Mijn leven was altijd al een slecht toneelstuk geweest geschreven door iemand die ik verachtte. Ik ben nooit vrij geweest hoe sterk en waardig ik mij dan ook voelde in mijn jaren op deze planeet. Nooit was ik de persoon die ik heb willen zijn, altijd is er iemand geweest die aan de touwtjes trok en mij neer haalde. Elke dag dezelfde sleur die doorging tot in de eeuwigheid. De eeuwigheid die ik had, de jaren die ik bezat. Ik was een koningin, een godin maar ik viel en ik viel hard eindigend in de goot verlaten door iedereen die ooit dicht bij mij had gestaan. Of ik ze nou weg gejaagd had of dat zij me verraden hadden, het is hetzelfde in mijn hoofd. Jaren hebben zich samengevoegd lopen in elkaar over en ik begin langzaam aan de herinneringen van eeuwen geleden te verliezen. Mijn leven komt op een einde. Dat is een simpele stelling die ik kan maken. Mijn leven begint me langzaam aan in de steek te laten, ik kan elke nacht voelen hoe de energie mijn lichaam verlaat en hoe ik weg zak in een roes van het oneindige. De jaren nemen hun tol op mijn lichaam en ik Vyndi Montgomery weet niet hoe lang ik nog door kan gaan met het spel wat ik speel.

De ochtend liet zichzelf opnieuw zien, opnieuw een nieuwe dag op haar school. Alle leerlingen zouden binnen nu en een paar uur beginnen met hun lessen en verdwijnen naar de lokalen tot het gezamenlijke lunch. Dezelfde lessen, dezelfde leerlingen, dezelfde gezichten en dezelfde namen. Tot de tijd zou stoppen met haar lied zingen en de wereld zou vergaan in vuur of ijs.

Haar blauwe ogen eeuwig diep en stralend als ze waren staarde naar de lichte ochtendzon die het gehele plein met een warme gloed verlichtte. Het was een schitterend beeld en op deze momenten was Vyndi echt gelukkig met de beslissing die ze jaren geleden gemaakt had. De beslissing om alles achter haar te laten en een nieuw begin te maken, te verdwijnen van de oorlogen en de dood die zij had veroorzaakt en het rustiger aan te gaan doen. Ze had degene die het dichtst bij haar stond er voor moeten verlaten en ze vroeg zich af of de roodharige vampier ooit nog aan haar zou denken. Zijn naam was als vergif in haar keel.. Ken.. De gedachte aan zijn amberen ogen bezorgde haar hoofdpijn hopeloos proberend elk detail aan hem in haar geheugen te houden. Ze was vertrokken zonder rede en zonder afscheid van de een op de andere dag weg een nieuw bestaan tegemoet. Ze had hem willen mee vragen maar naar deze wereld.. kon hij simpelweg gewoon niet. Hij zou het niet aankunnen hij die altijd in het zelfde land geleefd had. Tenminste dat was wat ze altijd gedacht had, tot hij op een dag ineens weer voor haar stond. Opnieuw zijn diensten aan haar aanbood en onbewust had ze zijn hand maar wat graag aangenomen. Hij deed nog altijd iets met haar wat ze niet helemaal kon verklaren.

Er lag een rust in haar lichaam en een geluk. Ze was niet langer de bedreiging Vyndi. Ze was nu Miss Montgomery Principal van het St.Montgomery, de school waar ze haar hart in had gestoken, een laatste redding om eindelijk eens iets goeds te doen. Vele hadden vertrouwen gelegd in haar handelingen en hadden zich bij haar aangesloten. Enkelen vertrouwde de rossige dame nog niet maar het zou wel komen. Vyndi had geen haat meer in haar lichaam, ze was enkel nog moe.. Moe van elk gevecht dat ze had moeten leveren en moe van elke slag die haar lichaam had opgevangen door de jaren heen.

De vampier snoof even de warme zon op haar huid voelend. Ze draaide haar hoofd even naar de zon en glimlachte zachtjes. Voor zo ver ze het door had was ze alleen op het plein. Maar ze keek echter meteen om toen ze een geluid hoorde en twee lege ogen staarde haar aan. Langzaam snoof ze even en liep diens kant op. Ze kon het dossier van deze jongen en het was een maar al te interesant dossier. "Well hello young sir." Mompelde ze langzaam en glimlachte half. Iets geintereseerd starend naar de ader die in zijn nek klopte.

Vyndi snoof langzaam ze had zijn ogen door en haar vingers begonnen zachtjes te tintelen. Zich afvragend wat er in het hoofd van de leerling omging. Zijn verlangen was duidelijk leesbaar maar Vyndi kon hem een ding beloven. Als hij alleen al een vinger naar haar uit zou willen steken zou het de laatste keer zijn dat hij zijn vinger had mogen gebruiken. Ze zou hem er af rukken en waarschijnlijk zijn armen ook. En zijn hoofd ook als ze toch bezig was. Precies zoals ze het hoofd van dat kleine blauwharige misbaksel Mimi er af had gerukt voor de ogen van haar liefje. Een kleine grijns streelde haar lippen herinnerend hoe zijn neefje had geschreeuwd. Hoe haar kinderen hadden gehuild. Hoe zij had laten zien dat er niet te spotten viel met haar. Als er een ding was waar ze genot uit trok was dat het wel. Ze was een monster en een monster zou ze altijd blijven. Zijn woorden lieten haar even snuiven en ze legde haar handen in haar broekzakken. "Ik adviseer je je ogen af te wenden en je honger in te houden." Mompelde ze kil. "Ik kan je namelijk verzekeren dat je je ogen niet zal behouden als je nog langer kijkt." Een bijna onschuldige grijns lag op haar lippen terwijl ze toch naar hem toe liep. "En laat je kaak even controleren. Laatste keer dat ik zoiets zag had ik iemand's mond kapot getrokken." Mompelde ze even en keek naar haar arm voor ze zachtjes grijnsde. Oh ja ze wist wat hij wou. En ze had geen probleem met het hem geven. Als hij het lief vroeg. Als hij het lief vroeg zou hij vlees proeven van een godin.

Vyndi snoof langzaam en keek hem recht aan. Ze merkte zijn starende blik op en haar wenkbrauw gaf een half zenuwtrekje. Zijn ogen waren leeg maar tegelijk zo vol van verlangen dat Vyndi niet helemaal kon snappen wat er in zijn hoofd om ging. Ze begon te lachen toen hij op zijn knieën zakte en keek hem aan. Zijn woorden klonken als muziek in haar oren en ze boog zich naar voren langzaam haar hand onder zijn kin leggend zijn hoofd omhoog trekkend zodat ze hem recht aan kon staren. "I'm a goddess." Mompelde ze zacht en glilmachte om zijn hongerige blik voor ze langzaam haar pols naar hem uitstak. "You want my flesh that bad?" Mompelde ze langzaam en keek hem aan. "Wat zou je overhebben ervoor?" Vroeg ze zachtjes en bleef hem strak aankijken haar blauwe ogen weigerde de zijne los te laten.