Ken voor jou
Rox keek om haar heen terwijl de sterren glinsterde aan de hemel. Haar ogen waren gevuld met kleine sparkels terwijl ze voor haar uit keek. Ze was al ene tijdje op deze verbluffende wereld terwijl de eeuwen zich alleen maar verstreken en zij voor gene flikker ouder leek toen ze stopte op haar laatste dag van haar tweede leven. Ooit gehoord van een verhaal hoe de vampiers ontstonden en zo heerste? Dan zul je vele verhalen vinden maar niet de mijne. Ik was geen vampier met macht of een belangrijke rol in hun leven, maar wel het mijne. Ooit was ik Roxanne en al snel was die titel weg, niet weg gepikt maar zelf weg genomen. Voor vele was ik vroeger bekend en voor de nieuwe wereld was ik een onbekende, een monster die ze niet kende.

Rox hoorde voetstappen op de grond die zelfs haar oude oren kon horen van wie ze waren. Zijn geur vulde haar neus en het kon maar een natte hond zijn die zijn geur mee droeg. Rox verachte de gast als je hem ene gast kon noemen die zomaar zonder te kloppen binnen liep. Wat dacht hij wel? Dat hij de Queen was en dat dit zijn paleisje was. Rox draaide zich om naar hem toe terwijl haar porno blonde haar perfect op zijn plek viel en haar gezicht sierde. Haar bloed rode ogen sijpelde naar donker rood. Ze staarde hem aan terwijl haar hakken nog op het kozijn waren geplant. "Wat moet je hond?" Zei ze op ene grove toen terwijl ze het hatelijk er uit spuugde vol walging naar hem toe. "Moet je niet naar je Bitch toe ze is aan het wachten."
Rox draaide zich helemaal om terwijl de wolken voorbij de maan schoof en snel de kamer verhulde waar ze zaten. Zijn rode haar was het eerste wat te voorschijn kwam en daarna zijn brede grijns terwijl hij een sigaret aan het draaien was. Die grijns kon maar van een vieze hond zijn.

 Ken stapte meer naar voren terwijl Rox op haar voeten terecht kwam op de vloer. Haar jas verhulde de gevormde lichaam die ze eigenlijk had, Haar ogen gingen van de grond naar zijn gezicht terwijl ze haar gezicht voelde vertrekken van de walging. Ze spande haar spieren aan maar na een korte zucht waren ze alweer slap. De wind stookte op in de kamer en blies Roxanne's haren wild door elkaar heen terwijl ze haar knopen open maakte van haar jas.
Ze spuugde met wat woorden tegen hem en al snel kreeg ze antwoord terwijl de rook in haar gezicht werd geblazen. "Mijn Bitch komt wel naar mij toe." Kaatste hij naar haar terug met een grijns op zijn gezicht terwijl hij naar haar kort snoof en verder lachte. Daarna boog hij over haar heen terwijl Roxanne haar laatste knopen los maakte van haar jas, haar jas viel toen gemakkelijk van haar lichaam af en snel zag je dat de lengte heel wat bedroog. Roxanne had ene goed gevormde lichaam in de eeuwen gekregen door haar training en langzaam veroudering, Haar ogen glansde toen en ene glimlach kwam op haar laatste kindse gedeelte. Ook Roxanne was gegroeid in jaren terwijl niemand het door had. Hij probeerde haar de kleineren maar het werkte voor geen ene meter bij haar, ze heeft vijanden gehad die 3 koppen groter dan haar waren maar snel hun laatste adem hadden gesnakt na dat ze haar ware aard liet zien. Roxane keek naar de grond en toen weer naar hem en zag de minachting in zijn blik, hij draaide paar seconde later zijn hoofd om terwijl Roxanne ogen vol liep met bloed rode bloed van walging. "Wat loop jij hier te zoeken, Montgomery Nemesis. Dit is een gesloten vleugel van de school." Zei hij toen en Roxanne keek naar hem. "Wat loop jij hier?" Vroeg ze terwijl ze de woorden uitspuugde en haar kinderachtige gezicht vervormde naar een jonge vrouw die ze was, ook al had ze niet zo gevulde kont als haar nicht. "Je bitch roept je verspeeld je tijd hier." Zei ze nu nog ene keer beleefd terwijl ze nu haar rug naar hem toe draaide zonder respect voor zijn bestaan en komst.

"Als je snel bent kun je me hopelose nicht nog een pleziertje te doen dan hier haar nichtje lopen te vervelen." Zei Roxanne terwijl ze haar nagels nu in het kozijn zette en met weinig moeite in haar spieren het kozijn verpulverde. De splinters kwamen dansend op de grond terwijl de wind harder ging waaien, je kon het al proeven er was storm op komst en niet alleen in deze kamer.

Roxanne stelde haar vraag maar had snel door dat hij hem negeerde terwijl de wind met hun haren speelde en gierde door de kamer heen. Wat moes hij nou ze was maar het nichtje van Vyndi, niks bijzonders. Roxanne keek om zich heen terwijl ze voelde dat het begon binnen te regenen, ze zuchtte en verveelde zich nu al. Maar voordat ze wou bedenken om weg te gaan begon hij opeens te lachen en kwam het gesprek weer in leven.
"Mijn bitch? Nee, die doet enkel aan roepen als ze onder me ligt." Zei hij toen brutaal tegen haar terug, terwijl Roxanne hoorde hoe ze het kozijn per ongeluk verpulverde. Ze hoorde hoe de splinters dansend op de grond kwamen en hij verder ging met het gesprek waar ze totaal geen zin in had. "Maar daar heb ik vanavond geen zin in."
Roxanne keerde zicht toen weer om naar hem en keek hem met ene neutrale blik op haar gezicht hem aan, Ze volgde eerst de gelaatstrekken van zijn gezicht maar ging al snel voor zijn amberkleurige ogen om daar het gesprek maar naar te kijken.  
"Waar heb je wel zin in haar nichtje pesten?" Ze keek hem nu met meer begrip aan maar nog steeds walgend van zij gezicht en hoe hij alles voor elkaar kreeg bij haar nicht en zij niet. "Je ziet toch dat ik alleen wil zijn hoe ik altijd ben geweest?" Zei Roxanne toen gewoon rustig tegen hem met een neutrale blik terwijl haar ogen begonnen af te dwalen naar de rest van de kamer.