_{Met een lichte tred kuierde Ken door de bibliotheek van de school. Hij voelde zich net een of ander oud wijf in een bejaardentehuis op deze school. Hij mocht niet eens meer rondrennen of schreeuwen, zoals hij vroeger in zijn oude leventje vaak deed. Maar dat leven was verleden tijd, en nu moest hij zich houden aan de regels die Vyndi Montgomery, het schoolhoofd nu, hem opgedragen had als hij zijn baan wou houden. Enkel tijdens het lesgeven, Defensie class, kon hij zich echt laten gaan. Dan kon hij met zijn vuisten te werk gaan en heen en weer schieten al wat hij maar wilde, zolang hij geen leerlingen raakte in extreme zin dan.. Verder was het allemaal maar een saaie bedoening. Nu en dan had hij wel eens een pleziertje, maar hij moest goed opletten. Vooral het feit dat hij de leerlingen van deze school niet als wandelende bloedbanken kon gebruiken, stoorde hem. Hij mocht enkel van ze drinken als ze dat zelf wouden, en de meesten wisten niet eens van het bestaan van een vampier af. Anders kwam er wel geen kat opdagen bij zijn lessen, meende hij zelf. Hij had al dagen geen bloed gedronken, ook al liep de school er vol mee. Hij rook het overal, en het werd steeds moeilijker om zijn begeerte naar bloed de kop in te drukken. Misschien dat hij in die lege bibliotheek nog een hapje kon opstrijken.. Hij liep een van de lange rijen gecreeërd tussen de boekenkasten in en zag daar precies wat hij nodig had. 
"Nooit gedacht dat ik hier iemand zou treffen," bromde hij tussen zijn op elkaar geklemde kaken door. Hij keek het meisje lang aan, maar herkende haar niet direct. Hij dacht niet dat het één van zijn leerlingen was, of misschien was ze dat wel.. Hij onthield niet echt gezichten.}

 

 

Op een rustig tempo liep Delinne door de gangen, haar hakken tikkend geluid verzorgend op de vloer. Het was erg rustig op het moment, misschien kwam dat omdat de meesten buiten waren of zoiets. Het was immers mooi weer. Zorgvuldig liep de blondine een trap af, om vervolgens een deur te openen. Aangezien ze hier nog niet zo heel lang was - plus dat haar richtingsgevoel buitengewoon slecht was - was het vinden van de juiste deuren maar een gok. Ah, de goede. Eigenlijk boeide haar het maken van huiswerk nul komma nul, maar omdat ze zichzelf voorgehouden had deze ene keer net even wat meer animo te tonen was ze naar de bibliotheek gegaan. Ondanks ze het hier in het internaat afschuwelijk vond, was het ergens ook wel weer plezierig. Ze ging gewoon lekker haar eigen gang. Bemoeien met al die anderen hier ging ze dus echt niet. Ze had wel wat beters te doen. Ze had niks met het maken van vriendschappen en behalve haar zus was er niemand waarom ze iets gaf. Niemand was er ook van de op de hoogte dat ze een engel was, en ze had besloten dat niemand hier ook iets van hoefde te weten. Haar felle ogen gleden langs de rijen vol boekenkasten en ze merkte op dat het erg rustig was. Niemand. Ongeïnteresseerd liep ze een rij in, tot ze plots voetstappen achter haar hoorde. Ze draaide zich om, herkende vaag een leraar-achtig iemand en keek hem rustig aan, net zoals hij haar een tijdje aankeek. "Oh, dus u gaat er niet vanuit dat er ook maar iemand is die zijn huiswerk maakt?" vroeg ze. Het was waarschijnlijk haast lachwekkend dat iemand met zo'n "onschuldig" uiterlijk als zij wel wist hoe ze een brutale, bijdehante toon kon aanslaan.

<sub>"Niet voor mijn vak," antwoordde hij haar rustig terwijl hij zijn vinger tussen de kaft van een boek wurmde om die uit het rek te kunnen trekken. "Maarja, volgens mij heb je niet veel aan boeken om te leren vechten. Dat leer je eerder in de praktijk." Hij draaide zijn hoofd even bij terwijl hij het boek opensloeg, de pagina's maakten een ritselend geluid. Ze klonk bijdehand, maar zo zag ze er niet uit. Wat een frivool wicht. Hij liep rustig naar haar toe en leunde even tegen het rek naast haar terwijl hij naar de letters op het papier staarde. "Jij volgt mijn les niet, toch?" Hij keek even vragend op, maar wachtte niet op haar bevestiging. Hij wist het antwoord al. "Nochtans zou je het goed kunnen gebruiken. Kleine meisjes zoals jij krijgen het moeilijk in bepaalde situaties." Hij wierp haar een geniepige glimlach toe terwijl hij zich iets voorover boog. Oh, hij kon het bloed haast horen gonzen door haar aderen. De smaak kon hij zelfs bijna proeven.

>> Sorry, had niet gezien dat je gepost had ^^'</sub>