Hun keek vanaf een donker hoekje van een steegje voor zich uit, niet ver van hem vandaan was de school en talloze geuren dreven langs hem voorbij onder andere bekende. Hij snoof diep en voelde zijn hele lichaam aanspannen toen een bekende geur tevoorschijn kwam, een geur die vermengt ging met meer vrouwelijke hormonen dan de vorige keer dat hij het had geroken. Zijn ogen werden leeg en hij staarde de steeg uit, als een pijl die werd afgevuurd schoot hij de steeg uit op de geur af. Hij kon bijna de geur weer proeven, de smaka die erbij hoorde, het verlangen, de honger en alles eromheen. Hun was razendsnel en leek niet langer te geven om de omgeving maar alleen op het doelwit, hij wist niet waarom maar deze geur lokte hem meer dan elke anderen. De geur droeg het aroma van versbloed met zich mee, waarom of waar wist hij niet enkel de locatie van de persoon. Hun schoot laatste paar meter vooruit en greep de bron van de geur vast met zijn hand. "Je.... ruikt als iets... waar ik al eens geproefd van heb.." snoof hij zachtjes met lege ijskoude blauwe ogen die niet leken te focussen op een specifiek punt.

'Als je leven je lief is zou ik nu los laten als ik jou was menneke' siste de gedaante boos en een slagzwaard verscheen in haar handen. Hun staarde haar aan ook al focusten zijn ogen zich niet, "Jij... ruikt bekend.. wacht. Jij bent zijn... jij bent zijn minachting.. zijn verdriet... zijn smachtende...verlangen.." fluisterde Hun terwijl zijn mond zich van een kalme lijn veranderde in een grijns, zijn tanden op elkaar staande leken zijn ogen zich lichtjes te focussen en hij keek de vrouw in de ogen. Hij voelde het verlangen om zijn tanden in haar vlees te zetten en dezelfde zachte ijzeren smaak over zijn tong te voelen. Hij wou er van genieten en hij zou het met alle plezier doen ook al had ze een zwaard. Een wond of een jaap was meer dan genoeg 'beloning' voor zijn eigen genot, alleen weer hield zijn nieuwsgierigheid hem vast en hij leek zichzelf niet naar voren te kunnen bewegen. Zijn ogen staarden even hongerig richting de gedaante met het rode haar, "Wie... jij bent is.. onbekend... zou ik ... het mogen weten?" zei hij op eenzelfde fluister toon terwijl hij zijn hand optilde en rustig naar zichzelf terugbracht. Het ging heel langzaam aangezien hij bijna letterlijk zat te vechten om zijn arm terug te trekken, in die korte aanraking had hij bijna het bloed kunnen voelen stromen maar ondanks alles was de verleiding minder sterk geweest dan het kleine beetje menselijkheid dat nog altijd onder de schelp van zijn wezen zat. Hij knipperde heel langzaam en kuchte kalmpjes terwijl hij zijn rug rechtte en zijn hoofd lichtjes schuin hield, zijn blauwe ogen nog steeds wazig gefocust.