed bij het zien van dit altijd mooie natuur verschijnsel en kijk er voor een paar minuten gefascineerd naar. Het duurt precies 5 minuten voor ik me besef dat ik mijn tijd ben aan het verdoen en ik op deze manier te laat kom. Met moeite trek ik mijn ogen van de horizon af en begin ik weer richting het dorpje te hollen. Ditmaal kom ik er zonder ook maar een keer te stoppen. Mijn glimlach lijkt zich te verspreiden met de pas dat ik dichterbij het dorpje kom. Uiteindelijk loop ik door de poorten heen en kijk ik tevreden om me heen wanneer ik nog maar weinig mensen door de straten zie lopen. Ik moest en zal de eerste zijn die het heeft. Tenslotte werd er niet elke dag een nieuw deel van de boekenserie: Erebor gesigneerd. En als je nu eenmaal de eerste was maakte dat het nog specialer, althans dat vind ik. En ik zou MinWoo niet zijn als ik geen waarde zou hechten aan dat soort kleine onbenullige dingetjes. Ik loop vastbesloten richting de boekenwinkel en ben iets teleurgesteld wanneer ik zie dat ik nog te vroeg ben en ik dus nog even moet wachten voordat die open gaat. Ik ga tegenover de winkel op een bankje zitten en begin ongeduldig te wachten, mijn ogen op de houten deur van de winkel gefixeerd. Misschien als ik er maar lang genoeg naar staar dat het dan sneller zal gaan, yeah right. Mijn ogen glijden naar de grond onder mijn voeten, naar hoe van tussen de stenen er nog plantjes zijn die zich er tussen door proberen te wurmen. Op zo'n momenten kan ik de natuur wel degelijk waarderen, hoe zoiets puurs en kleins een glimlach op iemands gezicht kan zetten. Jammer genoeg zien de meeste mensen dit niet en kijken ze er letterlijk overheen, te druk met de zorgen die in hun hoofd afspelen. Ik kijk pas op wanneer ik een krakend geluid hoor en meteen schiet ik overeind mijn ogen weer op de deur gericht. De man verplaats het bordje achter het raam naar open en ik hol er op af. Eenmaal binnen zie ik de schrijver zitten naast al zijn boeken, zijn blik een beetje verveeld en vermoeid. Ik loop op hem af en kijk hem afwachtend aan. Het duurt even voordat de man me heeft opgemerkt maar dan begroet hij me ook met een warme glimlach. Hij pakt lui een boek van de stapel af en vraagt hoe ik heet. Ik spel mijn naam en hij zet er een simpele handtekening onder. Kort vertel ik hem mijn bewondering voor zijn boeken maar hij lijkt er niet geinteresseerd in te zijn. Dan .. zal ik u verder niet meer storen eindig ik mijn zinnen en hij knikt voordat ik me omdraai en de deur uit loop het boek stevig onder mijn arm geklemd. Ok de man is een beetje anders als ik me had voorgesteld. Hoe kan een man die zoveel fantasierijke boeken schrijft zo verveeld overkomen in het echte leven? Ik schud mijn hoofd en kijk even vol bewondering naar het boek wat hij gesigneerd heeft. Even staar ik naar de handtekening en lees ik de woorden die hij er bij heeft geschreven: And may all your wishes come true, whatever they may be. Big or small every detail matters. Ik glimlach tevreden maar word onderschept door een stevig materiaal dat zich voor een kort moment tegen mijn hoofd aanschuurt. Kort daarna voel ik de inmiddels bekende grond onder mijn lichaam. Heel kort daarna krabbel ik weer overeind. Het duurt even voordat ik door heb wat er aan de hand is, maar al gauw zie ik een persoon voor mijn neus staan/liggen. Sorry, het was niet mijn bedoeling.... mijn stem dwaalt een beetje af wanneer ik merk dat mijn boek zich niet langer in mijn armen bevind doch enig ander onderdeel van mijn lichaam. Geshockeerd kijk ik om me heen voordat ik het een paar meter verderop in de modder zie liggen. Mijn ogen worden groter en ik ren er op af er naast neerknielend en het voorzichtig oprapend. Zoals verwacht is de kaft doorweekt en wanneer ik de bladzijdes open maak vrees ik voor het ergste. Godzijdank zijn deze nog heel en heeft de kaft ze beschermd van de licht modder veroorzaakt door een regenval vannacht. De woorden die schrijver had geschreven zijn nog altijd goed leesbaar en ik haal weer opgelucht adem. Mijn ogen glijden terug naar het persoon en ik geef hem een onschuldige blik. Sorry, ik denk dat ik een beetje in de wolken was. Zeg ik afwezig, een rode blos op mijn wangen, haar ogen ontwijkend. Ik hoop dat je je geen pijn hebt gedaan.. zeg ik nog, zenuwachtig aan mijn jas friemelend.

Voor Luka Megurine