Zijn snelle voetstappen weergalmde door de smalle gangen, terwijl Hope zich haastig uit de voeten maakte. Zijn achtervolgers kwamen beide uit de Upper class en met hun lange benen begonnen ze hem langzaam in te halen. Hope begon naarmate de seconden passeerden steeds meer te vrezen voor zijn eigen leven, één van de jongens had ten slotte een mes bij zich gehad. Zodra hij het zilvere lemmet op de grond had zien vallen doordat hij tegen één van de jongens was op gebotst, wist hij dat hij in de problemen zat. Hij had zich nog verontschuldigt, maar uiteraard zouden ze het nooit zo makkelijk voorbij laten gaan. Hope's hart begon paniekerig te kloppen bij de gedachte aan wat de jongens bij hem zouden doen om er zeker van te zijn dat hij zijn mond zou houden.
De schoolbel ging. Was hij gered of zouden de vele kinderen die de klaslokalen uitkwamen er alleen maar voor zorgen dat sneller in de handen van zijn belagers viel? Hope wierp even een snelle blik naar achter en struikelde bijna van opluchting toen hij zag dat de jongens waren verdwenen. Om de vele vragende ogen die op hem waren gericht doordat hij als een idioot door de gangen rende van zich af te schudden, minderde hij vaart en liep hij met de stroom mee de kantine in. Zenuwachtig ging hij aan één van de tafels zitten en deed hij net of hij zeer verdiept was in het tafelblad. Ondertussen wierp hij tersluikse blikken door de kantine om te zien of de twee jongens er waren, maar er zaten zoveel kinderen in de kantine dat dat bijna onmogelijk was. Hope begroef zijn hoofd in zijn handen. Zolang hij hier in de drukte bleef was hij veilig, maar wat ging hij daarna doen? Er schoten allerlei vluchtscenario's door zijn hoofd en de beste oplossing leek hem om voorgoed van deze school af te gaan. Zijn moeder zag hem aankomen. Lafaard, schoot er door hem heen. Een andere optie dan, misschien zouden ze hem met rust laten als ze merkten dat hij niks zou zeggen. Tot die tijd moest hij zich maar zolang als het kon verschuilen...

De schoolbel die aangaf dat de pauze voorbij was ging naar zijn idee veel te snel alweer af. Hope schoot overeind en wilde snel met de rest van de schoolkinderen de kantine uitlopen, toen hij plots bij zijn kraag werd gegrepen en tegen de muur aan werd gedrukt in een donkere hoek. Zijn ergste vermoeden werd waar, de twee jongens hadden hem gewoon zitten opwachten. Angstig keek Hope om zich heen, maar er zat slechts nog maar één andere student in de kantine en die zou vast niet opkijken van een schoolgevecht. Er gebeurden wel vreemdere dingen op deze school. "I-ik beloof dat ik niks zal zeggen!" stamelde hij zacht, maar terwijl hij dit zei besefte hij plotseling hoe stom dit klonk. Bovendien wisten ze nu al helemaal zeker dat hij het mes gezien had. Één van de jongens trok een grijns en balde zijn vuist. 'Ja, daar zorgen we wel voor,' antwoordde hij duister. Hope kneep zijn ogen dicht en bereidde zich voor op het ergste.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Er kwam geen klap. Geen pijn. Verbaasd opende Hope zijn ogen, voorzichtig, alsof hij te vroeg juichte en ze hem alsnog een mep gingen verkopen. Meteen viel het hem op dat er een derde persoon bij was gekomen. Hope's gedachten waren zo overschaduwd geweest met zijn benarde situatie, dat hij haar niet eens had horen aankomen. Maar, ze stond er nu wel degelijk en ze sprak de jongens zelfs aan. Was hij gered? 'Waar zijn we mee bezig? Middle Class jongetjes pesten? Een beetje laf, vind je niet?' De manier waarop ze 'jongetjes' zei bracht Hope in een defensieve houding, maar hij hield zijn mond omdat haar woorden effect leken te hebben. De jongen met de gebalde vuist liet zijn hand zakken en even keken ze elkaar vertwijfeld aan. 'Kom, laten we hem smeren,' was hun conclusie uiteindelijk en ze liepen, na nog een kwaaie blik op Hope te hebben gericht, weg. Opluchting golfde over Hope heen in een enorme stortvloed, maar het feit dat de rozeharige studente nog steeds voor hem stond deed hem niet op de grond zakken. "Bedankt, maar ik had geen hulp nodig." Dat was niet waar, hij kon niet eens vechten. Het enige wapen waar hij een beetje handig mee was was zijn boomerang, maar die liet hij altijd netjes thuis. Daar konden die jongens nog een voorbeeld aan nemen.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Hij rechte zijn rug, maar tot zijn spijt leek de studente voor hem er niet in te trappen. Het had verder ook geen zin, ze had gezien hoe zwak hij had gehandeld en dat kon hij onmogelijk nog verdedigen. En om het allemaal nog eens erger te maken, vroeg ze ook nog of hij even mee wilde komen. Ze verwachtte nu vast en zeker een verklaring en Hope had het gevoel dat hij verplicht was die te geven. Al was het maar omdat ze hem gered had van een situatie die zeer pijnlijk af had kunnen lopen. Bovendien straalde ze een soort gezag uit die hij onmogelijk kon negeren en ergens in zijn achterhoofd vroeg hij zich af waarom dit zo was. Het had zelfs effect gehad op upperclass leerlingen. Met hangende schouders volgde Hope haar naar de tafel en nam hij plaats op één van de stoelen. Hij had geen les, dus met dat excuus kon hij ook niet wegkomen. Wat moest hij nu zeggen? Als hij verklikte dat de jongens een mes bij zich hadden gehad was hij zeker de pineut, maar aan de andere kant; zei hij niks dan bleef die jongen met een wapen op zak lopen en dat haakte behoorlijk in op zijn rechtvaardigheidsgevoel. Hope begon weer nerveus naar de tafel te staren, bang dat als hij haar aankeek de woorden er automatisch uit kwamen rollen. Hij had besloten eerst te wachten op wat zij ging zeggen.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Class president. Natuurlijk. Hope kon zich wel voor zijn hoofd slaan, maar hij besloot dat hij zichzelf al genoeg had vernederd op één dag. 'Dat waren twee van mijn klasgenoten. Nu wil ik graag van jou horen waarom ze je achterna zaten. Het mogen dan geen vriendelijke jongens zijn, meestal doen ze dat niet zomaar.' Nee, zeker niet vriendelijk. Hope zuchtte en begon met zijn verklaring. "Ik botste tegen ze op en ..." Hij zag het mes weer voor zich en begon instinctief te twijfelen. Het was alsof de jongen weer voor hem stond en hem nogmaals met gebalde vuisten eraan herinnerde zijn mond te houden. Maar, wat als iemand ernstig gewond ging raken doordat hij dat mes in zijn bezit bleef houden? Bij die gedachte richtte Hope zich op en keek hij Lightning recht in haar ogen aan. Hij kon dat onmogelijk toestaan. "Ze hadden een mes bij zich," zei hij dapper. Daar, hij had het gezegd.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Ze leek hem op z'n minst te geloven, dat was een goed teken. Hope blies zachtjes de adem uit die hij had vastgehouden. Maar, zodra de naam 'Montgomery' viel begonnen de zenuwen toch weer op te spelen. Hij had gehoopt dat dit een situatie was die hij en de class president zelf konden afhandelen, maar het was natuurlijk meer dan logisch dat het schoolhoofd erbij gehaald moest worden.Als het maar bij het schoolhoofd bleef en niet straks ook nog alle teachers en leerlingen erover werden ingelicht. Of nog erger, zijn moeder. Plotseling leek het geven van zijn naam helemaal niet zo aantrekkelijk meer. "Mag het ook zonder?" vroeg hij met hoopvolle ogen, maar aan zijn uitdrukking zag je al dat hij het antwoord hierop wist. Zuchtend liet hij zijn hoofd op de tafel zakken, de situatie was hopeloos. "Hope Estheim.." mompelde hij. Het hout voelde koud aan op zijn voorhoofd en hij probeerde zich daarop te concentreren en niet op het beeld van de jongens die erachter zouden komen dat hij ze had aangegeven.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Ze zei wat tegen hem, maar staakte plotseling met haar woorden en Hope keek op om te zien wat haar had onderbroken. In haar handen had ze een mobieltje. In hoeverre hij dit van haar gezicht kon lezen, leek het belangrijk, maar ze legde het apparaat toch weg om haar aandacht weer op hem te vestigen. 'Die jongens komen er niet achter dat jij wat hebt gezegd, ik krijg het zelf wel los.' Hope knikte glazig, hij wilde het graag geloven en met het effect die Lightning op de jongens had gehad leek het ook zeer waarschijnlijk dat dit haar ging lukken. Zijn zenuwen namen weer wat af en hij merkte dat zijn blik onwillekeurig naar het mobieltje op de tafel gleed. Hij meende iets ervan te herkennen en dat had zijn nieuwsgierigheid gewekt. GC. Guardian Corps? Hope keek weer naar haar en inderdaad, ze had het herkenbare rankteken op haar schouder. Meteen werden zijn ogen groot. "Kom je uit Cocoon?" vroeg hij verrast.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Lightning leek ook verrast te zijn. Althans, dat dacht hij, hij vond het nog steeds moeilijk haar gezicht te lezen, maar hoe groot was ten slotte de kans dat je iemand tegen kwam van dezelfde planeet? Niet groot op deze school in ieder geval. "Bodhum. Daar ga ik dit weekend heen, je weet wel, voor het vuurwerk," antwoordde hij in één van de langste zinnen die hij tot nu toe tegen haar gesproken had. Hij was behoorlijk enthousiast over het vuurwerkfestival, maar toch kon je enige tegenzin in zijn stem ontdekken. Tegenzin, omdat het een weekend lang met zijn vader zou inhouden. Hope zat hier niet echt op te wachten, maar zijn moeder wilde het zo graag dat hij niet tegen haar in was gegaan. Niet dat hij verwachtte dat hij zou komen opdagen.. "Ikzelf kom van Palumpolum." Hope ging er eigenlijk al vanuit dat ze dat kende, het was één van de grootste steden van Cocoon. Hij glimlachte, een teken van enige trots voor zijn thuis die ze samen schenen te delen.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Het ontging hem niet dat Lightning haar blik weer even snel op het mobieltje op de tafel liet vallen. Hij snapte niet waarom ze dat ding niet gewoon pakte. De Guardian Corps was toch zeker belangrijker dan een sullige middle-class student? Met een flauw glimlachje wenkte Hope naar het apparaat. "Van mij mag je best kijken hoor," zei hij. Het was vast dringend, en Hope wilde niet in de weg staan. Bovendien had hij het probleem met haar besproken en zag hij niet in waarom hij hier nog langer zou blijven. Afgezien van het feit dat ze ook uit Cocoon kwam en hij eigenlijk onwijs nieuwsgierig was naar haar taken bij de Guardian Corps en wat ze hier op school deed. Maar, hij schatte de kans klein dat ze hem dat ging vertellen, dus besloot hij maar dat hij haar niet langer ging lastig vallen. "Mijn les begint toch het volgende uur," voegde hij er aan toe. Dat was niet gelogen, maar het duurde nog wel even voordat dat volgende uur zou ingaan.

Sometimes all you need is a little

HOPE

Lightning schudde haar hoofd en zei dat ze nog naar mevrouw Montgomery moesten. Het schoolhoofd. En hij moest mee. Oh fijn. Hope moest zijn best doen niet al te gefrustreerd te kijken, maar hij kon een zucht die van zijn lippen rolde niet tegenhouden. Hij had eigenlijk gehoopt dat ze het hierbij konden laten, maar Lightning leek hem niet het persoon die hij van gedachte kon veranderen. Hope trok een schuldbewuste grimas toen hij besefte dat zijn moeder er nu zeker achter ging komen, tenzij hij mevrouw Montgomery haar in alle redelijkheid kon vragen zijn moeder er buiten te laten, maar dat betwijfelde hij. Hoe ongerust zou ze worden als ze ervan hoorde? Misschien moest hij zelfs van school af. Hoewel dit nog tot kort geleden één van zijn eigen oplossingen was geweest om onder de wraak van de jongens uit te komen, leek hem dit toch niet zo'n aantrekkelijk idee. Hij had zich eindelijk net een beetje gesetteld. Hope werd afgeleid door Lightning die haar mobieltje pakte en het bericht begon te lezen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar gezichtsuitdrukking, maar het scheen geen dringend nieuws te zijn. Hij merkte dat hij dit ergens jammer vond, het was zijn enige kans geweest om er nog onder uit te komen. Zenuwachtig wierp Hope een blik op de klok. Nog 10 minuten...

Sometimes all you need is a little

HOPE

Hope boog zijn hoofd weer naar de tafel en liet de stilte op zich inwerken. Het was geen gemakkelijke stilte, hij zat in spanning af te wachten op het moment dat ze zouden vertrekken en hij kon onder de druk niets bedenken om te zeggen. En hoe meer hij hierover nadacht hoe zenuwachtiger hij werd. Hope begon met zijn vingers op de tafels te tikken en probeerde zich op het ritme te concentreren, alles om zichzelf maar niet meer te horen nadenken. Te laat besefte hij dat hij nog wel eens irritant kon zijn jegens Lightning, en op het moment dat hij haastig zijn hand terugtrok was de roze soldier girl al overeind gekomen. Even dacht Hope dat ze hem op z'n laser ging geven, maar toen besefte hij dat de tien minuten voorbij waren en zodra dat hem te binnen schoot, sprong hij overeind. In zijn zenuwen vergat hij bijna zijn tas, maar hij wist die nog net van de grond te grissen toen Lightning al bij de klapdeuren van de kantine stond. Snel liep hij naar haar toe om haar niet nog meer reden tot irritatie te geven en zwijgend volgde hij haar naar het lokaal van Miss Montgomery. De dichterbij ze kwamen des te meer zijn maag als een zware steen in zijn buik begon te voelen. Even wierp Hope zijlingse blikken om te zien of de jongens hen misschien gevolgd hadden. Hij moest zich eigenlijk dapper voelen omdat hij het had durven zeggen en nu naast de klassenpresidente van de upper class liep, maar al wat Hope voelde was de angst om nog dieper in de problemen te komen.

Sometimes all you need is a little

HOPE