The beginning of the end {Bodhum, Cocoon}

I swallowed the words I wanted to say and
hid my fear. It was the hardest thing I ever did.

Het vuurwerk barste los en lachend kwam het roze harige meisje aanlopend met drie drankjes in haar hand. Ze had Snow en Lightning alleen gelaten terwijl zij Lebreau had bezocht om hun drankjes te halen. Ze hoopte dat haar vriendje en haar zus elkaar niet hadden afgemaakt in de tussentijd.

Ze hielt van het jaarlijkse vuurwerk in Bodhum het bracht ze altijd weer dichter bij elkaar. 'Weet je dat het vuurwerk je wensen vervult?' Iemand hing zijn arm om haar nek en Serah begon te lachen. "Gadot dat zijn kinderverhaaltjes." Lachend dook ze onder zijn gespierde arm uit en draaide zich om terwijl ze achteruit liep. "Hoe lang ben je trouwens nog van plan Snow te stelen van NORA?" Gadot riep haar lachend na en Serah grijnsde. "Zo lang hij niet vermoord word door Lightning is hij van mij!" De roodharige oudere jongen begon te lachen en draaide zich om naar de rest van de leden van NORA die half naar haar zwaaide.

Na even onhandig met de met de glazen in haar handen terug te hebben gezwaaid draaide ze zich opnieuw om richting de blonde reus en haar waarschijnlijk iets minder vrolijke zuster. "Light leeft Snow nog?" Riep ze lachend toen ze in gehoorsafstand was en ze liep richting de twee hun de glazen gevend.

-ENKEL FF CHARS-

The beginning of the end {Bodhum, Cocoon} S4nyqb

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

Zwijgend had hij naar de lucht blijven kijken, een beetje in een een vreemde stilte. Hij had ervoor gezorgd dat er genoeg afstand was tussen hem en Lightning. Hij was nog niet vergeten dat ze hem niet mocht. Het maakte haar niet uit hoeveel hij zijn best ook deed om te bewijzen dat hij de juiste was voor zijn Serah. Ze zag het niet, of wilde het gewoon niet zien, maar opgeven ging hij niet doen. Hij sloot even zijn blauwe ogen en rekte zich uit. Bij het horen van haar stem keek hij op en grijnsde. ''Zeg..'' Grijnsde hij even en wierp een korte blik naar Lightning. ''Heroes never die remember?'' Hij pakte het glas aan en grijnsde alleen maar breder. ''Bovendien had ik net een heel gezellig zwijggesprek met je zus.'' hij kon het niet laten er een opmerking over te maken terwijl hij wist dat hij het maar beter niet kon doen.

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Gedwongen om een avond vrij te nemen, stond ze naast Snow te kijken naar het vuurwerk wat vlak bij hen uiteen spatte. De meest wonderlijke kleuren schitterde aan de bijna zwarte hemel. Serah had erop gestaan dat ze mee zou gaan met hen, om van het vuurwerk te genieten en haar lieutenant had haar maar al te graag laten gaan. Hij had er altijd al op gestaan dat ze meer tijd voor zichzelf nam. Nu was haar zus even wat te drinken gaan halen en had ze haar achter gelaten met Snow. Misschien niet de meest verstandige keuze, maar hij leek toch wat slimmer te zijn geworden met de tijd. De lange man stond op een veilige afstand en hield zijn mond. Pas toen Serah weer terug kwam en zij beide hun drankje van haar aan pakte, begonnen de gebruikelijk irritante woorden weer te komen. Light snoof even toen hij een opmerking maakte over hun zogenaamd gezellige zwijggesprek. Als het aan haar lag stond ze hier nu helemaal niet met hem. Haar ogen gleden terug richting het vuurwerk, terwijl ze het glas naar haar lippen bracht en een slokje nam. Men zei dat dit vuurwerk wensen kon vervullen. Daar geloofde ze natuurlijk al lang niet meer in. Ze kon zich niet meer herinneren of ze er überhaupt wel ooit in geloofd had. Wat ze niet kon ontkennen, was dat het een schitterend aanzicht was.

TAGGING: Snow & Serah | WORDS: ### | NOTES: None

Serah Farron schreef:

I swallowed the words I wanted to say and
hid my fear. It was the hardest thing I ever did.

Serah begon te lachen bij de woorden van Snow en haar zusters reactie er op. Ze vond het eigenlijk vreselijk dat haar hero en haar zus niet met elkaar om konden gaan maar al wat ze kon doen was hopen dat het ooit beter zou gaan tussen de twee. Tot die tijd zou ze als een soort muur moeten werken zodat Lightning Snow niet zou afmaken.

Ze rekte zich even uit en keek glimlachend naar haar zus. Ze hielt van Light, of nou ja Claire maar ze stortte zich veel te veel in haar werk, Serah wist dat het haar manier was van er zijn voor haar maar op een of andere manier voelde het toch verkeerd. Het was Claire niet meer, het was soldier girl die zichzelf sterk hielt voor haar. Serah kon als enige zo goed door haar zus heen kijken maar al wat ze kon hopen was dat Claire op een dag de hele act zou laten vallen en gewoon weer zichzelf werd. Pas dan zou Serah eigenlijk pas weer echt gelukkig kunnen worden. "Zus.." Sprak ze zacht zich half omdraaiend naar Claire. "Ontspan, je bent niet op Duty geniet toch zoals we vroeger altijd deden." Haar stem was bijna smekend maar ze wist meteen weer dat ze een grote fout maakte. Vragend of Claire de soldier girl act wou laten vallen voor Snow. No way dat ze dat ooit zou doen..

gabs:

Hij had niet genoten van het gezelschap van Lightning maar veel keus had hij niet gehad aangezien Serah er vandoor was gegaan. Maar toch moest en zou hij er een grap over maken. Zelfs in de korte tijd dat ze wegwas mistte hij haar, maar kon dat niet hardop uitspreken. Hij hoorde lightning snuiven maar ging er niet op in. Het zou niet goed zijn om haar boos te maken. Hij legde zijn armen om Serah heen en lachtte even. "We hebben het hier over Lightning, vergeet dat niet." Grinnikte hij even en trok haar tegen zich aan. "Nietwaar sis?" Hij glimlachte even naar Lightning maar keek snel weer op naar de lucht en het schouwspel daar. Het was een prachtig aanzicht, zonder twijfel. Hij wilde eigenlijk zoveel zeggen maar kon dat niet door Lightning die daar stond

-this caused me a lot of trouble with my dad...

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Lightning keek lichtelijk geërgerd richting Serah toen deze een opmerking maakte over haar houding. Het was nu eenmaal lastig voor haar om deze volledig kwijt te raken. Zelfs op school had ze een bepaalde taak die van haar verlangde dat ze de orde hield. In dat opzicht was ze zelfs op St. Montgomery bezig met haar taak als sergeant, op een indirecte manier. Ontspannen deed ze vooral als ze alleen was, thuis. Hoewel haar zus dat waarschijnlijk ook geen echte ontspanning zou noemen, niet naar haar hoge standaard.

Ze draaide haar hoofd de andere kant op toen ze Snow hoorde. Altijd wist hij haar te irriteren met zijn woorden en vooral met de manier waarop hij haar aansprak. Sis, ze haatte dat woordje als het uit zijn mond kwam. Hoe vaak had ze hem wel niet gezegd dat hij haar niet zo moest noemen, maar luisteren deed hij natuurlijk niet. En dat zou dan voor haar zus moeten gaan zorgen.. Lightning fronste even, om opnieuw wat te drinken en vervolgens weer om hoog te kijken, naar het vuurwerk wat daar nog altijd met knallen uiteen spatte. 'Dit is nu eenmaal mijn houding, Serah' zei ze, terwijl ze zich naar haar toe draaide. Hoe graag ze eigenlijk bij haar in de buurt wilde blijven, ze wist dat ze niet langer bij Snow wilde staan. 'Ik ga even een stukje lopen' vervolgde ze, waarna ze zich direct omdraaide en tussen de menigte door stapte. Ze zou haar zus niet de kans geven om haar tegen haar wil daar te houden. De frisse avondlucht even verderop deed haar veel meer ontspannen, daar was geen twijfel over mogelijk.

TAGGING: Snow & Serah | WORDS: ### | NOTES: None

I swallowed the words I wanted to say and
hid my fear. It was the hardest thing I ever did.

Een pijnsteek gleed door haar hart toekijkend hoe haar zus weg liep en ze drukte zich zo dicht ze kon tegen haar Snow aan voor ze even naar hem opkeek en een waterig glimlachje over haar lippen liet glijden. "Het komt wel goed tussen jullie." Sprak ze zacht met een lichte hoop in haar stem al deden haar ogen niet mee.

"Light.." Ze keek de gestalte van haar zus met verdriet na en draaide zich geschrokken om toen ze de lachende stemmen van Maqui en Yui hoorde. Ze riepen Snow en snel maakte Serah zich los uit zijn greep nog even zijn hand vast houdend en ze glimlachte. "Ik ga even op onderzoek uit. De Pulse Vestige zag er raar uit." Met die woorden liet ze Snow's hand los en rende half naar de richting waar ze heen wou. Iets trok haar er naar toe. Ze begreep niet precies wat, ze was gewoon nieuwsgierig naar waarom het er anders uit had gezien, waarom leek het zo uitnodigend?

Zonder dat Snow haar gevolgd had kwam ze aan bij het inmens grote 'gebouw' en tot haar verbazing begreep ze ineens waarom het er anders uit gezien had. Het was.. Open? Verbaast stapte Serah verder Niemand was er om haar tegen te houden, niemand wist dat ze hier was, Snow misschien maar die zou pas veel te laat door hebben wat er zou gebeuren. Serah maakte haar grootste fout ooit. Een fout die het lot van iedereen om haar heen zou beinvloeden..

-Serah stapt er heel even uit, paar postjes SnowxLightning en dan Hope r bij en daarna pas weer Serah-

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

Zacht volgde hij het gesprek tussen de twee zussen en hij onderdrukte een zucht. Hij begreep nooit waarom Lightning altijd zo stijfjes was tegenover iedereen die ze tegenkwam. Hij keek haar met een zachte zucht na. Hij klemde Serah even tegen zich aan en knikte. ''Tuurlijk komt het goed.'' Antwoordde hij zacht en keek langzaam op om daar zijn vrienden aan te zien komen. Zodra ze haar woorden had uitgesproken kreeg hij de neiging om haar hand vast te klemmen en haar niet weg te laten gaan. Maar ze kon ook wel voor zichzelf opkomen. Hij knikte langzaam en drukte een kus op haar voorhoofd. ''Kijk wel uit wil je? Ik wil niet dat je zus mijn hoofd eraf hakt omdat jou iets overkomen is.'' Hij keek haar met zorg in zijn ogen na voor hij zich naar Yuj en Maqui draaide en hen aankeek. ''Soo what's up?'' Vroeg hij met toch weer een grijns op zijn gezicht.

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Lightning stapte kalm verder, terwijl haar ogen niet alleen het vuurwerk, maar ook de omgeving in de gaten hielden. De jonge soldier keek verbaast opzij, toen ze een bekende stem hoorde. "Lieutenant Amodar. Het is goed u weer te zien, sir" zei ze terwijl ze hem op de gebruikelijke manier salueerde en haar hoofd wat boog. De man lachte geamuseerd en liet haar weer overeind komen. "Dit is geen moment voor formaliteiten, ook al ben ik op duty, Farron" zei hij vriendelijk, terwijl hij zijn ogen weer even naar het vuurwerk richtte. Lightning knikte even en deed hetzelfde. "Blij met het dagje vrij?" vroeg hij. Ze sloeg haar armen over elkaar. "Serah's idee, maar het is wel oke denk ik, sir." Light bleef nog een tijdje bij haar hogere officier hangen. Voornamelijk om het feit dat ze het altijd wel met hem had kunnen vinden en hij een van de weinige was waarmee ze makkelijk een gesprek kon voeren.

Eens ze gedag had gezegd tegen Amodar, liep ze weer terug in de richting waar ze Snow en Serah voor het laatst had gezien. Snow was al vanaf een afstand te zien, boven de andere uit stekend. Toen ze bij hem aan kwam, zag ze meerdere leden van NORA staan, maar Serah was nergens te bekennen. Haar ogen vernauwde zich een beetje, terwijl ze in Snow's gezichtsveld stapte. "Waar is Serah?" In haar stem was duidelijk de irritatie te horen. Waarom liet hij Serah gewoon de benen nemen. Ze keek even om zich heen voor de zekerheid, om hem vervolgens verwachtingsvol aan te staren.

*Ik dacht laat ik even wat in tijd skippen, omdat Light toch niet meteen terug zou komen. Dan kunnen ze zich langzamerhand samen zorgen gaan maken xD*

TAGGING: Snow | WORDS: ### | NOTES: None

'Maak je geen wens Hope?' Hope keek op en zag dat zijn moeder met haar handen in elkaar gevouwen stond. Hij lachte, het was ook typisch iets voor haar om zulke kinderlijke tradities nog uit te voeren. In dat soort opzichten wist zijn moeder uit de kleinste dingen hoop te halen, waarschijnlijk hoe hij ook aan zijn naam was gekomen. "Mam.. Geloof je nog steeds in dat soort dingen?" zei hij toen hij de vragende blik van Nora opving. Hij deed dat niet meer, daar was hij nu toch veel te 'oud' voor. "Dat is voor kleine kinderen." Zijn moeder liet dat niet zomaar over zich heen komen en trok haar eigenwijze zoon met haar arm tegen zich aan. 'Hah, wie noem jij hier een kind?' zei ze lachend. Daar ging zijn trots. Hope probeerde zich grinnikend een beetje te verzetten, maar kon zijn nieuwsgierigheid toen niet meer bedwingen. "Wat heb je gewenst?" Hij stelde zich al de meest voorspelbare dingen voor. Dat hij goede cijfers ging halen bijvoorbeeld, of zo'n typisch moeder ding; gelukkig worden en later veel kleinkinderen. Toen dan ook opeens heel serieus 'dat je vader hier volgend jaar ook bij kan zijn,' antwoordde, keek Hope haar even geschokt aan. Zijn vader? Meende ze dat nou? Meteen voelde hij conflicte emoties opspelen. Boos schudde Hope de arm van zich af en deed hij een stap van haar weg. "Waarom?" bracht hij uit, "het is beter zo, we hebben hem niet nodig!" Hij geeft toch niet om ons, al waar hij om kan denken is die stomme baan. Hij hoorde zijn moeder verdrietig zuchtte, en dat haatte hij. Het was echt niet zo dat hij haar opzettelijk pijn wilde doen, maar wat was er mis geweest met het gelukkige moment van net? Waarom moest per se zijn vader in dat plaatje passen? 'Hope..' zij zijn moeder zacht en tot zijn verbazing klonk het helemaal niet gekwetst. Eerder, begrijpend. Hope wist niet wat hij vervelender vond. 'Je vader wilde echt graag komen en hier zijn, met ons.' Haar stem was enkel nog een spinsel van een fluistering, doch zei ze het met zoveel overtuiging dat hij het duidelijk boven het geluid van het knallende vuurwerk kon horen. Daar was die hoop weer, en het stomme was dat Hope besefte dat hij het nog wilde geloven ook. Hij draaide zich om en keek zijn moeder verslagen aan. Ze glimlachte naar hem. Omdat Hope de avond niet wilde verpesten, zette hij zijn vader uit zijn hoofd en glimlachte hij terug. Hij stond het zelfs toe dat zijn moeder haar armen om hem heen sloeg en hem weer tegen zich aan trok. Samen keken ze naar het vuurwerk dat knallend uit elkaar spatte en de omgeving oplichtte in de meest schitterende kleuren.

Notes: Ik mocht alvast posten! c:

Sometimes all you need is a little

HOPE

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

Zijn aandacht was niet volledig gericht op de woorden die er tegen hem werden gezegd. In plaats daarvan keek hij juist een beetje stilletjes in de richting waarin Serah was verdwenen. Toch maakte hij zich zorgen om haar, maar hij wist dat zij ook haar vrijheid nodig had. Hij keek weer even naar zijn vrienden en grijnsde toch weer even kort tot de stem van Lightning hem deed omdraaien. Hij hoorde de irritatie in haar stem en draaide zich langzaam om zodat hij haar aan kon kijken. ''Ze wilde even op onderzoek uit in de Vestige en ik heb haar laten gaan. Groot probleem dan?'' Antwoordde hij en bleef haar aankijken. Hoewel hij toch een ongemakkelijk gevoel kreeg rondom Lightning, vooral aangezien zij zo berschermend was over Serah.

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Snow's antwoord op haar vraag deed haar irritatie niet zakken. Integendeel, ze begon zich nu lichtelijk zorgen te maken. De Pulse vestige mocht hier dan al een tijd gestaan hebben, het was toch nog niet helemaal vertrouwd. Daarnaast vroeg ze zich af waarom Serah ins hemels naam naar dat ding wilde, terwijl het er altijd al was geweest. Wat had opeens haar interesse getrokken? "En jij liet haar gewoon gaan? Snow, we hebben het hier over de Pulse vestige. Die staat hier al eeuwen, waarom wil ze er dan opeens heen? De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat er daar iets gaande is!" snauwde ze kortaf. Lightning draaide zich een kwartslag om en tuurde in de richting van de vestige. Die stond niet ver van het open plein waar ze zich nu bevonden. Het was al een tijdje geleden dat ze met Amodar was gaan praten. "Wanneer is ze daarheen gegaan?" haar toon uiterst serieus. Ze maakte zich zorgen, misschien om niets, maar dat kon haar niets schelen. Haar vader was om het leven gekomen door wezens van Pulse. Ze had zo haar redenen om op haar hoedde te zijn als het de planeet onder hen betrof. Al hun hele leven woonden ze samen met Serah in Bodhum. Waarom was ze niet gewoon bij de twee gebleven, dan had ze deze situatie voorkomen. Met haar armen over elkaar geslagen, wachtte ze op het antwoord van Snow. Als Serah al een tijdje weg was, zou ze direct gaan kijken wat er zich bij die vestige afspeelde.

TAGGING: Snow | WORDS: ### | NOTES: None

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

hij bleef Lightning aankijken en slikte even voor hij zijn schouders weer rechtte.''Relax sis, ze kan ook goed voor zichzelf zorgen.'' Begon hij en haalde toch even zijn schouders op. Hij moest haar gelijk geven dat hij het ook niet helemaal begreep maar daar kon hij verder niks aan veranderen. ''Wat zou er in hemelsnaam gaande moeten gaan daar?'' Merkte hij nu op en sloeg zijn armen over elkaar, zich bewust van de blikken die op hen geworpen werden. bij haar volgende vraag haalde hij even zijn schouders op. ''Geen idee, niet meer dan een kwartier geleden.'' Antwoordde hij en keek even naar de vestige. ''Maar hoezo dat, heb je geen vertrouwen in haar?'' Hij staarde Lightning weer even aan.

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Lightning weerstond de neiging om even met haar ogen te rollen bij zijn antwoord. Het was niet dat ze Serah niet vertrouwde, maar hij vertrouwde haar te veel. De Pulse vestige, hoe lang nog tot het tot hem door zou dringen dat het geen gebruikelijke plek was om 'eventjes te gaan kijken'. Er was niet eens iets te zien. "Snow, die vestige heeft daar ons hele leven al gestaan. Ze is er zo vaak langs gekomen, waarom zou ze er zo graag willen kijken als er niet iets anders aan was? Ze laat jou en het vuurwerk ervoor achter. Je weet hoe nieuwsgierig Serah is!" beet ze hem toe. Ze keek hem doordringend aan, wachtend op enige reactie van hem. Hij had het er altijd over hoe hij Serah zou beschermen, dan mocht hij eens wat beter gaan opletten. Ze draaide zich om en keek in de richting van de vestige. "Ik ga kijken." Met die woorden begon ze van de hele vuurwerk show weg te lopen, in de richting waar Serah was verdwenen. Iets zat haar niet goed aan dit hele gedoe.

TAGGING: Snow | WORDS: ### | NOTES: None

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

Hij hield zijn mond en bleef Lightning aankijken en zuchtte daarna even. Hij luisterde naar haar woorden en sloeg zijn armen over elkaar. ''Ik weet heus wel hoe nieuwsgierig ze is.'' Antwoordde hij maar het begon hem nu toch te neigen. Hij sloot even zijn ogen en herhaalde in zijn hoofd Lightning haar woorden toch weer in zijn hoofd en slikte even. Langzaam haalde hij toch zijn schouders op, en keek even weg van Lightning. Haar blik begon hem een beetje bang te maken. Zodra ze zich omdraaide en aankondigde dat ze ging kijken knikte hij even. ''Light!'' Riep hij haar na en rende een stuk achter haar aan om daarna mee te lopen. ''Ik ga mee dan.'' zei hij, hopend dat hij gewoon gelijk had en er niks aan de hand was.

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Lightning was al een paar meter van hem weg gestapt, toen ze hem haar naam, nee bijnaam hoorde roepen, gevolgd door haastige voetstappen. Hij kwam met haar mee, wat betekende dat ze hem toch lichtelijk had weten te overtuigen van haar onrust. "Prima, maar het is Lightning, Snow." Ze keek hem even strak aan na dat gezegd te hebben, om haar blik vervolgens weer op de menigte voor hen te richten. Na wat gedrang en geduw kwam ze eindelijk aan bij een wat rustiger deel. Light versnelde haar pas iets, wetende dat de vestige niet ver was. Ze sloeg af richting het strand. Nu kwam ook de vestige in zicht. Haar ogen werden groot, waarna ze, zonder op Snow te wachten, vooruit sprintte. De deur, die normaal altijd dicht was geweest, stond nu open. Van binnenuit scheen een groenachtig licht dat zichtbaar was in de opening. Van Serah was geen spoor te bekennen. Eenmaal voor het grote 'gebouw' aangekomen, hield ze stil en tuurde naar binnen. 'Ik wist het, ik wist dat er iets aan de hand was. Damn.'

TAGGING: Snow | WORDS: ### | NOTES: None

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

Hij was met een reden achter haar aan gelopen, maar eigenlijk om te bewijzen dat Serah ook prima voor zichzelf kon zorgen. Maar toch ook begreep hij haar zorg en hoopte echt dat alles in orde was. Lightning zou hem de schuld geven als er ook maar iets fout ging, dat wist hij met zekerheid. Hij rolde even met zijn ogen bij haar antwoord en zuchtte even. ''Wat jij wil joh,'' Antwoordde hij luchtig en liep met haar mee, de mensen onderweg ontwijkend. Hij hield haar pas gemakkelijk bij maar keek toch voor zich uit zodra de vestige in zich kwam. Hij wilde wat zeggen maar ze nam een sprint en hij had geen keus dan achter haar aan te gaan. Hij versnelde zijn pas en rende achter haar aan, alleen om naast haar stil te blijven staan. Zijn ogen waren gericht op de open deuren en hij fronste. ''What the...'' Mompelde hij zacht en zette een stap naar voren richting de ingang. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar iets zei hem dat het niet goed was. Of het nu het gezicht van Lightning was waar hij even naar keek of het gebouw zelf.

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Lightning liep een stukje om de vestige heen, om vervolgens weer naar de ingang te lopen en erin te turen. Het was groot vanbinnen en geen spoor van Serah. Als ze naar binnen was gegaan, kon ze overal zijn. De soldier sloeg haar armen over elkaar, bleef zoeken naar enige aanwijzing, maar betrad de vestige niet. Plots vielen haar blauwe ogen op een klein armbandje dat op de grond lag. Ze hoefde er niet lang naar te kijken om te weten dat deze bij Serah hoorde. Light draaide zich met een ruk om naar Snow, wijzend naar de grond. "Zie je Snow. Ze is die vestige in gegaan" zei ze, terwijl ze haar mobiel uit haar zak haalde. Tijd om de mensen van haar werk op te bellen, zodat ze konden zoeken naar Serah.

(Wist even niet wat k moest posten)

TAGGING: Snow | WORDS: ### | NOTES: None

Snow Villiers

"All I can do is go forward.
Keep fighting and surviving,
until I find the answers I need."

Snow zuchtte even. Serah kon zichzelf zeker toch gewoon beschermen. Ze was niet zo hulpeloos als Lightning haar altijd noemde. Snow geloofde in haar en het was eigenlijk tijd dat Lightning dat ook ging doen. Toch kwamen er zenuwen op in zijn lichaam de ongerustheid van Lightning ziend. In stilte liep hij achter haar aan zijn ogen uithoudend voor zijn geliefde Serah. Langzaam slikte hij toen Lightning tot stilstand kwam en hij draaide zijn hoofd dezelfde richting op als de soldier. Zijn ogen vielen op het bekende armbandje en kou sloeg rond zijn hart. "No." Mompelde hij zacht en bukte om het op te pakken. "Lightning.." Mompelde hij langzaam en pakte het op. Kneep zijn vuist samen om het armbandje en sprong op. "Serah!" Schreeuwde hij naar binnen en negeerde Lightning compleet. Zette het op een lopen. Het enige wat nog in zijn gedachtes aanwezig was was zijn lieve Serah. Angst stond vast in zijn ogen terwijl hij doorrende. Elk plekje afspeurend met zijn ogen tot hij eindelijk tot stilstand kwam en op zijn knieen viel. "Serah." Mompelde hij geschrokken en nam haar in zijn armen. "Wat is er gebeurd." Mompelde hij schuldbewust en draaide zich om met haar in zijn handen. Het teken op haar bovenarm nog nieteens opgemerkt.

(is aan Lightning om te zien xD)

Toen hij Nora's armen om zich heen plotseling voelde verstarren, keek Hope op, zijn uitdrukking vragend. Het viel hem op dat haar ogen niet meer op het vuurwerk gericht was, maar nu ernstig gefixeerd stonden. "Mam?" vroeg Hope verward, terwijl hij haar blik volgde maar verder niet bijzonders kon ontdekken. Zijn vraag leek niet echt bij zijn moeder aan te komen, lokte enkel mompelende 'waarom zou..?' uit. In de verte merkte hij een breedgeschouderde man op die in het schijnsel van het licht richting de Pulse Vestige rende. Hope had echter niet genoeg kennis van het vreemde gebouw om te weten wat voor duistere geheimen er achter de deuren werden schuilgehouden, dus maakte hij zich er ook niet echt druk om. Nora wist dit wel. Toen ze zag dat de deuren op stonden pakte ze meteen de hand van haar zoon beet en begon ze door de menigte te rennen. "Wa-? Hey, mam!" riep Hope geschrokken. Wat had ze plotseling? Nora zei niks, maar liep geconcentreerd verder, haar hand beschermend om die van haar zoon geklemd en haar blik strak op de geopende deuren gericht. Die jongen mocht niet de vestige binnen gaan, ze moest hem tegen houden! Maar de mensen om haar heen lieten haar er niet makkelijk door en toen ze eindelijk uit de cirkel van de drukke menigte was gebroken, moest ze hulpeloos toezien hoe de jongeman verdween in het donker. Ze bleef staan, tegengehouden door een moment van twijfeling, en dat gaf Hope genoeg tijd om zich los te maken en haar aandacht te trekken. "Wat is er nou aan de hand?" vroeg hij ongeduldig. Het was zelden dat hij zijn moeder zo bezorgd had gezien. 'Ik moet even daar naar binnen, jij wacht hier oké?' antwoordde ze in haar besluit haar zoon hierbuiten te laten. Ze wilde niet dat hem hetzelfde lot zou overkomen als de jongeman, maar ze moest naar binnen om hem te waarschuwen voordat het te laat was en ze allemaal verdoemd waren. Hope hier laten was de enige keus om hem veilig te houden. Nora keek hem doordringend aan, totdat haar zoon vertwijfeld knikte en probeerde hem toen een beetje gerust te stellen door te glimlachen. 'Maak je geen zorgen,' was het laatste wat ze zei, voordat ze zich omdraaide en naar binnen rende.

Hope bleef even verward staan. Hij had geen flauw idee wat er aan de hand was en de woorden van zijn moeder hadden hem allesbehalve gerust gesteld. Hij kon de ongeruste blik in haar ogen onmogelijk negeren en nu was ze in haar eentje een vreemd gebouw binnen gerend. Ongeduldig ijsbeerde hij even over het strand, terwijl de minuten langzaam aan het voorbij gleden, totdat hij het niet langer volhield en ook naar de vestige rende. Hij kon op z'n minst gaan kijken of z'n moeder alweer terug was. In plaats hiervan stuitte hij op een soldier bij de ingang. "Lightning," sprak hij verrast toen hij het roze haar en guardian corps uniforum herkende. Het lot had blijkbaar de vreemde wild dat ze elkaar weer ontmoetten. Hoe dan ook, ze was hier, en Hope putte nieuwe kracht (ik weiger 2x hoop te zetten in één zin) uit haar aanwezigheid. Misschien kon ze hem helpen. Met een ietwat beverige vinger wees hij naar de deur. "Mijn moeder is daarbinnen," verklaarde hij, maar dat had ze vast zelf ook al opgemerkt. Zijn priemende ogen keken haar en toonden zijn zorgen over de situatie. Wat moesten ze doen?

Sometimes all you need is a little

HOPE

Lightning Farron schreef:

"This l'Cie curse, it took everything. My future. My dreams. I didn't want to think, So I fought instead."
Lightning

Ook Snow merkte het armbandje op dat op de grond lag. Lightning keek toe hoe hij het oppakte en nog voor ze hem kon tegenhouden, stoof hij al roepen naar haar zus, de vestige in. Idiot! De soldier onderdrukte de neiging om achter hem aan te sprintten. Ondanks het feit dat ze Serah nu terug wilde en alles zou doen om weer bij haar te komen, was het simpelweg onverantwoordelijk om zomaar, zonder plan, naar binnen te rennen. Light draaide zich om en stapte richting de zijkant van het gebouw. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en wilde net de Guardian Corps opbellen, toen er achter haar een ander persoon de vestige in holde. What the.. Light draaide zich onmiddellijk om, om de persoon tegen te houden, maar ook deze was al verdwenen door de deuren. Wat heeft iedereen. Om de situatie nog vreemder te maken, verscheen daar opeens de zilverharige jongen die ze in de kantine van haar school had geholpen. "Hope? Wat doe jij hier?" vroeg ze, terwijl ze haar mobiel open klapte om haar collega's erbij te halen. Het was een gewoonte om dat te doen, als er iets mis was. Voordat ze het groene knopje in kon drukken, bedacht ze zich echter. Dit was een Pulse vestige. Als ze Serah en Snow daarin zouden vinden, zouden ze de twee vast regelrecht naar de purge trein brengen.

TAGGING: Hope | WORDS: ### | NOTES: None

Serah Farron schreef:

I swallowed the words I wanted to say and
hid my fear. It was the hardest thing I ever did.

[justify][size=11][font=goudy old style]

Wat had ze gedaan? Waarom was ze naar binnen gelopen geroepen door een vreemd gevoel in haar achterhoofd. Ze probeerde overeind te komen maar viel weer neer op de grond en kneep haar ogen even samen. "Snow.." Mompelde ze fluisterend en staarde naar de uitgang van die 'kamer' die kilometers ver weg leek. Alle kracht leek uit haar spieren genomen en opnieuw probeerde ze zichzelf omhoog te duwen. Pas toen viel iets in haar ooghoek op en ze hapte naar adem. "Nee nee neee." Ze legde haar hand op het teken en haar ogen werden lege blauwe poelen. Voor ze kon nadenken over wat er was gebeurd hoorde ze zijn bekende stem en keek half op. "Snow." Fluisterde ze en legde haar hoofd tegen zijn borst toen hij haar in zijn armen nam "Im sorry." Fluisterde ze zachtjes en keek op. "Ik.. ik weet het niet." Fluisterde ze en hief haar hand heel even om die op Snow's wang te laten rustten.[/spoiler]

The beginning of the end {Bodhum, Cocoon}

The beginning of the end {Bodhum, Cocoon}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen