~* Brother? *~ [Zean]

Het was stil. Stilte hulde het gebouw, vogels waren stil. Iedereen sliep nog, rust en kaalheid hing in de gangen. Dat kwam doordat het vroeg in de morgen was. Ook de 17 jarige Drake sliep nog, hij woelde in zijn bed. De jongen was niet een doodgewoon iemand. Hij had een vreemd en akelig verleden met gruwelijke herinneringen. Hij droomde, maar het was een nachtmerrie...

Het was ijskoud, stikdonker, en nat. Nat van het zweet en bloed dat mijn lichaam hulde. Ik hield mijn handen om mijn lichaam heen, huilde tranen. Kettingen zaten om mijn pols, blauwe plekken op mijn huid, ik had pijn. Mijn ogen waren dicht, als ik ze open zou doen zou ik duister zien. Ik zat op een oude kruk, tegen de muur. In een korte afgescheurde onderbroek, die veel te groot was. Geluid, ik keek op. Nog steeds duister. Opeens verblinde een licht mij, ik zag een gestalte staan in de deur. Ik kromp verder en verder ineen. ''Doe me geen pijn.'' Sprak ik huiverend en angstig met een zachte stem. Tranen rolde over mijn jonge wangen, toen ik ze weer sloot. Ik hoorde voetstappen op me af komen en probeerde weg te kruipen. Ik wilde niet meer, kon het niet meer. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder, anders dan ik had verwacht. Meestal sloeg hij mij meteen. Toen ik opkeek zag ik tot mijn verbazing iemand anders. Heldere blauwe ogen die ik herkende, mij meelijwekkend aankijkend. ''Het went wel broertje, kom.'' Hij maakte de ketens los. Het jongetje van een jaar of 9 tilde me voorzichtig op. Zo licht was, ik, zo mager, mishandelt en misbruikt. Mijn oom was net weg, hij was klaar. Ik wilde het nooit meer, waarom deed hij dit? Ik huiverde opnieuw maar voelde me veilig in de armen van mijn grote broer.

Drake schrok wakker. Hij keek angstig om zich heen, zweet plakte aan mijn huid. Hij haalde zijn hand door zijn haar en schudde zijn hoofd. Drake stapte uit bed en liep naar de badkamer om zijn gezicht te wassen. Hij opende de kraan en deed met zijn handen water tegen zijn gezicht. Drake keek in de spiegel, zag zijn lijzige haar, bruine ogen en 17 jarige gezicht. Hij zuchtte en slikte, rot herinneringen. Hij droogde zichzelf af en gooide de handdoek in de wasmand. Duf keek hij zijn kamer rond, zag Ryou en Syo liggen slapen, ze wisten niks van dit alles. Drake trok een zwart shirt en een jogging's broek aan, hij zou nu toch niet meer kunnen slapen. De jongen liep zijn kamer uit de gang op, hij zag het vroege ochtend zonnetje door de wolken breken toen hij op de gang liep. Met zijn handen in zijn zakken liep hij het bordes af, geleid door zijn neus, in gedachten. Opeens merkte hij dat hij richting de ingang van het hek liep. Toen hij opkeek zag hij daar opeens iemand, Drake keek verbaast. Nieuwsgierig liep hij naar de vreemdeling toe.

Gescheurde kleding, schaafwonden, opengehaalde korsten en bloed dat stroomde over een groot gedeelte van zijn lichaam. Op zijn knieën en handen probeerde hij vooruit te komen. Hij had veel te lang vast gezeten in die afschuwelijke wereld. Hij was er mishandeld. Mentaal en fysiek. Vanaf zijn jeugd heeft hij daar vast gezeten en eindelijk heeft hij weten te ontsnappen, levend. Hij stak zijn rechter arm uit om weer een stap proberen te zetten, maar de diepe snee in zijn borst begon heftig te prikken, waardoor hij zijn hand snel op zijn borst legde en zo uit balans raakt en viel. Hij draaide zich op zijn rug en lag zo midden op straat. Bloed stroomde van alle kanten uit zijn lichaam, en zijn zicht werd steeds waziger. Hij was levend ontsnapt .. Zou hij het alsnog niet redden? Hij opende ze zijn mond om om hulp te schreeuwen, maar hij was te zwak om er ook maar een klein piepje uit te brengen. Het zweet vermengde zich met het bloed en droop over zijn voorhoofd. Hij was uitegput. Hij zou het waarschijnlijk niet halen, tenzij er een wonder zou gebeuren..

-derpppp-

Drake liep richting de vreemdeling, chill met zijn handen in zijn zakken. Hij keek naar voren maar toen hij beter keek, zag hij dat de jongen ernstig gewond was! Drake rende naar hem toe. Hij zat onder het bloed, Drake knielde bij hem neer. Het was een grote gast, waarschijnlijk was hij wat groter Drake, maar duidelijk ouder. Drake keek half in paniek, maar pakte zichzelf weer op. Hij legde zijn hand op de hals van de jongen en voelde een hartslag. Een gevoel van opluchting viel over Drake. Hij was tenminste niet.. dood. Drake zou er vast en zeker wel weer de schuld van krijgen. Hij nam zijn risico en tilde de jongen op. Drake zag de zwarte haren van de jongen en het jonge gezicht. Een moment leek hij het te herkennen maar het zat te veel onder het bloed en de modder om daar iets van te kunnen zien. Drake liep met snelle passen de school in. Mensen in de gangen keken hem na. Sommige nieuwsgierig, andere slaakte een gilletje. Vele keken hem beschuldigend aan, ze dachten 'dat heeft die Burned vast wel weer gedaan' Drake zuchtte en negeerde iedereen. Hij versnelde naar de ziekenzaal, liep zo snel hij kon. Hij trapte de grote deur in en keek ernstig. ''Mevrouw?!'' Een school nurse kwam op hem aflopen en nam de jongen over met nog iemand. Hij zag dat ze niet goed wist of ze hem nou straf moest geven of bedanken. Drake keerde zijn hoofd om en ging tegen de deur staan. Hij zag dat ze hem in een bed legde en begonnen te wassen. Opeens trokken ze een gordijn voor het bed, een zuster kwam naar hem toe. ''En?'' vroeg hij aan de zuster. De vrouw keek hem met strenge ogen aan. '''Je kunt beter gaan Burned.'' Drake keek haar met half dicht geknepen ogen aan. Hij had helemaal niks bij die jongen uitgehaald! Hij sloeg woest de deur dicht en beende weg.

~ Few days later ~

Drake had een wit overhemd aan en met een zwart-rood geruite blouse. Zijn zwarte broek hing boven zijn zwarte sneakers terwijl hij richting de ziekenzaal liep. Enkele dagen terug had hij er een jongen gebracht die half dood ging. Drake had eindelijk de moed bij elkaar geschraapt om te kijken hoe het met hem was. Hij liep door de gang, negeerde iedereen om hem heen. Hij deed de deur open en keek vragend naar een zuster die bezig was. Ze wees enkel naar het bed met een gordijn ervoor. Drake slikte, stapte naar voren langzaam en voorzichtig. Uiteindelijk stond hij voor het gordijn dat hij opzij deed. Hij had eigenlijk helemaal geen idee of de jongen wel wakker was. ''Hoi?''

Het laatste wat hij voelde waren twee armen die hem optilde. Zijn ogen waren al gesloten en hij had de strijd immers al opgegeven. Even zakte hij weg van de wereld. Alles vervaagde en werd langzaam zwart. Er gleed een koude rilling over zijn rug toen hij dacht dat dit zijn einde zou zijn.

//Skip in time\\

Zean opende zijn ogen, en wist nier waar hij was. Metteen ging hij rechtop zitten en keek snel de kamer rond, tot een heftige steek in zijn borst hem weer omlaag dwong. Hij was .. in een ziekenhuis? Of nouja, tenminste iets dat er op leek. Zijn andere hand legde hij op zijn hoofd, en hij zuchtte diep. ''Waar ben ik nu toch weer belandt...'' Sprak hij zachtjes in zichzelf. Hij hoorde de deur open en dicht gaan, maar hij schonk er geen aandacht aan. Daarna hoorde hij voetstappen izijn kant op komen. Zean draaide voorzichtig zijn hoofd naar het gordijn dat langzaam openging. ''Hoi?'' klonk een redelijk bekende stem. Zeans beeld was nog wat wazig, dus hij kon nog niet erg goed zien wie of wat het was. ''H-hey..'' Kraamde hij er wat zwakjes uit.

EDIT: Sorry verkeerde account =w=

Drake deed het grodijn opzij en keek naar de jongen die in het bed lag. Hij sliep vredig, alsof hij daar zo altijd al had gelegen. Drake keek er iet wat onzeker naar, wist niet goed wat te doen. ''Hoi?'' Was wat er aarzelend uit kwam. Hij sliep, hij had hier gewoon niks te zoeken. Drake pakte met zijn rechterhand zijn linker bovenarm en beet op zijn lip. Hij besloot maar weg te gaan, en draaide zich om. Mensen vonden hem soms stoer, een waaghals. Alleen hij was van binnen een kleine jongen met een beschadigd klein hart. Hij zuchtte en was iet wat radeloos, wat moest hij nou doen? Opeens hoorde hij geluid en draaide zich om. ''H-hey..'' Kraamde de jongen er wat zwakjes uit. Drake keek verbaasd maar ook wel wat blijer, hij slaakte een zucht van opluchting. Opeens kwam er een vrouw aanlopen, Drake keek naar haar. Ze had een schrijfblok bij zich en keek naar de jongen. ''Ah, je bent eindelijk wakker. Je hebt 3 dagen geslapen jongen.'' Drake slikte even, wist niet zo goed wat te zeggen. De vrouw keek naar Drake en toen weer naar de vreemdeling. ''Gelukkig heeft die vriend van je, je kunnen redden. Je bent er heftig aan toe en ik raad je aan om ook nog wat dagen rust te nemen.'' Drake lachte schuin en keek naar hem. Hij zwaaide droog en kuchte. Opeens keek ze weer op van haar bordje naar de patiënt. ''''Oja, ik moet ook je naam nog even weten.'' Drake ging op een stoel zitten en keek de jongen nu iet wat nieuwsgierig aan. Hij zag dat hij ouder was dan Drake, maar hij herkende iets in zijn gezicht. Hij kon zijn vinger er maar niet op leggen.

Info Character