Het voelde goed om weer terug in het spel te zijn, een oud spoor weer terug vinden voelde heel erg vermakelijk. De schaduwen hadden hem omhelst en deze vermomming goed geholpen, hij zag eruit alsof hij echt hier vandaan hoorde te komen. Setherian grijnsde breed terwijl hij zijn hand diep in de jaszak stak en het mes voelde dat hij er verstopt had in het geval dat, gelukkig had hij tot zover geen problemen gehad met zijn krachten beheersen en zou dat hier geen problemen geven, dit had hij alsnog nooit van zijn doelwit verwacht, om hier naartoe te gaan was een groot risico voor hun om weg te gaan uit vertrouwd gebied, ten zeerste omdat hij bij één op één misschien wel een klein voordeel kon krijgen. Setherian grijnsde lichtjes en hoorde de stem door zijn gedachten echoën “Wees alsnog voorzichtig,” en hij knikte als antwoord tegen de stem die niet ver van hem vandaan was in fysieke gedaante. De schaduw achter hem leek iets langer te worden voordat die het voorbeeld van diens eigenaar weer volgde. Setherian had al een plan en zou het zo snel mogelijk willen uitvoeren om zo min mogelijk tijd te verspillen, de afgelopen maanden waren saai en doelloos geweest zonder hetgene wat zijn leven wat spannender en interessant wist te maken. Het maakte niet uit waar, hoe of waarom, maar hij had nou eenmaal iets of iemand nodig om die ‘gevoelens’ op te laten bot vieren of tenminste tot hij zichzelf kon wassen met het bloed waar hij naar verlangde. Hij grijnsde breed voordat hij zich terzijde hield en afwachtte tot een van zijn doelwitten binnen zijn blikveld zou komen, als ze zich enigszins normaal zouden gedragen zou dat niet lang duren.

Setherian knikte kalmpjes terwijl hij haar zag, blijkbaar waren de rollen niet vast bij dit spel, een van zijn mogelijke doelwitten was naar hem gekomen met een bedoeling. De ogen van het doorweekte kind verraadde alles ook al was het zeker dat ze niet van plan was iets te verbergen voor hem. Setherian grijnsde eventjes en wist dat het mes dat hij bij zich had zo goed als zinloos was voor nu, de handschoenen die hij droeg trok hij geleidelijk uit terwijl hij het meisje aan bleef kijken, hij wist het zeker en zij zou het ook zeker weten als ze het nu niet wist. “Dat is lang geleden Roxanne,” sprak hij kalmpjes en langzaam terwijl hij zijn linkerhand hief en de huid verkleurde en zwart blakerde. De zwarte prothese die gemaakt was van de demonische energie die in Setherian huisde. De prothese die zij hem had opgelegd toen hij ziek was geworden, de prothese die hij had verkregen toen Rox zijn hand had afgehakt. Zijn ogen veranderde onder de vermomming en veranderde in gele bollen van nijd en haat. “Ik ben hier gekomen voor een reden,” fluisterde hij kalmpjes terwijl de vingertoppen versmolten en langer groeide, in dit steegje had hij niet het risico gezien te worden, zeker niet met dit stort weer. De samengesmolten vingers groeide uit tot een lemmet, glanzend zwart en met enkele tekens erin gekrast die Setherian zowel voor sier als versterking gebruikte. Hij voelde zich geweldig nu hij weer zo dichtbij hetgene was dat hij het liefste zou uitroeien, wegscheuren van elke realiteit en nooit meer hoeven te zien. Het voelde vreemd om weer een vampier te zien die hij zolang al zocht, maar het zou het vast en zeker waard zijn als hij klaar was met zijn plannetje. Het voelde bijna sensueel, de spanning die door hem ging, het versnelde kloppen van zijn hart en de bloedhekel aan de bloedzuigers die hij zo verachtte. Setherian grijnsde breed en stapte langzaam aan dichterbij, zijn rechterhand leek te kraken maar dat waren vonkjes die door zijn ‘vermomming’ heen brandde in de handpalm, een zwarte vlam in zijn rechterhand en het demonische zwaard in zijn linkerhand zeiden al genoeg over wat hij daadwerkelijk van plan was te doen met Rox. De stemmen in zijn gedachten grauwden en sisten naar elkander, de summons die zijn haat en nijd voelden huilden mee in zijn onderbewuste, hij kon het gelach horen door elk geluid heen en hij zinde op nog één ding, Rox haar vlees.