Een diepe zucht verliet de mond van die ene tengere leerling. Hij slofte op een laag en ongeïnteresseerd tempo door de gangen. Handen in de zakken van zijn broek, zijn ogen brutaal voor zich uitkijkend en zijn slanke lichaam ietwat in elkaar gebogen. Een tweede zucht verliet zijn mond toen de bel ging. Fijn, dit betekende dat de gangen weer vol kwamen te zitten met druk pratende en vrolijke leerlingen. Hisamaru hield er niet van om in een grote groep te verblijven. Sterker nog, hij hield er überhaupt niet van om sociale contacten met andere te hebben of te onderhouden. Het was sowieso al een wonder als de jongen in de les opkwam dagen, want negen van de tien keer spijbelde hij en liep doelloos rond in de gangen van de school. Hij was meerdere malen gepakt, maar het interesseerde hem vrij weinig. Dan moest hij maar nabliven. Dan werd hij maar van deze school getrapt. Wat boeide het eigenlijk allemaal? Hij verbleef hier omdat het zijn enige optie was geweest nadat zijn pleegfamilie half was uitgemoord en zijn pleegzus spoorloos was verdwenen. Welke andere keuzes had hij nog meer? Ja, op straat leven. Op dit moment leek hem dat niet zo'n slecht idee. Net als zovaak was niet naar de les geweest en slofte hij door de gangen of in de tuin. Het was een normale dag voor Hisa. Maar nu, nu was het pauze. En zijn maag rommelde toch eigenlijk wel. In hetzelfde tempo en dezelfde houding liep hij richting de kantine.
Eenmaal in daar pakte hij een bord en vulde het met random eten. Heel kieskeurig was hij toch niet, het maakte niet uit wat hij at, zolang hij maar iets door zijn keel duwde. Hisa at om te leven, niet meer en niets minder. Natuurlijk deed hij dat niet omdat hij zogenaamd op zijn gewicht wilde letten. Hij was er gewoon mee opgegroeid. Eet alleen wat je op kan en wat je lichaam nodig heeft, verspil geen eten en zodoende dus ook geen geld. Hij schudde zijn hoofd en liep naar een van de nog onbezette tafels, zette zijn bord neer en begon op een rustig tempo met eten. Hij proefde niets van de smaken die door zijn mond vlogen, at gewoon. Hij zei niets tegen andere studenten, maar zat gewoon levenloos aan de tafel met zijn mes en vork. Hij had expres die ene tafel uitgezocht die altijd onbezet was. Hij zat daar altijd, zonder sociaal contact. Alleen. Niet dat het hem uitmaakte, voor zijn gevoel was het beter zo. Niemand anders kwam normaal gesproken aan de tafel zitten. Hisa stond bekend om zijn agressieve gedrag en dat hij nog wel eens vaak in gevechten met andere belandden. Je hoefde maar het kleinste woord verkeerd te zeggen en hij flipte. Waren mensen bang voor hem, of vonden ze hem gewoon niet aardig? Het was nou ook niet dat hij elk gevocht won namelijk, ondanks dat hij best atletisch was. Hij was helaas niet onoverwinnelijk. Wat leek hem dat fijn, onoverwinnelijk zijn.

Jake Patreus en Kyouko Matsuya