Zijn tafel. Zo beschouwde hij deze tafel. Negen van de tien keer zat hij hier alleen zijn lunch op te eten. Wanneer het geval er was dat er een ander persoon hier voor hem was gaan zitten, ging hij wel ergens in de gangen zijn lunch opeten of at hij gewoon staand. Hisa was nou eenmaal geen held in sociale contacten en stond bekend om de vele gevechten die hij had. Hij was dan ook een erg prikkelbaar persoon en de meeste mensen vonden hem niet aardig. Zijn klas kende hem amper, aangezien hij vrijwel nooit in de les was, maar doelloos rond slofte door de school. Gelukkig zat er ditmaal niemand aan zijn tafel. Het was wel eens voorgekomen dat er iemand aan zijn tafel ging zitten en contact met hem probeerde te maken. Wijselijk hield de jongen dan zijn mond, of zei alleen een simpele begroeting en ging verder met het eten van zijn lunch.
Hij knakte zijn knokkels voordat Hisa zijn eetstokjes uit elkaar trok. Soms vergat hij ze mee te nemen en at hij gewoon met mes en vork van de kantine, maar dat was een stuk minder handig. De jongen kon gewoon amper overweg met mes en vork, snapte niet waarom het in veel werelden werd gebruikt in plaats van een eetstokjes. Een zucht verliet zijn mond toen hij gulzig een stuk rijst in z'n mond propte. Kauwen en slikken. Kauwen en slikken. Na een minuut of twee schoof er al een ander meisje aan aan zijn tafel. ZIJN tafel. ugh, vreselijk. Waarschijnlijk zo'n populair meisje die eens stoer wilde doen door aan een tafel te zitten met een wildvreemde, want ze werd net nog geroepen door iemand anders of ze bij hun aan de tafel wilde gaan zitten. "Mineko-chan!" Had het meisje geroepen. Dus het heette Mineko, nam Hisamaru aan. Al gauw probeerde het meisje, waarschijnlijk met de naam Mineko, een gesprek met hem aan te gaan. Fijn. Dit wilde hij dus echt totaal niet. Ze begroette hem in het Japans. Ooh great, ze dacht slim te doen. Misschien omdat hij qua uiterlijk Japans leek, en dat ook was? Misschien. Hij keek een seconde weg waarna hij haar brutaal in haar ogen aankeek. "Kan je niet beter bij die ene tuthola gaan zitten die je niet riep, Mineko-chan?" Haar naam zei hij op een verbitterde, geïrriteerde toon. Hij richtte zich weer op zijn maal en nam opnieuw een hap rijst.

_{Jezus, wat een irritand vervelend kind. Zomaar bij hem aan de tafel komen zitten en dan ook nog eens het lef hebben om een gesprek met hem te beginnen. Hij had heel 'vriendelijk' aan haar gevraagd of ze naar die andere tuthola's van haar wilde gaan, maar daar was ze het blijkbaar niet mee eens. Lekker dan, zat ze opgescheept met dit wicht en wilde ze ook nog eens een heel gesprek met hem beginnen. Kon het nog erger? "Ik zit wel vaker bij ze, dus nu kan ik best hier zitten, niet?" Hisa richtte een moordende blik op het meisje. Speelde ze nou het domme, schattige meisje, of begreep ze hem serieus nou niet? "Moet ik het voor je uitspellen ofzo?" Sprak de jongen ietwat bot. Hij wilde net op haar gaan tieren, maar bedacht zich op het laatste moment. Mineko-chan zag er breekbaar uit en hij dacht dat als hij gewoon op haar zou gaan schelden zoals hij normaal gesproken zou doen, zou ze misschien wel gaan huilen. Normaal gesproken hield hij daar geen rekening mee, maar dit meisje zag er zo fragiel uit dat hij zijn woorden voor deze ene keer voor zich hield. Mineko ging intussen gewoon verder met het eten van haar bento. Een enkele seconden richtte hij een blik op de inhoud, maar niet te lang. Hisa wilde immers niet geïnteresseerd overkomen. Straks dacht ze nog dat hij haar aardig vond, de flauwe kul. Alles in de bento was zo te zien zorgvuldig klaargemaakt. Netjes en, al wilde Hisamaru het hélemaal niet toegeven, schattig. De rijst was in allerlei verschillende, aandoenlijke vormpjes gekneed. Dat was echt iets totaal anders dan in zijn bento, waar alle rijstjeballetjes gewoon slordig tot balletjes waren gekneed en er een paar stukken vieze groenten in zaten. Het zag er lang niet zo smakelijk uit als die van haar.
"Ik ben Mineko Hisakawa, en hoe heet jij?" sprak het meisje. De jongen nam een hap slordige rijstballetje en richtte zijn luie blik daarna op Mineko. "Je voornaam wist ik al," zei hij haar vraag negerend. Een enkele seconden keek hij haar met grote ogen aan toen hij doorhad dat hij zowaar op het meisje had gereageerd. Normaal gesproken negeerde hij de andere persoon of stond hij op en liep nonchalant weg. "Hisamaru Aida," bromde hij zacht en binnensmonds als antwoord op haar vraag. Iets anders zei hij niet, maar richtte zijn aandacht gewoon weer op zijn maal. Echter kon hij zich soms niet bedwingen om even naar het meisje te gluren. Hij voelde zich niet aangetrokken tot meiden, maar hij kon wel zien dat dit meisje er wel aantrekkelijk uitzag. Nee, eerder schattig. Ze leek op iemand van 16, maar hoe oud zou ze eigenlijk zijn? Hisa werd nieuwsgierig en opende zijn mond een seconde lang om de vraag te stellen, maar bedacht zich en richtte zijn aandacht weer op zijn voedsel. Mineko verbrak daarintegen de stilte door een vraag te stellen. Wil je de volgend ekeer misschien bij mij en wat vrienden komen zitten? Of wij kunnen ook hier komen zitten als je liever op deze plek wilt blijven zitten?" Een vuurspuwende blik werd nu op het meisje geworpen. Zorgvuldig stopte Hisa zijn eetstokjes in zijn lege bento en sloot de box. Daarna richtte hij zijn dodelijke blik weer op het meisje. "Nee," zei hij standvastig. "Ik heb er geen behoefte aan. Waarom denk je überhaupt dat ik hier altijd zit tijdens de lunchpauze?" Hij zuchtte en stond op, deed de bento box in zijn tas en zette deze op tafel waarna hij een tandenstoker uit zijn tas haalde en zorgvuldig zijn tanden begonnen bij te werken. "Nou, Mineko-chan?"}