The only one that can bring warmth into my life is..[mims]

De jongeman haalde zijn hand door zijn donkerbruine haar. Verveeld gingen zijn ogen van de linkerkant naar de rechterkant van het plein.. Het gefluister van de wind dat door de bomen raasde in zich opnemend, binnen enkele hartslagen gaat de wind weer liggen en is het weer stil op het plein.

Bruine ogen met een heldere rode gloed. Ogen die overliepen van emoties en gedachten, maar daarmee geen helderheid creëerden. Integendeel:. Wat valt er immers te halen uit een blik waar woede leeft naast liefde en haat naast verdriet en geluk? Wat valt er te halen uit de ogen van het meest gevreesde roofdier hier op aarde, de vampier. In plaats van deze wezens te begrijpen werden ze verafschuwt en werden er verhalen over ze verteld die in de verste verten leken op de waarheid.. Mens en vampier kunnen wel degelijk samenleven. Kaname was het bewijs hiervan, hij had geen mensen nodig om zichzelf in leven te moeten houden.

Ieder masker dat hij droeg, was doorgaans compleet verschillend van het voorgaande. Niet het type dat je ook maar enigszins houvast gaf. Al moest hem nagegeven worden dat hij wel eerlijk was: als hij je als zijn vriend beschouwde, kon je er van opaan dat hij je met zijn leven zou beschermen. Zijn blik ging langs enkele langslopende studenten, die klaar waren met de les.. Hij had in zijn leven al zoveel gezichten gezien, zoveel mensen 'gekend'. Elke naam had hij onthouden, elk gesprek uit zijn geheugen kon hij zich nog als de dag van gisteren voor zich halen.

Het was ergens in de late namiddag. De zon brande boven het plein en ondanks de hitte druppelde het plein langzaam vol met mensen die toch nog een glimp van de zon op wilden vangen. Studenten, maakten pret of namen rustig hun samenvattingen nog eens door. Bovenop een lantaarnpaal zat een kraaiengedaante. De zwarte gemene kraalogen schoten heen en weer over de studenten. Enkel bekijkend .. observerend, en misschien zelfs wel minachtend.

Kaname daar in tegen begaf zich liever in de schaduw, waar het koeler was. Zijn huid was niet bepaald gemaakt voor de zon, en hij hield er ook niet van. Dat brandende op je huid gaf hem een naar gevoel. Hij stond daar tegen een muurtje aan, enkel de mensen observerend net als de kraai die zich boven hem bevond.

tag: Mims | words: 386 | notes: Trololololololol

Mijn leven was altijd al een slecht toneelstuk geweest geschreven door iemand die ik verachtte. Ik ben nooit vrij geweest hoe sterk en waardig ik mij dan ook voelde in mijn jaren op deze planeet. Nooit was ik de persoon die ik heb willen zijn, altijd is er iemand geweest die aan de touwtjes trok en mij neer haalde. Elke dag dezelfde sleur die doorging tot in de eeuwigheid.

De eeuwigheid die ik had, de jaren die ik bezat. Ik was een koningin, een godin maar ik viel en ik viel hard eindigend in de goot verlaten door iedereen die ooit dicht bij mij had gestaan. Of ik ze nou weg gejaagd had of dat zij me verraden hadden, het is hetzelfde in mijn hoofd. Jaren hebben zich samengevoegd lopen in elkaar over en ik begin langzaam aan de herinneringen van eeuwen geleden te verliezen.

Mijn leven komt op een einde. Dat is een simpele stelling die ik kan maken. Mijn leven begint me langzaam aan in de steek te laten, ik kan elke nacht voelen hoe de energie mijn lichaam verlaat en hoe ik weg zak in een roes van het oneindige. De jaren nemen hun tol op mijn lichaam en ik Vyndi Montgomery weet niet hoe lang ik nog door kan gaan met het spel wat ik speel.

De avond zou weldra vallen het laatste streepje licht met zich meenemend. Alle leerlingen zouden binnen nu en een paar uur klaar zijn met hun lessen en verdwijnen naar hun dorms tot het gezamenlijke avondeten. Het was een moment van rust voor haar en haar andere teachers gezamenlijk zouden ze de dag doornemen en vervolgens zouden ze naar hun huis gaan, degene die nachtdienst hadden zouden achterblijven en de volgende dag zou alles weer overnieuw beginnen. Dezelfde lessen, dezelfde leerlingen, dezelfde gezichten en dezelfde namen. Tot de tijd zou stoppen met haar lied zingen en de wereld zou vergaan in vuur of ijs.

Haar blauwe ogen eeuwig diep en stralend als ze waren staarde naar de rode avondzon die het gehele plein met een warme gloed verlichtte. Het was een schitterend beeld en op deze momenten was Vyndi echt gelukkig met de beslissing die ze jaren geleden gemaakt had. De beslissing om alles achter haar te laten en een nieuw begin te maken, te verdwijnen van de oorlogen en de dood die zij had veroorzaakt en het rustiger aan te gaan doen. Ze had degene die het dichtst bij haar stond er voor moeten verlaten en ze vroeg zich af of de roodharige vampier ooit nog aan haar zou denken. Zijn naam was als vergif in haar keel.. Ken.. De gedachte aan zijn amberen ogen bezorgde haar hoofdpijn hopeloos proberend elk detail aan hem in haar geheugen te houden. Ze was vertrokken zonder rede en zonder afscheid van de een op de andere dag weg een nieuw bestaan tegemoet. Ze had hem willen mee vragen maar naar deze wereld.. kon hij simpelweg gewoon niet. Hij zou het niet aankunnen hij die altijd in het zelfde land geleefd had.

Er lag een rust in haar lichaam en een geluk. Ze was niet langer de bedreiging Vyndi. Ze was nu Miss Montgomery Principal van het St.Montgomery, de school waar ze haar hart in had gestoken, een laatste redding om eindelijk eens iets goeds te doen. Vele hadden vertrouwen gelegd in haar handelingen en hadden zich bij haar aangesloten. Enkelen vertrouwde de rossige dame nog niet maar het zou wel komen. Vyndi had geen haat meer in haar lichaam, ze was enkel nog moe.. Moe van elk gevecht dat ze had moeten leveren en moe van elke slag die haar lichaam had opgevangen door de jaren heen.

Ze had hem al door, de gestalte waar ze alleen nog maar verhalen over had gehoord. Ze had hem verwelkomt op haar school maar verder had ze niet echt interesse in hem getoond hij was een compleet ander soort vampier als zij. Het levende bewijs dat haar soort kon evolueren en zichzelf nog sterker en beter kon maken. Het begrip ‘Pureblood’ had haar nooit echt veel gedaan, uiteindelijk zouden ze toch buigen onder haar. Maar om er een hier voor haar te zien, hij trok haar aandacht. Ze wou weten waar deze ‘purebloods’ werkelijk toe in staat waren was dat de rede waarom ze nu met samengeknepen ogen naar hem stond te kijken.

Haar rode haren dansde op de zachte bries die de avond met zich mee bracht, blauwe ogen zachtjes oplichtend in het duister ze was een mysterie om te aanschouwen een schoonheid dodelijk als de nacht zelf. De duivel stond aan haar zijde en ze was een godin van dood en verderf. Zij Vyndi Montgomery hoefde enkel iets aan te raken met de gewilde intentie en hel’s haat spoelde over het voorwerp. Het helle vuur luisterde naar haar roep en het licht zelf hielt zijn ogen dicht als zij voorbij kwam. Maar ze had geen intenties in deze jongen vernietigen zeker niet. Ze wou er achter komen waarom ze juist van deze Kaname Kuran zo veel verhalen had gehoord van haar onderdanen. Waarom deze vampier zo veel verhalen met zich mee bracht. Waarom hij?

”De donkerste nachten beginnen bij de helderste dagen nietwaar Kuran?” Haar stem was zacht, het kon de wind zijn geweest die hem meedroeg maar hij zou ze horen. Ze keek op naar de hemel waar slechts een klein streepje van de maan zichtbaar was. Het zou een donkere nacht zijn, een nacht die voor haar juist zo perfect was. Een nacht.. Waar monsters monsters zouden zijn.

KANAME KURAN

Nog steeds stond hij daar, kijkend naar de voorbijgaande mensen, en naar de ondergaande zon, die langzaam aan plaats maakte voor de maan. Het zou een donkere nacht worden. Betere nachten als deze zijn er niet. Een zachte zucht ontglipt kaname zijn lippen en hij doet zijn armen over elkaar, tot er een aparte verschijning opdoemt in zijn ooghoeken. Miss. Montgomery bedacht hij zich.

Ze was een van de machtigste soort vampiers die zich hier op deze wereld bevond, en waarschijnlijk ook de oudste, zij alleen stond het dichtst bij de duivel. Kaname had vanaf het moment dat hij haar zag respect voor haar gehad. Ookal had hij haar maar een paar keer vluchtig gesproken, en had ze hem verwelkomt toen hij hier aankwam. Hij had zich hier meteen thuis gevoeld.

”De donkerste nachten beginnen bij de helderste dagen nietwaar Kuran?” Haar stem was zacht, als een bries die zich langzaam tussen de boom toppen door heen wist te drijven. De blik in Kaname's donkere ogen was chaotisch maar de kleur veranderde langzaam van diepzwart naar diep rood: iets wat hem een rustiger aanzien gaf. Een korte glimlach verlichtte zijn gezicht bij het horen van een van zijn benaming "Kuran". Ik geloof dat u gelijk heeft Miss. Nachten als deze zijn perfect voor ons. Antwoord hij kortaf.

Kaname bestudeerd haar ronde gezicht en de typerende lichte ogen. Haar rode haar wat hem deed denken aan vroeger, toen hij s'winters voor de openhaard zat, kijken naar de bewegingen van het vuur, het maakte hem rustig en tegelijkertijd fascineerde het hem, de bewegingen die het maakte en de warmte die het afstoot. Soms vroeg hij zich af of het niet vreemd was om een leraar/schoolhoofd zo te bekijken. Maar het kon hem eigenlijk nog maar vrij weinig schelen.

Hij dacht aan vroeger, aan toen hij nog jong was en niet wist wat hij met zijn vampier gedaante aan moest. Op dat soort momenten knapte er iets in zijn hoofd, een enkele opmerking was genoeg geweest. Zo herinnerd hij zich nog een keer dat zijn vriendin hem zo pissig maakte dat hij haar bij haar keel greep en knalde haar tegen de dichtstbijzijnde muur. 'Stomme, naïeve, trút,' siste hij haar toe. Voor een moment lang was zijn ware gezicht te zien: bloedrode ogen, scherpe lange hoektanden, die met gemak door een slagader heen konden boren. Met een diepe grom trok hij haar van de muur af, zijn vingers nog altijd om haar keel geschroefd.'Natuurlijk weet ik wat woede is, ik ben de opvolger van mijn vader haruka kuran, hoe durf je te mij te onderschatten en hoe durf je te suggereren dat ik niet zou weten wat de zonden inhouden.' Hij schoot naar voren, ramde het meisje opnieuw tegen de muur. Hield haar daar gedurende enkele seconden vast, de blik in zijn rode ogen vlammend als de vlammen in een openhaard. Met een snelle, smak gooide hij haar tegen de grond, lachte gemeen en hurkte naast haar neer. greep haar vast en fluisterde in haar oor...'Ik weet zeker dat je tevreden bent met wat je bereikt hebt, maar lieve Eowynn, naïviteit heeft zijn grenzen. De dood is niet te omzeilen, je kunt mij niet langer voor de gek houden lieve schat,' hij glimlachte spottend en met pure minachting.

Abrupt wordt hij uit deze herinnering geschud door de kraai die zonet nog boven hem zat. Het dier hij vloog op naar een volgende lantaarn en krijst kort maar krachtig. Het dier was groter dan standaard kraaien, hij viel dus meer op tussen de andere. De zwarte ogen lichtten kort groen op voor het wegvloog en naar een volgende lantaarnpaal. Zodra de kraai uit zijn zicht verdween draaide hij zijn blik weer richting de dame voor zich. En weer maakte hij zich schuldig aan het feit dat hij meer op de omgeving lette dan op de mensen die zich met hem bezig hielden. Mijn excuses, ik stond niet op te letten oppert hij dan ook op. Een vage glimlach wist hij dan ook op te brengen. "Uw dag zit er ook weer op zo te zien?" Begint hij dan maar, hij wilde haar beter leren kennen, en wat was een beter moment dan nu.

Kader is te klein XD

Ze zag de glimlach over zijn lippen lopen en grijnsde even kort voor de roodharige vampier zich omdraaide met haar rug naar hem toe. De avondzon hielt het nog altijd dapper uit terwijl de duisternis van de nacht langzaam omhoog kroop het waren nachten als deze die haar het meeste een brachten met de natuur en met wie zij echt hoorde te zijn. Het wezen dat zij moest zijn.

Even schudde ze haar hoofd de woorden die eigenlijk als messen in haar rug bleven plakken weg duwend. Elke keer als ze haar ogen sloot zag ze elk wezen voor zich dat ooit zijn einde door haar gevonden had. Als je zou zeggen dat Vyndi een harteloos monster was zat je heel fout. Elke nacht sloopte het haar meer en meer, elke nacht vernietigde ze zichzelf stukje bij beetje. Niet wetend hoe ze ooit verder kon gaan in haar leven zoals het nu was.

Toen zijn stem weerklonk draaide ze zich opnieuw om en ze knikte even zacht. "Ja.." Ze trok even haar shouders op en glimlachte naar de jongen zo veel jonger als zij was. "De dagen gaan sneller voorbij als je een oorlog maakt." Ze glimlachte even waterig en draaide zich weer om. "Maar dit leven kan ook geen kwaad."

flut

Het hele gebouw was gehuld in schemerlicht, de nacht kroop langzaam naar binnen. En de meeste leerlingen verlieten het plein en vertrokken naar de eetzalen. Maar Vyn en Kaname begaven zich nog steeds op het plein, kijkend .. hoe de duisternis alles op leek te slokken

"De dagen gaan sneller voorbij als je een oorlog maakt." In een oorlog laten mensen pas hun ware aard zien, begon hij als antwoord op haar woorden. "Maar dit leven kan ook geen kwaad." Ik ben blij om te horen dat dit leven u zo ook bevalt. Ze leek hem aardig, maar in praktijk maakte dat weinig verschil; Kaname hield niet van mensen, hoe aardig ze ook waren. Daar konden zij niets aan doen, dat lag gewoon aan hem. Kaname was niet bepaald goed in het op gang houden van een gesprek, misschien omdat hij eigenlijk nooit een gesprek aan wilde gaan. Om toch de stilte tussen hen beide te verbreken, "Hoe, kwam u eigenlijk op het idee deze school op te richten, Of was deze school hiervoor eigendom van iemand anders?" Kaname had zich dit al een aantal dagen af lopen vragen, Hoe deze school gesticht was, en of miss montgomery deze school überhaupt op had gericht.. en zo niet, wie dan wel. Hij was altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis, dit was ook een van de redenen geweest waarom hij zich had aangemeld voor de extra klas geschiedenis. Zelfs in zijn kamer waren boeken te vinden over de oude tijden, van voor chr. tot ver er na hij had bijna alles.. en ook bijna alles was helemaal uitgelezen.

*blergh blergh .. ik ga langzaam aan naar dr rage mode enz vragen ja xd ? anders is t ook weer zo gay om dat in een keer te vragen enzz

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

The only one that can bring warmth into my life is..[mims] Kader

Zijn woorden deden haar even opkijken en ze glimlachte zacht naar de school starend. "Ik heb hem zelf opgericht. Het was een oud leegstaand gebouw niemand wou het kopen. Tot ik langskwam dan." Ze grijnsde even zacht. "De mensen in de stad kunnen nogsteeds niet geloven dat er zo veel leerlingen hier komen, het lijkt zo afgelegen maar ja." Ze haalde even haar schouders op en keek hem half aan.

Ze kon het lezen in zijn ogen, er waren zo veel vragen die hij nog had voor haar. Ze glimlachte even en keek hem schuin aan. "Je hebt nog veel meer vragen nietwaar Kuran" Haar stem was zacht en ze draaide zich om zijn richting op. "Stel ze maar. Jij bent niet zomaar iemand die me kan irriteren." Ze grijnsde en liet haar hand door haar eeuwig rode haar glijden.

"Ik heb hem zelf opgericht. Het was een oud leegstaand gebouw niemand wou het kopen. Tot ik langskwam dan." De mensen in de stad kunnen nog steeds niet geloven dat er zo veel leerlingen hier komen, het lijkt zo afgelegen maar ja. antwoord hij op haar woorden. U heeft het goed gedaan, dit is een goede school met serieuze leerlingen, Ik denk dat geen mens dit beter had kunnen doen dan u. Kaname glimlacht waterig en keek voor enkele secondes haar richting op.

Wanneer ze weer begint te praten en hem schuin aankeek bedacht hij zich wat hij hierop zou kunnen reageren. Het is ook zeker niet mijn bedoeling u te irriteren Miss. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar alles. Naar de school, naar uw verleden.. Even glimlacht hij wazig. zijn blik naar de grond gericht. Ik wil u ook niet irriteren, of in verlegenheid brengen ofzo, Maar ik heb wat dingen over u gehoord .. en dat interesseerde me. Toen hij zijn laatste woorden uitsprak besloot hij zijn mond maar te houden voor hij zich nog verder in de nesten zou kunnen werken. Het laatste wat hij wilde was dat ze pissig werd .. dan zou hij nooit wat te weten komen. Zuchtend keek hij weg.

Blegh kort

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

Zijn woorden deden haar even opkijken en ze keek even voor zich uit. De wind zacht spelend met haar rode lokken. "Dingen die je van mij hoort hoeven niet altijd waar te zijn Kuran." Sprak ze zacht, haar stem bitter en hard voor ze langzaam van hem weg stapte. Ze sloot haar ogen en glimlachte even. "Maar ik neem aan dat je het over mijn andere twee titels hebt." Sprak ze zacht en draaide zich om. "Vertel me Kaname Kuran, welk van de twee zou je meer aanspreken, Demon Queen of Death Goddess. Ik kan je vertellen bijde titels staan mij even goed of slecht, het is maar hoe je het ziet." Sprak ze zacht en keek hem aan met haar diepblauwe ogen.

-srry heel flut, zeg maar Demon Queen eerst dat kost dr minder kracht-

Info Character

» Don't worry about life ...
» Lessons in this new life [SARAH]
» {026} The start of a new life {Mikkey Smach}

The only one that can bring warmth into my life is..[mims]

The only one that can bring warmth into my life is..[mims]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen