Avanti Linnaë
Info » Posts : 10
 Character Character sheet» Age: 21 years» Class: Upper Class» Love interest: Love? Isn't that for the weak one?
 |  Onderwerp: |OPEN| Even the troubled persons have a reason ... wo 20 aug 2014 - 5:24 | |
| Mijn kader werkt dus niet meer. Just great. Sorry. =S
De nerven van de boom gaven niet zo goed mee maar het lukte hem eindelijk behoorlijk moeiteloos om er doorheen te komen met het smalle kleine mesje dat hij altijd ergens in zijn zak had zitten. Zijn paarse ogen lagen verscholen achter de plukken van zijn zwarte haar. Zijn blik had iets moeilijk terwijl hij zich concentreerde om het mes dieper te kerven in het schors van de grote eik. Je moest aan alles een voorbeeld geven, ook aan de slechte dingen. Zijn volledige bovenlichaam rustte tegen de boom, zijn ene voet rustte over zijn andere, zijn ene hand in de zak van zijn geklede zwarte broek. Hij duwde het mes met zijn slanke lange vingers wat dieper en hield stil, zijn paarse ogen flitsten op over de rest van het schoolterrein. Waar je altijd iets van gevoel kon zien zag je bij Avanti niet. Het was een gegronde haat van hem om gevoelens te uiten … als hij die tenminste al kende en voelde. Zijn donkere blik, zijn scherpe gezicht was neutraal, misschien zelf wat kils. Maar het had een zekere aantrekkingskracht, hij wist je altijd een stapje dichter te krijgen. Het mes bleef zachtjes tikken tegen het schors terwijl hij een voorbijganger gaande sloeg. Zijn mondhoek kruipt even omhoog als de jongen kort naar hem gluurt en grote ogen opzet om wat hij doet, boom kerven.
Zijn blik glijdt terug naar de boom en langzaam kerft hij het andere schuine deel, de A, van Avanti, van aarde, van afschuw. Het kon alles zijn, er was niets dat naar hem zou leiden als de leerkrachten van deze school het zouden ontdekken. Of tenzij de jongen ging klikken, dat zou wel heel zielig zijn. Avanti wierp een instinctieve blik over zijn schouder in de richting waarin de jongen was gelopen. Hij nam in overwegen hoeveel het aaibaarheidsgehalte van zo’n jonge kon zijn, hoe een grote kwijlbal hij zou zijn om te gaan klikken. ‘Hmm.’ Avanti drukte zichzelf weg van de boom, het mesje wipte terug in het omhuls en hij borg het op in zijn zak en liep naar de muur recht tegenover de boom, in de schaduw, onzichtbaar. Hij drukte zijn rug tegen de muur en liet er ook een voet tegen rusten terwijl hij de boom in de gaten hield. Hij gaf het vijf minuten als de jongen zo zielig was als hij eruit zag. En inderdaad, even later kwam de jongen terg met een leerkracht en tikte tegen de boom. Avanti’s tanden knarsten kort tegen elkaar terwijl hij toekeek hoe de leerkracht tegen de jongen bezig was. Ze konden Avanti er nooit uithalen, die school had hier teveel leerlingen... |
|
|
