A throne is only a bench covered with velvet.

Aureus Suou .
I'M JUST LOOKING FOR AN ANGEL WITH A BROKEN WING.

De zon scheen fel vandaag. Het was de warmste dag van het jaar geweest tot nu toe en iedereen genoot ervan. Één van de vele mensen buiten was Aureus. Zoals altijd lag hij op zijn plekje onder een hoge boom. Sommige leerlingen staarde hem aan terwijl ze voorbijliepen, maar niemand maakte aanstalten om naar hem toe te gaan. Hij dacht erover na, boeit het hem? Nee, eigenlijk niet. Zijn oogleden gingen langzaam naar beneden voordat ze weer open gingen. De lucht was blauw vandaag, dacht hij. Er was geen wolkje te bekennen en de zon had alle ruimte. Langzaam kwam hij overeind en knipperde een paar keer tegen de verandering van licht. Hij strekte zich uit en reikte naar zijn tas om wat eten te pakken. Hij voelde niks en met een ruk keek hij om. De tas stond alleen wat verder dan verwacht, dacht hij om zichzelf te kalmeren. Hij schoof wat op en pakte een appel uit zijn tas. Het was een standaard tas, gemaakt van simpele bruine stof en met twee hengels waarvan hij er eigenlijk altijd maar één gebruikte. Hij nam een hap van zijn appel en zijn hand ging nog een keer de tas in. Hij tastte rond en keek er toen in. Met een frons keek hij naar zijn tas, drinken vergeten. Zijn blik ging op en hij zag een waterfonteintje bij een bankje een paar meter verderop. Er zaten een paar mensen op het bankje, maar ze leken druk in gesprek. Na een diepe zucht kon hij zich met moeite omhoog hijsen. Toen hij stond deed hij even zijn hand door zijn haar om het iets minder slordig te doen en liep richting het waterfonteintje. Toen hij langs het bankje liep keek hij even om, maar schenkte de mensen niet veel aandacht. Hij drukte op de knop van het waterfonteintje en het water spoot uit het kraantje. Hij bukte om wat te drinken. Het water was verkoelend en verfrissend, en hij was blij dat hij wat gedronken had. Met zijn arm veegde hij nog even zijn gezicht af voordat hij terug liep naar zijn plekje onder de boom. Daar ging hij weer zitten, haalde even diep adem en liet zichzelf weer op de grond vallen. Hij pakte zijn appel weer en nam een hap, vandaag zou weer een rustige dag worden.

~ Leya only

OCC: Ja, ik ga nog een nieuwe postsheet maken >.<

Ontspannen liep Leya de school uit. Haar rugzak hing vrij laag; de bandjes bleven nooit op hun plek als je ze strakker trok.
De zon scheen warm op haar huid. Ze had al een aardig kleurtje gekregen de afgelopen dagen. Ergens kwam de geur van vers gemaaid gras vandaan en even ademde Leya deze in.
Sinds ze hier was en redelijk normaal gekleed was voor de maatstaven van de tijd of wereld waar ze nu was - ze begreep nog niet helemaal hoe het nou exact zat - en zag er ook uit als een gewone meid; geen reisvuil meer op haar gezicht, geen kleding die eerder in de buurt van een pantser kwam.
Ze had redelijk lichte ogen, die een beetje een blauw-grijze tint hadden. Haar haar was een beetje rossig bruin en halflang.
Ze bleef op het gras staan en keek rond. Ze had behoefte aan gezelschap, iemand om mee te praten. Ze was geen afhankelijk type, maar wel iemand die van afleiding hield en van het ontmoeten van nieuwe mensen.
Onder een boom zat een jongen, ongeveer haar leeftijd, als ze het zo in kon schatten. Ze begon zijn kant op te lopen.
Halverwege ontweek ze vlug een uit koers geraakte bal, die voor haar langs suisde.
"Sorry!" brulde iemand aan haar linkerkant. Leya grijnsde even en liep door. Eenmaal bij de jongen ging ze zitten. Het gras was gelukkig in de schaduw ook droog.
Ze zette haar tas naast zich neer.
"Hey," groette ze luchtig, terwijl ze een flacon brandy pakte. Waar zij vandaan kwam was veel water niet drinkbaar en waren alcoholische dranken eigenlijk aan de orde van de dag, waardoor ze eigenlijk niet beter wist en er ook prima tegen kon. Dat water hier wel gewoon te drinken was, was wennen.
Ze keek rond en zag een paar meisjes onder een enorme wilg zitten met schetsboeken op hun schoot. Leya zou dat op zich ook wel willen kunnen, maar het had niet voldoende haar interesse om er ook echt fanatiek mee bezig te gaan; ze was gewoon geen kunstzinnig type.
"Hoe is 't?" vroeg ze. Het was zo'n veilige vraag waarmee je eigenlijk elk gesprek wel kon openen, en deze knul leek haar niet zo'n figuur die het als excuus zou zien om een tragisch verhaal te vertellen. Daar kon ze nooit zo goed mee om gaan namelijk, mensen die fanatiek hun hart uitstortten, het overviel haar meestal teveel.

Aureus Suou

Ineens viel er een schaduw over hem heen en zijn hoofd kwam omhoog. Hij keek recht in de ogen van een meisje die naast hem neer plofte. ’Hey.’ Zei ze, alsof ze elkaar allang kende. Hij kwam nu overeind en ging zitten. Hij zat in een soort schoenmakerszit en hij had zijn armen op zijn benen. ’Hey.’ Zei hij terug. Zijn stem was altijd al heel zoetjes geweest, niks mega laag en super sexy, eerder een beetje fluisterend en mysterieus. Hij zag haar naar een paar meisjes verderop zitten kijken, ze waren aan het tekenen zo te zien. Overduidelijk dus iets dat hij niet kan. Hij keek naar haar en vroeg zich af of zij het wel kon, tot ze omkeek. [i]’Hoe is’t?[/b] Vroeg ze aan hem. Een klein, schuin glimlach kwam op zijn gezicht. ’Wel goed, het is lekker rustig hier. En natuurlijk lekker warm.’ Tja, hij zat hier in een hemd en driekwart broek. ’En met jou dan?’ Ondanks dat hij het goed had hier in zijn eentje, vond hij andere mensen niet erg. Nu hij erover nadacht, was zij de eerste met wie had gepraat hier. Hij had zelfs nog niet met zijn roommate gepraat. Hij nam nog een hap van zijn appel en zag hoe zij wat uit een flacon. Hij vroeg zich af wat daar in zou zitten? Toen bekeek hij haar nog eens, waar zou zij eigenlijk vandaan komen? Hij wist niet eens hoe ze heette, waarom dacht hij hier in hemelsnaam over na? ’Wat is je naam?’ Dat was tenminste één vraag minder.

Words: 260 ||Inspiration Song: Chester See Playlist ||Mood: Kinda happy

I’m just looking for an angel with a broken wing.

"Met mij ook, z'n gangetje," antwoordde Leya neutraal. Het was inderdaad lekker warm. Waar het in de zon af en toe een beetje te was, was het in de schaduw precies goed. Ze had er erg aan moeten wennen, die warmte. Ze nam een slok Cyrodiilische brandy en borg de flacon weer op. Ja, Falkreath had nog in de warmere regionen gelegen, maar ook daar was het redelijk koel, zeker 's winters. Het wende.
De jongen vroeg haar naam.
"Leya Windpace," antwoordde ze opgewekt. "En jij bent?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Ze trok gedachteloos wat aan haar shirt, trok het recht. Het bleef wennen, deze kleding, maar door haar levensstijl was ze er wel aan gewend geraakt flexibel te zijn.
"Waar kom je vandaan?" vroeg ze hem vervolgens. Goed, goed, ze begreep niet véél van de portalen, dat zou ze nooit ontkennen, maar ze had al wel snel begrepen dat het ervoor zorgde dat mensen uit allerlei tijden en werelden hier samen konden komen. Het idee was opwindend. Voor een jonge vrouw als Leya die avontuurlijk van aard was bood dat zo ontzettend veel mogelijkheden. Ze grijnsde bijna bij de gedachte.
Een vlinder fladderde voorbij en Leya keek op. Het was een feit; ze was snel afgeleid. Behalve in gevechten, dan was haar concentratie behoorlijk sterk, al bleef ze alert. Want dat was de andere kant van de medaille; dingen trokken dan snel haar aandacht, dat had er ook vaak genoeg voor gezorgd dat ze op tijd iets aan zag komen.
Ze keek weer naar de jongen, ook nieuwsgierig wat zijn krachten zouden zijn, maar ze hield zich in, ze zou niet teveel vragen in één keer af vuren, dat vond ze zelf doorgaans ook niet al te prettig.
--

short post is short, sorry, hoop dat je er wel wat mee kan :C

Aureus Suou

’Leya Windpace. En jij bent?’ Ze klonk heel vrolijk en begon wat aan haar kleren te trekken. Aureus trok zijn benen in en sloeg zijn armen eromheen. ’Aureus Suou.’ Hij keek even naar de tattoo op zijn linkerarm en dacht weer aan waarom hij die gezet had, een glimlach verscheen op zijn gezicht. ’Waar kom je vandaan?’ Hij keek haar een paar seconden aan voordat hij het begreep, die portalen. Het waren rare dingen, maar wel nuttig. Er kwamen mensen van allemaal verschillende werelden, werelden waarvan hij nog nooit gehoord had. ’Ik kom van Caelum’ Zei hij neutraal. Hij nam nog een hap van zijn appel en keek naar de meisjes die inmiddels klaar waren met hun tekening. Ze lieten ze aan elkaar zien en lachte erom. Hij glimlachte even en keek toen weer naar Leya. ’En waar kom jij dan vandaan?’ vroeg hij haar. Waarschijnlijk zou een wereld noemen, of een land, en dan zou hij alleen maar knikken, maar hij snapte er nog steeds niks van. Hij vroeg zich af of zij misschien nog iets ‘extra’s’ kon, net zoals hij. Tja, zijn ‘extra’ kon nogal opvallend zijn, en hij liet het niet vaak zien, maar zij leek wel oké. Hij dacht erover na wat hij dan kon doen. Zijn blik ging weer naar de lucht, er verscheen een wolkje in de verte. Niemand had het wolkje nog gezien, en het zou waarschijnlijk ook zo weer overvliegen, maar het was mooi dat de hemel toch nog wat van zich liet weten. 'Heb jij misschien nog enge krachten waar ik van moet weten voordat ik verder met je praat?' Vroeg hij grinnikend. Hij heeft van mensen gehoord dat sommige leerlingen hier anderen met één zwaai kunnen vermoorden, dus erg onrealistisch was zijn vraag niet. Hij zelf had nooit geprobeerd iemand te doden. Behalve die ene keer dan, zei een klein stemmetje in zijn hoofd, maar hij blokte het meteen. Dat was eens en nooit meer, zei hij tegen zichzelf.

~ Mijn post is ook megaaa kort >.<

Words: 329 ||Inspiration Song: Q-music Radio||Mood: Relaxed

I’m just looking for an angel with a broken wing.

Caelum.. Man, daar had ze nog nooit van gehoord. Het fascineerde haar. Daar wilde ze zo nog wel meer over weten; als het haar aansprak kon ze wel eens een bezoekje brengen. Ze was sowieso van plan meerdere werelden te bezoeken.
"Ik kom uit Falkreath, klein stadje in Skyrim," antwoordde Leya. Ze dacht terug aan het kleine stadje. De met riet bedekte daken van de houten huizen, de kippen die overal gewoon tussendoor scharrelden, de kinderen die zonder uit te kijken door de met ongelijke stenen belegde straten renden en de smid, die iedere dag weer bezig was witheet staal te bewerken tot het de gewenste vorm had. Het was een pittoreske locatie, absoluut.
"Heb jij misschien nog enge krachten waar ik van moet weten voordat ik verder met je praat?" vroeg Aureus haar.
"Oh, niets bijzonders, ik schiet dode babies op zondag, da's alles," zei ze met een uitgestreken gezicht. Toen grijnsde ze.
"Nah, bullshit. Ik kan bepaalde eh, ja, energiebollen lijken het me, afschieten, redelijk handig als je aan wordt gevallen op straat.. en ik kan Lucky oproepen, mijn paard," zei ze vervolgens luchtig.
"Geen dingen dus waar ik hier op school zomaar mee bezig ga," voegde ze eraan toe. Het eerste was nogal link en gebruikte ze toch alleen maar als ze bedreigd werd op een manier die fysiek geweld niet op kon lossen en Lucky had er toch meer aan als ze voldoende bewegingsruimte hand en er niet overal mensen liepen.
"En jij?" vroeg ze vervolgens. Toen hield ze zich niet meer in; "En dat Caelum, hoe is het daar?" vroeg ze er daarom direct achteraan. Leya hield van nieuwe dingen. Thuis in Skyrim hadden zij en Lucky ook vele kilometers afgelegd. Van hoge, ruige en besneeuwde bergtoppen waar ze zich amper staande hadden kunnen houden, tot ruige toendra's, waar ze voorzichtig om reuzen en mammoeten heen trokken, die vredelievend waren, tot ze je als een bedreiging zagen, wat nog redelijk makkelijk ging.

Aureus Suou

"Ik kom uit Falkreath, klein stadje in Skyrim," En hij had gelijk, hij kende het hele stadje of land niet. Het zou het eruit zien, vroeg hij zich af. Misschien zou hij er eens heen gaan, als hij tijd en zin had. Natuurlijk zou hij dan wel Leya meevragen, voordat hij in een soort hel terechtkomt en daar verdwaald en nooit meer terug komt. Oké, hij gaat te ver nu, ademen en breng je gedachten weer op een rijtje. Alles is weer goed, houd je aandacht nu maar weer op Leya, ze zegt nog wat. Zijn ogen ging weer omhoog om Leya aan te kijken. “… schiet dode babies op zondag, da’s alles,” Zijn wenkbrauwen schoten omhoog, had hij haar helemaal verkeerd ingeschat?
"Nah, bullshit. Ik kan bepaalde eh, ja, energiebollen lijken het me, afschieten, redelijk handig als je aan wordt gevallen op straat.. en ik kan Lucky oproepen, mijn paard," Een kleine zucht kwam uit zijn mond, sarcasme, natuurlijk. In zijn hoofd speelde een beeld af van Leya die energiebollen afschoot, rijdend op een paard, tegen vijanden. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht.
"Geen dingen dus waar ik hier op school zomaar mee bezig ga," Hij knikte, het was begrijpelijk. "En jij? En dat Caelum, hoe is het daar?" Wat zou hij haar vertellen? Tot hoe ver zou hij in details treden? Er zijn een paar dingen die ze toch wel zou opmerken, dus die konden sowieso verteld worden. ’Nou, ik ben een Archangel, dat houdt in dat ik vleugels heb, maar die verberg ik meestal. Ze zijn nogal, euh, groot.’ Hij krabde even aan zijn hoofd, ze zou ze dadelijk wel willen zien, wat hij haar niet kwalijk nam, maar dan zou hij even iets moeten verzinnen waardoor niet gelijk het hele park naar hem omkeek. ’Ook heb ik spirituele krachten, maar daar ga ik liever niet te diep op in.’ Hij glimlachte weer naar haar. ’En Caelum, tja. Het wordt door mensen meestal de Hemel genoemd, maar zo ziet het er echt niet uit. Alles is erg licht en we combineren bijna alles met wit, dat geef ik toe, maar we gebruiken veel meer kleuren. Er zijn 8 families, en die hebben allemaal hun eigen kleur. Hun hele landschap is ingericht in die kleur, en dat is dan inclusief alles. Voor de rest lijkt het wel een beetje hierop.’ Zijn blik ging het parkje rond. ’Met straatjes, bomen, struiken, gebouwen.’ Hij keek weer naar haar. ’En dat, hoe heette het ookalsweer, Falkreath?’ Hij dacht na, maar volgens mij zei ze inderdaad dat. ’Hoe ziet dat eruit?’

Words: 437 ||Inspiration Song: Q-music radio ||Mood: Happy

I’m just looking for an angel with a broken wing.

Onder de indruk floot Leya kort tussen haar tanden. Arch-angel? Ze wist niet veel van andere religie's dan de negen heiligen, maar wat ze wist was voldoende om te snappen dat een archangel redelijk wat voorstelde. In ieder geval; dat was wat zij ervan begrepen had. En ook nog vleugels. Deed hij netjes.
“Ook heb ik spirituele krachten, maar daar ga ik liever niet te diep op in.”
“Fair enough,” zei Leya nuchter. Goed, ze kon niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was, vooral ook omdat ze altijd benieuwd was naar nieuwe dingen, maar het was zijn keuze het stil te houden, dus ze zou niet aandringen.
Ze luisterde naar wat hij vertelde over Caelum. Doordat hij het als de hemel omschreef, zag ze het voor zich als een soort lichtere versie van wat haar verteld was over Sovngarde.
Ze grijnsde toen hij naar Falkreath vroeg.
“Absoluut een heel stuk minder modern dan hier. Onze huizen zijn van hout, met dikke rieten daken. Het is er niet al te groot en het ligt in het meer toendra-achtige deel van Skyrim. Onze straten zijn amper verhard, omdat de grond van zichzelf al hard is,” legde ze uit. “Het is minder koud dan in andere delen, maar echt warm wordt het zelfs in de zomer niet echt.”
Ze glimlachte even, terwijl ze terugdacht aan haar thuisland. Ze was gehard wat de kou betrof; in de koele zomers liep ze gewoon met ontblote schouders rond. Iemand uit het Zuiden van Cyrodiil of Vvardenfell zou er vermoedelijk niet aan moeten denken.
Ze pakte haar flacon weer en nam nog een slok Brandy, waarna ze Aureus de flacon voorhield.
"Ook een slokje? Het is helemaal geïmporteerd uit Cyrodiil," zei ze met een grijns. Ze had nog wel meer drankjes op haar kamer staan die uit bepaalde streken van Tamriel, dus superzuinig hoefde ze hier niet mee te zijn. Daar kwam bij dat ze uiteindelijk toch doller was op de mede van Honningbrew brouwerij.

Aureus Suou

“Absoluut een heel stuk minder modern dan hier. Onze huizen zijn van hout, met dikke rieten daken. Het is er niet al te groot en het ligt in het meer toendra-achtige deel van Skyrim. Onze straten zijn amper verhard, omdat de grond van zichzelf al hard is. Het is minder koud dan in andere delen, maar echt warm wordt het zelfs in de zomer niet echt.” Hij knikte en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. ’Dan ben je zeker blij dat je hier een beetje bij kan kleuren of niet.’ Hij zelf was altijd bleek, ookal was er in zijn land bijna altijd zon. Ze nam een slok van haar flacon en hield het hem voor. "Ook een slokje? Het is helemaal geïmporteerd uit Cyrodiil," Hij had nog nooit van die plek gehoord, maar pakte de flacon aan. Hij rook er even aan, en de geur van alcohol kwam zijn neus binnen. Hij glimlachte even naar Leya en gaf toen de flacon terug. ’Nee dankje.’ Hij hoestte een keer voordat hij zijn water pakte en een slok daarvan nam. In Caelum dronken ze zo vaak alcohol, maar alleen bij speciale gelegenheden en hij vond het niet lekker om het gewoon te drinken. Zijn armen schoof hij naar achteren en hij ging achterover zitten. Het verbaasde hem eigenlijk wel dat ze niet doorvroeg over zijn krachten, de meesten deden dat wel, maar erg vond hij het niet. Hij wou geen aandacht trekken, dus dan was dit het beste. ’Maar jij hebt dus een paard?’ Lucy, had ze gezegd. ’We hebben geen dieren in Caelum. Volgens oude tradities zijn ze niet rein genoeg of zo iets.’ Hij wuifde het weg, hij had altijd een soort zwak voor dieren gehad. ’Ik zou haar graag een keer willen zien als dat kon.’

Words: 301||Inspiration Song: Klik hier ||Note: Aureus is nu een leraar, maar maakt opzich niet veel uit voor het topic i think

I’m just looking for an angel with a broken wing.

Info Character