KANAME KURAN

De wekker gaat, en een hoogst irritante piep galmt door de volledige kamer heen. Met een mep op het ouderwetse ding weet kaname het voor goed stil te krijgen. Hij schuift met zijn hand over het bijzettafeltje heen maar voelt nergens ook maar enigszins de vorm van zijn horloge. Pas wanneer hij ergens tegenaan duwt en daarna een doffe dreun hoort komt er een geërgerde kreun uit zijn mond gesijpeld. "dat was dus mijn horloge' Kaname rolt op zijn zij en hang zover mogelijk over zijn bed heen tot hij het horloge tussen zijn vingertoppen voel ten hem kan oppakken. Snel doet hij het ding om en bekijkt hoe laat het is. 9 uur, nog genoeg tijd om wat dingen voor mezelf te doen.

Slechts gehuld in een simpele boxer en loszittend halterhemd, zet hij zichzelf rechtop in bed en bekijkt met nog halfdichte ogen de kamer, De kamers zijn vrij groot, groot genoeg voor zeker 3 personen. De bedden waren groot genoeg en je had ook genoeg privacy ook al zit je met drie mensen op een kamer. jammer genoeg deelde hij nu enkel een kamer met Ren. Kaname had hem enkele keren gesproken en hoewel dat vluchtig was geweest had de jongen zijn interesse wel gewekt. Zijn blik eindigt vervolgens bij het gordijn, waar enkele zonnestralen zich doorheen probeerden te werken. Die zou hij vandaag dicht laten, Zijn huid was niet bepaald gemaakt voor de zon, en hij hield er ook niet van. Dat brandende op je huid gaf hem een naar gevoel.

Eenmaal uit bed gekomen, slofte Kaname op een galante manier door de ruime kamer, zijn blik richtend op Ren, die het blijkbaar erg druk had met zijn saxofoon. Een nukkige "morgen" verlaat dan ook zijn lippen. Even blijft hij staan om zich vervolgens weer om te draaien en richting zijn kast te lopen. Hij had veel kleding, toch was het meeste zwart gekleurd. iets waar hij zich het fijnst in voelde. Kaname trok vervolgens een zwarte blouse uit zijn kast en trok deze aan.

Dit is pas een shit post xD

KANAME KURAN

''Morgen.' ''Heb je toch niet wakker gemaakt net?'' Nee hoor antwoord hij kort, Om zich vervolgens weer om te draaien en dan toch maar besluit zijn gordijnen open te doen.. zodra hij deze opent knijpt hij zijn ogen iets dicht om te wennen aan het licht.

Anderen zullen waarschijnlijk nooit weten wat er echt in zijn hoofd om gaat. Kaname is charmant, maar tegelijkertijd is hij een vreemdeling, niet van deze tijd. Degene die hem ontmoet hebben, weten dat hij even onaantastbaar is als hij er uit ziet, even charmant als zijn innemende voorkomen al doet vermoeden. Kaname is iemand die komt, kijkt, doorgrondt en weer verder loopt. Iemand die er altijd is, maar nooit echt deel uitmaakt van. Hij draaid zich om en richt zijn blik op Ren. Om vervolgens weer richting de badkamer te lopen

Zuchtend Bekeek hij zichzelf nog eens in de spiegel. Zijn haren springen alle kanten uit maar in enkele minuten weet hij zijn haar zo te stylen dat het weer redelijk onder controle is. Kaname kijkt op het einde keurend in de spiegel, goedkeurend.. Hij nam geen genoegen om er vandaag niet uit te zien, loopt hij de badkamer uit.

Zodra hij de badkamer uitkomt hoort hij de vraag die Ren hem zojuist stelde; 'Zeg zou jij dit stuk kunnen beoordelen? Kaname bekeek het papier wat voor zijn neus gehouden werd en antwoord vervolgens;Tuurlijk. Vroeger had hij piano leren spelen van zijn oudere broer, Rido. Dus hij had nog wel iets van gevoel voor muziek. Waarvoor is het? Of schrijf je zomaar iets?


*Geeft niet, ik soms ook niet xD*