Blauwe maan, dat is wat ik mij herinner. Wit bloed, paarse tong. Rare dingen. Waarom zie ik ze? En niemand anders... Waarom ik?
''Is deze plaats nog vrij?'', vroeg een meisje. Het klonk vriendelijk. Mikkey keek naar boven. Het meisje was groot. Ze had ook bruine ogen en een kleur haar dat lag tussen blond, bruin en ross. Verwarrend...
"Eh, ja hoor.", zei Miki verlegen. Ze klopte met haar kleine handje op de bank. Verlegen glimlachte ze naar het meisje. Ze reikte haar de hand en mompelde: "Ik ben Mikkey Smach, en jij?" Het klonk een tikje verlegen. Ergens diep in haar gromde luid. Ze drukte het angstig weg en haar glimlach werd opzettelijk breder. Haar hazelnootbruine ogen stonden vriendelijk.