Wham! Het geluid van een of andere koffer die naar de zijkant werd gesmeten door de hobbels galmde door de kleine ruimtes van de trein. De eigenaar vloekte zonder schaamte en griste duidelijk geïrriteerd zijn koffer weer van de grond. Iedereen had zijn of haar blik nu gericht op de ietwat dikke man, behalve een iemand. De albino hield zijn ogen koppig gericht op de grond. Wat die man ook had gedaan, hij was stom. Iedereen wist dat de koffers en tassen in de rekken moesten worden geplaatst, wat die man overduidelijk dus niet had gedaan. Hij was een idioot, en Accelerator hoefde niets van idioten.

Zijn naam mocht dan wel Masshiro zijn, met anderen erbij die hij niet of nauwelijks kende of mensen waar hij simpelweg een bloedhekel aan had ging hij rond met de naam Accelerator. Dus eigenlijk betekend dat gewoon bijna overal en bij bijna iedereen. Alleen dat ene kleine meisje wist haar naam. Damn, het was gaan voelen alsof ze familie waren. Wie bij haar in de buurt met slechte bedoelingen, had geen kloppend hart meer voordat ze ook maar echt dichtbij konden komen. Maar nu was hij gedwongen terug te gaan naar die hel genaamd school, dank God dat het een andere school was. Maar daarvoor moest hij wel zijn 'zusje' opgeven, en naar een andere school gaan.

De trein kwam langzaam tot stilstand. Eenmaal niet meer in beweging, greep Accelerator zijn tas en stapte met een grote vaart het voertuig. Weg uit deze stinkende rotruimte. Zijn tas was niet extreem zwaar. Alleen een paart shirts en broeken. Hij had echt maar iets van zes shirts en nog een paar jassen, waarvoor hij iedere dag naar de stomerij moest om toch altijd in een schoon shirt te kunnen rondlopen. Mensen moesten zeker hebben gedacht dat hij een soort van schoonheids obsessie had (Levi get out of my post), maar wat kon hem dat schelen.

Na een tijdje in het rond sjokken en iets van drie keer verdwaald raken, kwam hij eindelijk aan bij de school. Hij trok zijn neus op bij de slechte herinneringen van zijn oude school. Iedereen schold hem uit, negeerde hem, of gooide vuisten op hem af. De enige reden dat hij nooit had hoeven vechten was door zijn Vector change. Alle bewegingen die op hem af kwamen kon hij van richting veranderen. Toch merkte hij dat het moeilijker, en soms niet mogelijk, voor hem was als de aanval sterker was. Hij snoof. Stomme wind magie. Nutteloos. Waarom kon hij niet iets sterkers hebben zoals vuur of bliksem? En door al dat wind en schone lucht gedoe had hij ook nog astma. Jottum.

Langzaamaan liep hij het schoolterrein op. Hij kon nu al een paar blikken in zijn zij voelen branden. Ja natuurlijk, albinisme is niet bepaald normaal, maar het maakte hem altijd pissig als mensen hem erop beoordeelden. Oh ja. Nu pas zag hij hoe groot die rotschool eigenlijk was. Hoe de heck zou hij zijn weg hier doorheen vinden? Hij liet een zachte, geïrriteerde zucht ontsnappen, en bleef gewoon staan, kijkend naar het grote, witte gebouw.

«Open voor iedereen :3»

Net toen hij iets van een kleine minuut voor de school stond, voelde hij iets onverwachts in zijn rug crashen, waarop er iets onverstaanbaars volgde. Een of andere taal of zoiets? Op dit moment boeide het hem niet erg veel. Hij moest vooral zijn evenwicht zien te bewaren, nu wankelde hij hevig en moest een paar stappen naar voor en naar achteren doen, om zijn evenwicht te bewaren met het plotselinge nieuwe, extra gewicht. “WHAT THE F-” Net toen hij zijn wind-magie wilde gebruiken om wie of wat het ook was een paar meter ver van zich af te blazen, sprong het persoon al van zijn rug af. En dan, als kers op de taart, viel hij nog even face-first op de grond. Baf.

Hij kreunde en wreef over zijn pijnlijke neus. “Oeps, niet Gilly...” Dus Gilly was geen taal. Gilly was een persoon. Met een vrij, zeg gerust zeer geïrriteerde blik staarde hij naar het meisje. Ze had opvallend donkerrood haar, dat ongeveer reikte tot haar heupen. En een chest-size die... ahem, niet bepaald de kleinste was die hij had gezien. Index moest zeker ouder zijn geweest dan dit meisje, maar die had helemaal ni- Hij sloeg op zijn wang, en hoe stom het er ook uit moest hebben gezien, hij moest uit deze stand zien te komen. Hoofd erbij, je hebt geen tijd voor hormonen! (What did I just write?)

“Sorry ik ken maar een albino op deze school” ging ze door, met nog steeds zo'n ongelofelijk irritante grinnik er doorheen. Masshiro verborg het bloed wat langzaam uit zijn neus sijpelde door het weg te vegen met zijn mouw. Die zou hij later nog wel wassen. Waarom was het hier zoveel warmer dan in zijn oude woonplaats? Het gaf hem nu al spijt dat hij lange mouwen had aangetrokken. Maar dan nog, hij was dol op dit gestreepte shirt.

“Nou, ik heb nog niet eens tien voetstappen op dit nieuwe schoolterrein gezet en krijg nu al een warm welkom. Wat een grote verassing” zei hij, waarbij het sarcasme zowat van zijn stem afdroop. Hij voelde iets warms en nats op zijn broek vallen, en de vlek groeide zo te voelen. Hij keek naar beneden om te zien dat zijn neus nog heftiger was gaan bloeden dan ervoor. “He, verdomme” vloekte hij. Masshiro deed niet eens de moeite om nog op te staan, en hield zijn hand voor zijn neus. “Heb jij niet iets wat bloeden stopt, weet ik veel, tissues of zoiets” zei hij gepikeerd terwijl hij de rest weer met zijn mouw probeerde schoon te maken.

Het meisje was nog steeds bezig met giechelen, en zei: “Blijf je staan of wil je er een kussentje” Masshiro zuchtte toen het meisje nog harder begon te lachen dan ervoor. “Nee dank je, ik ben toch altijd in de lucht en ik zit best lekker” schoot hij terug met een bittere stem. Dit meisje begon hem een beetje op z'n zenuwen te werken. Ze was vrij apart. En hij had gedacht dat er niemand vreemder en hyperder kon zijn dan Last Order. En het lot bewees het tegendeel weer eens. “Je mag ook gewoon vragen doe je shirt uit als je wil staren” zei ze in een vrolijke stem. Masshiro verslikte zich in zijn spuug en begon te hoesten. “I-Ik staarde helemaal niet! En als ik het deed, waarom zou ik het willen?!” snauwde hij, maar de stotter en het leuke roze tintje op zijn wangen maakten hem, hoe noemde Index het ook alweer in haar Engelse taaltje... flustered.

Na een tijdje kijken naar hoe de machtige Accelerator aan het verliezen was tegen een bloedneus, begon ze in haar tas te rommelen en douwde een pakketje in zijn handen. “O.B.?” vroeg hij, als jongen niet wetend wat dit voor een gedoe was. Het was lang geleden dat hij op school had gezeten, en hij had nooit sex ed gehad. Maar voordat hij verdere vragen kon stellen werden er twee van de dingen in zijn neus geduwd. Het was effectief, maar hij moest zijn best doen niet te niezen door de haartjes die eraan zaten. Hij hoorde haar iets zeggen, maar lette er niet op. Hij was meer geïnteresseerd in wat er zojuist in zijn neus was geduwd. “Niet door de wc spoelen? Wat is dit voor zooi?” murmelde hij tegen zichzelf toen hij de achterkant even scande. Het meisje had een lap stof van haar shirt afgerukt en wreef het nu over zijn broek. Oh god. Ze was echt gek.

“Zometeen meteen in de was gooien en op z'n koudst wassen. In bloed zitten eiwitten die met warm water breken en zo dus niet weg te krijgen zijn.” glimlachte ze. “Ja, ik weet hoe het werkt, ik heb wel vaker bloed in mijn kleren gehad.” Als hij niet op tijd door had gehad hoe het zou klinken, had hij zo 'niet mijn eigen' aan de zin toegevoegd. Het kapotte shirt veranderde opeens in een ander shirt. Hij trok een wenkbrauw op. “Teleportatie magie? Dit soort heb ik nog niet gezien” Hij had alleen mensen zien teleporteren, maar nooit voorwerpen en zeker niet van zo'n afstand.

“Maar je mag best vriendelijk doen hoor, doe ik nu ook nog tegen jou. Geloof me je wil mij als vriendin.” Hij begon zijn Oh-Zo-aanstekelijke lach the lachen, en zei: “Vrienden? Heb ik nog niet zo over nagedacht, vrienden maken. Vooral omdat ik alle vrienden die ik ooit heb gehad op m'n vingers kan tellen” Hij hield een hand met twee vingers omhoog. Hij had een kleine grijns op z'n gezicht. “En als ze zo nodig levend moeten zijn...” Hij deed een van de vingers omlaag. Hij grinnikte, even aanstekelijk als ervoor. “Dont get me wrong, ik vind het afschuwelijk, maar het is op z'n minst beter dan vrienden zijn met een stel idioten die alleen maar dingen van je willen. Maar jij bent me er een. Je doet me denken aan een van mijn oude vrienden. Doe vooral niet je best. Misschien komt het ooit. Misschien” Hij stond op en klopte de achterkant van z'n benen af, die vies waren van de grond.


“Maar even serieus, wat de fuck zit er in m'n neus”

Masshiro keek naar haar alsof ze van een andere planeet kwam tegen die tijd. Vreemd-vrouwelijk-persoon legde nu haar handen op haar eigen borsten, tot afschuw van de albino. “Ik snap het wel ik ben super sexy en staren is bijna een verplichting” Oh god. En mensen zeiden dat er bij HEM een schroefje los zat. Nou, als dat zo was, dan had dit gekke wijf ze zojuist allemaal verloren. “Ik doe en laat waar ik zin in heb, zo is het altijd al geweest sinds ik van die rotschool vol met gekken af ben gegaan. Dus niks verplicht” zei hij met een koude stem. “Bovendien dat blozen verraad je” zei ze met een kortdurend lachje. “Oh shut up” gromde hij terwijl hij over zijn wang wreef, net aan het doen of het door de val kwam. Maar hij wist dat dit meisje wist waar het over ging. Kut hormonen.

Masshiro voelde haar vingers door zijn sneeuwwitte haren glijden, en brommend sloeg hij die weg. “Jongen niet zo piepen en houd die Tampons in je neus. Je weet toch wel wat het zijn? Die steken vrouwen in hun kut als ze ongesteld zijn en jij hebt ze nu in je neus” Hij kreunde. “Kijk, ik heb niks gehad behalve rekenen sinds wat jullie de Lower Class noemen, en laten we gewoon zeggen dat ik geen fuck weet over sex en die shit. Dus nee, ik weet niet wat tampons zijn en nee, ik heb geen idee waarom vrouwen bloeden uit hun zogenaamde 'kut' iedere maand” Hij glimlachte even kort bij zijn woordgrap, maar om dat te kunnen spotten zou je haviksogen moeten hebben. Iets waarvan hij realiseerde dat dit meisje ze wel zou kunnen hebben.

Voor de eerste keer was er eigenlijk iets van dit meisje waar hij geïnteresseerd in was. Requip dus. Had hij inderdaad nog nooit gezien of van gehoord. Interessant, zeer interessant. “Dus eigenlijk is je kracht dat je dingen kunt teleporteren van en naar een soort garderobe, en je wapens bevatten ieder apart nog specialiteiten?” vroeg hij. Hij probeerde zijn stem monotoon te houden, zonder emotie, maar de interesse die in zijn stem verborgen zat was niet moeilijk om op te merken. Maar dit sloeg hij allemaal op. Meestal had hij op z'n minst wel een gevecht met iemand die er wat van kon, en informatie die hij kon gebruiken in dat gevecht was altijd handig. Daarom zweeg hij maar gewoon over zijn eigen magie en liet haar maar ratelen.

Zijn ogen werden een beetje groter toen het meisje zijn schouder greep en hem tegen een boom aansmeet. Hij voelde hoe de lucht uit zijn longen werd geperst. Hij probeerde diep in te ademen maar merkte dat zijn luchtpijp een soort van dichtgeknepen voelde. Maar dit meisje had hem nergens vast in de buurt van zijn keel...? Shit. Zijn kleine probleempje had wel een extreem slecht moment uitgekozen om op te duiken. Zoals altijd. “Misschien moet jij is op je woorden passen, gelukkig voor jou heb ik weinig geduld dus een lange marteling zal er niet in zitten” Een zwaard verscheen met een flits in haar hand en ze richtte de punt op zijn keel. 'Bitch! Trut! Mens! Je bent gek!' Zijn hersenen schoten alle insults naar haar toe, maar voor nu hield hij zijn mond gesloten. “Keep breathing maybe my sword will disapear, once upon a time” zei ze nog, met een gemene en toch serieuze stem.

Dus dat wilde ze graag. De absolute controle over hem. Hem laten smeken voor vergeven. Op z'n minst een sorry. Hij grinnikte kort. Foute adres. “Oh, ja. Dit is goed. Geweldig, om precies te zijn. Ik kan mijn bloed voelen borrelen van geluk” Hij lachte nu, maar het was nog steeds zacht. Zijn adem begon te piepen, door de astma aanval die had op dat moment. “Ik zou dit graag nog een keer met je uitvechten, scum, maar ik heb andere dingen aan mijn hoofd op dit moment.” Hij zette zijn handen in haar buik en gaf d'r een flinke duw, versterkt door zijn wind magie. Hij slipte uit haar houding en greep naar zijn puffer, waarvan hij het mondstuk gauw in zijn mond dauwde en de Oh zo geweldige medicijnen opzoog in z'n longen. Daarna stopte hij die gauw weer in zijn tas. “Luister, vrouw-wat-je-naam-ook-is, ik snap het punt niet. Waarom de woede over MIJN problemen? Ik had net zo goed kunnen zwijgen en dan had je nog niks over mij geweten” Hij zette zijn vector change op scherp. Zou ze nu op m af schieten met wat ze ook had zou hij die aanval op z'n minst kunnen proberen af te weren. Het voordeel was dat de roodharige nog steeds niet wist wat zijn kracht nou was. Die zet gaf nauwelijks informatie weg. Het kon net zo goed hele grote kracht zijn, of bewegingsmagie. Wie weet wat er allemaal nog meer bestond.

Oeps x2

Het meisje lachte terwijl ze haar rode lokken rond gooide. Goh, deed deze Esper ooit nog iets anders dan lachen en de lolbroek uithangen? “Virgin alert” zei ze lachend. Masshiro trok zijn wenkbrauw op. Wat ze ook had gezegd, hij wist niet of hij het wilde weten. Hij sprak geen woord Engels, maar dat boeide hem ook niet veel. Het nam hem al genoeg tijd deze taal te spreken. Geen tijd voor die andere zooi. Hoewel, misschien zou hij het in de klassen krijgen... Shit. Na ja, hij zou er wel een uitweg bij vinden. Zodra hij klaar was met deze vage studie zou hij weer terug gaan naar Acedemy city. Weg uit deze rotplek. Hier waren vast geen sterke mensen, alleen kleine jochies die hoopten stoer te zijn en alleen maar naar de perfecte 'chick' aan het zoeken waren.

“Maar even tussendoor quick 101 Sex ed. Jij hebt als het goed is een penis, ik heb een vagina. de penis behoord in de vagina te gaan, en dat heet seks. Elke maand maakt een baarmoeder een plekje voor een bevrucht eitje zodat de desbetreffende vrouw zwanger raakt. Nou na 2 weken breekt het alles af en dan ben je ongesteld.” Hij had tijdens het verhaal zijn elleboog op zijn been gezet en leunde met zijn kin op zijn hand, een verveelde uitdrukking op z'n gezicht. “Dat eerste deel snap ik, zo ver kwam ik zonder jou ook nog wel. Maar vrouwen leggen eieren? The fuck?” Ok, dat deel begreep Masshiro gewoon niet. Hij had altijd gehoord dat mensen onder de familie van de zoogdieren toebehoorde, en geen eieren legde. Was ze nou aan het bullshitten?

Hij richtte zijn blik even op zijn voeten, die hij naar binnen schoof en ze over elkaar kruiste, zodat hij in de kleermakerszit kwam te zitten. Languit begon een beetje oncomfortabel te worden. “Komt mijn kussen nog of wat?” vroeg hij met een grijns. Het was de bedoeling om onbeleefd te klinken, maar het kwam er op een hele andere manier uit. Meer als een soort grap. Na ja, kan gebeuren. Hij zuchtte, en verplaatste zijn hoofd zodat zijn wang nu op zijn hand rustte.

“Wat kun jij dan?” vroeg het roodharige meisje vrolijk. Hij grinnikte even op een duister, en deed zijn best om haar niet een voorproefje te geven. Hij kon beter slim zijn en haar niet dezelfde voorsprong geven die hij had. “Oh, reken maar dat je daar later wat van te zien zal krijgen” Zijn grijns groeide breder, maar hij hield zich verder stil.

Terwijl hij de medicijnen in zijn longen zoog, hoorde hij de stem van Hayden op een woedende wijze uit haar mond komen. “Oh no you didn't” zei ze sissend. Hij lachte zachtjes en kort. Was dat alles wat ze in huis had? Zeiken over wat hij moest doen en een mesje tegen zijn keel houden? Pathetisch, werkelijk pathetisch.

Ze fluisterde iets, waarvan hij een deel kon verstaan. Ze sprak immers in zijn moedertaal. Het was iets met vleugels, meer kon hij niet verstaan. Vervolgens lichtte Hayden's lichaam op voor een paar seconden. In die tussentijd zette hij zijn handen klaar in de positie om de luchtdeeltjes in beweging te zetten. Misschien kon Accelerator nog een windstoot geven voordat hij de vectoren veranderde. Het licht verdween, en Hayden was nu compleet van kleding veranderd. Ze had nu een armor aan met twee zwarte drakenvleugels eraan. Hij lachte nogmaals. Dit werd makkelijker dan hij dacht. Als ze vloog kon hij haar zonder enige moeite uit positie brengen.

Ze begon Engels te praten, waarbij ze een grote grijns op haar gezicht kreeg. Verdomt, waarom kon hij zo weinig Engels? Hij kende alleen de basis. Een groot zwaard verscheen in haar handen, wat ze in de grond boorde. “En noem mij maar Hayden, die naam zal je lang onthouden, geloof mij maar, oh en als je wil klagen over je pijntjes straks. Ga er niet van uit dat het iemand iets boeit”. Zijn pupillen krompen tot kleine bolletjes, wat eigenlijk meestal betekende dat je zojuist de gevarenzone binnen was gestapt. “Maak je niet druk, ik ben het gewend dat het niemand een moer scheelt. En trouwens, wie denk jij te zijn, Hayden, om mij aan te vallen op een schoolterrein. Weet dat iedere wond die ik je geef telt als verdediging, en iedere wond die jij mij geeft telt als aanval. Och, wat zal het schoolbestuur blij zijn om te horen dat je een nieuweling aanviel zonder reden” Nu lachte hij echt hard. Oh god, deze situatie was echt hilarisch. “Maar als je zo nieuwsgierig bent naar mij: de naam is Accelerator, level 5 Esper, rank one in Acedemy city. Ook wel bekend als een verdoemd persoon. De betekenis daarvan?” Zijn grijns groeide breder tot een ziekelijke lach. “They like to call me Fear himself”