Just end it already {ABIGAIL}


	Be not afraid of greatness: some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon them. "Geef op Prussia, er is geen gevecht meer." De stem van de amerikaan was hard en de albino staarde naar hem op met een grijns op zijn lippen. "America je verliest elke strijd die je vecht." Zijn stem was even serieus voor hij begon te lachen. "Awesome Prussia zal je nooit neerschieten wat je dan ook probeerd!" Zijn broer was een stuk minder zelfverzekerd en staarde Prussia angstig aan. "Bruder.." De albino negeerde zijn stem en keek naar iedereen die om hem heen stond. Stil.. Starend naar zijn rode ogen wachtend tot America de trekker zou overhalen. Zelfs Spain en France staarde hem stil aan spraken geen woord. Canada keek weg, Italy verschool zich achter Germany en.. Russia lachte? Een onzekerheid kwam over Prussia heen en hij deed een stap naar achteren, de ogen van elk land in Europa in zijn rug, "America je kan nu wel stoppen met dat wapen.." Sprak hij langzaam de amerikaan recht aankijkend. "Kunnen we niet wat regelen?" Klonk zijn stem hees zijn ogen op Austria laten vallen een onzichtbaar help roepend. Want hoe langer het duurde hoe onzekerder de albino werd. De amerikaan schudde zijn hoofd en zuchtte. "Auf wieder sehen mein freund." Sprak America zacht in slecht duits en haalde de trekker over.. Het was een herinnering die hem liet opschrikken en hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. "Gott verdamt." Siste hij langzaam en sloot zijn ogen opnieuw terwijl hij zich weer richtte op waar hij mee bezig was geweest.In stilte staarde de albino naar de grassprietjes voor hem. Zijn rode ogen geconcentreerd op hoe de sprietjes waaide op de zachte bries. Hij sloot zijn ogen en zuchtte. Hoe verrekte kut kon zijn leven worden? Hij was Mereth kwijt en daarna Hayden en toen opnieuw Mereth. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Wat zou hij nog meer verliezen in zijn leven?

Zwijgend stond de jong lijkende blonde tiener voor zich uit te staren. De uitdrukking op haar gezicht was bijna doods terwijl sommige het waagden dichterbij te komen. Ze haatte iedereen in deze miezerige wereld, iedereen op een na. Haar Queen zou altijd haar respect en affectie hebben, wat ieder ander ook mocht zeggen. Ieder die in haar bijzijn een verkeerd woord sprak zou met haar te kampen hebben. Maar wat zelfs haar queen of haar beste vriend niet wisten is dat ze zichzelf nog erger haatte dan wie dan ook. Niet dat ieder ander het ooit zou zien achter het kille masker dat ze droeg. Niet dat veel mensen anders zagen dan dat wat ze ze toonde. De enige voor wie ze zich niet meer helemaal hoefde te verbergen waren Vyndi, Brandon en vreemd genoeg Mereth. Ze was het meisje aan gaan zien als haar kleine zusje, het zusje wat ze zelf zo lang geleden was verloren. Maar sinds zij was ontstaan zoals ze nu was had ze Brandon gekend en met die idioot had ze een hoop sadistische streken uitgehaald. Hoewel hij altijd wel een halve minachting had gehad naar hun Queen bleef hij loyaal. Ze baalde ervan dat hij degene was die nog thuis zat en niet was meegekomen met haar. Maar waar hij thuis uithing wist ze dan ook al niet eens meer, bijna allemaal waren ze verdwenen na de val van hun rijk.

Haar, nu blauwe, ogen vielen op een witharige jongen die er niet al te vrolijk uitzag. Ze was best blij dat ze al gevoed had anders had ze die rode gloed moeten meedragen waar ze heen ging. Maar toch verkleurde haar ogen weer iets toen ze zich bedacht bij wat Vyndi haar had verteld. Ze moest die vrouw niet tegenkomen in de gangen of het ging haar haar leven kosten. Roxanne, haar voormalige mentor en degene die haar leven ad verkloot. Beter was het gezegd degene die haar had laten leven, maar zij had er mede voor gezorgd dat hun Queen niet meer zou zijn wie ze was. Alleen die gedachte joeg een haat op die ze niet kon verklaren of intomen. En intomen zou ze het ook niet, iedereen mocht haar haat voor die vrouw in haar ogen zien.

Langzaam liep ze op de jongen af met een half sadistische grijns en bleef achter hem staan. Het was bijna haar nature geworden om te zijn zoals ze was. Ze was niks minder dan een regelrecht kreng die het leven van anderen zuur maakte met al teveel plezier. Ze wist wie hij was, hij zat in de upperclass bij Mereth en hij had haar ook pijn gedaan. Dat was haar motivatie voor haar acties nu. ''Zeg jochie? Zit je iets dwars?'' Klonk haar mierziette maar venijnige stem. ''Is het kleine jongetje verdrietig om iets, of vind je jezelf daar te awesome voor.'' De grijns op haar gezicht was niet weg te krijgen en voor een van de weinige keren haatte ze zichzelf niet voor wat ze deed. Hij had Mereth pijn gedaan en dat zou ze hem niet vergeven ookal was Mer nu gewoon gelukkig.


	Be not afraid of greatness: some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon them. De stem van een meisje liet haar opkijken en de albino slikte even oor hij zuchtte. "Abigail Queen." Mompelde hij met een zucht terwijl hij langzaam overeind kwam het meisje herkennend dat zo vaak met zij.. nee Mer was niet van hem meer. Zij was het meisje dat zo vaak met Mer om ging maar Gilbert kon niets anders doen dan accepteren van Mereth dat zij gelukkig was met Laxus. Langzaam zuchtte de jongen en streek even over zijn witte lokken. "Ik dacht na." Mompelde hij langzaam. "Weet je dat het heel interessant is om naar gras te kijken dat groeit." Mompelde hij droogjes op haar honende stem en rekte zich half uit. "I am awesome." Hij kraakte zijn nek even en stond langzaam op wetend dat hij een stukje boven Abigail uitstak. "Moest je nog iets of?" Mompelde hij langzaam en keek strak op haar neer.

Info Character