~ Oerba Dia Vanille only
Zijn voeten maakte zachte geluiden wanneer ze op de stenen terechtkwamen. Zijn haar danste voor zijn ogen en zijn blik stond ferm. Hij liep langs allemaal groepen op, maar hij schonk geen aandacht aan ook maar één van hun, hij kende die mensen niet eens. Toen hij er eindelijk aangekomen was duwde hij de deur open, de verkoelende lucht kwam gelijk naar buiten en hij voelde hij het langs zijn lichaam kroop. Met een zucht stapte hij het winkelcentrum binnen, en al die mensen drukte gelijk op hem. Hij deed zijn ogen dicht, nam een grote hap adem en voelde hoe alle drukte van hem afgleed. Daarna deed hij zijn ogen weer open en liep verder, het winkelcentrum door.

Hij liep nog steeds toen hij een café vond dat er wel gezellig uitzag. Hij had honger gekregen en eigenlijk toch niks beters te doen. Hij liep erheen en ging aan een tafeltje in de hoek zitten. Een serveerster liep een paar keer langs voordat ze hem opmerkte. ’Sorry meneer, ik zag u niet. Wilt u wat drinken?’ Hij wuifde de sorry weg en dacht snel even na. ’Gewoon wat water zou fijn zijn.’ De serveerster knikte en liep weer weg. Hij zuchtte, ging op zijn hand steunen en keek even om zich heen. In zijn wereld waren er wel van dit soort cafés, maar niet veel. Zijn mensen waren meestal niet zo van het met zijn allen samenzijn. Hij ging weer naar achteren zitten en zag een groep meisjes even verderop naar hem kijken. Toen hij hun in het oog kreeg, keken ze giechelend weg. Wat een rare mensen zijn er hier toch, dacht hij bij zichzelf. Hij was hier alleen voor de school, niet om mensen te ontmoeten. Hij bleef het zinnetje herhalen tot de ober kwam met zijn water. ’Dankje.’ Zei hij en ze liep weg. Hij sipte wat van zijn water en bleef wat om zich heen kijken.