"I'll take care of everything my Queen." Mompelde de witharige meisje en boog licht naar haar leidster die glimlachte en terugknikte. "Ik vertrouw er op dat je haar in bescherming houd mocht zij weer een plan hebben." Mompelde de Fel'dan die de macht in handen had en Stormborn knikte zacht. "U heeft me genoeg krachten terug te geven om tegen Montgomery op te gaan mocht het er ooit voor komen. Bovendien zal Ventris ook geen probleem worden mocht hij daar aanwezig zijn. Niemand komt aan uw zuster." Mompelde ze langzaam en opende haar ene goede oog. Ze had haar andere er voor opgegeven waar nu een witte lelie overheen zat. Ze bezat nu zo wel haar summon krachten als haar normale krachten en een nieuwe shift die nog veel sterker was als wat ze daarvoor altijd was geweest. Langzaam draaide ze zich om en liep de grote troonzaal uit. De witte cape van haar kleding wapperde achter haar aan en Mariah haalde heel even adem. "So the Nameless Warrior turns into a Storm Soldier." Mompelde ze langzaam en keek Delaney na. "Delaney Stormborn, save our world from the disaster that monster brings forth. Save the people I can no longer protect. Live forth in my fathers legacy."

Langzaam zuchtte ze de spullen oppakkend. Haar rode ogen staarde dodelijk naar de vrouw voor haar maar ze moest zich inhouden. Ze had haar missie verkregen maar wist zeker dat Montgomery al wist wie ze was. Waarom ze hier was. "Room 008, ik neem aan dat je je roommate maar wat zal waarderen." Delaney trok haar neus op en liep de kamer uit, de gangen door. Room 008, wat had Montgomery nou weer voor plan. Ze haatte het. Ze had meer als genoeg kracht om tegen dat wicht op te gaan maar moest zich inhouden voor de onschuldige zielen die geloofde dat deze plek een normale school was. Sinds wanneer gaf zij the nameless warrior om onschuldige zielen? Sinds wanneer was ze als een slaafje voor de Fel'dan familie. Sinds wanneer gedroeg ze zich weer als een Summon voor haar Queen. Langzaam zuchtte ze en klopte op de deur. Sinds wanneer was ze zo mentaal zwak geworden? Langzaam opende ze de deur en haar spullen gleden uit haar handen. Haar ene oog spande zich wijd open en ze zakte door haar knieen. Montgomery! Ze had gehoopt nog langer anoniem hier rond te lopen haar dochter niet meteen tegen het lijf te lopen maar Maylaine stond hier meteen al voor haar. Langzaam begon haar lichaam te trillen haar dochter aankijkend. "M..May.." Mompelde ze en hielt haar armen even uit. Een halve traan gleed vanuit haar oog en ze drukte meteen het meisje tegen zich aan. "Je bent ok?" Vroeg ze geschrokken maar ook opgelucht en glimlachte terwijl nog een traan over haar wangen gleed. Haar dochter, Vyndi had nog niet haar dochter te pakken gekregen. Maylaine was ok![/b]

Ze wist dat ze er compleet anders uit zag ze zag er uit als een summon. Even zuchtte ze en kwam iets omhoog. "Ik ben blij dat jij in orde bent." Mompelde ze langzaam en glimlachte even voor ze zich naar het bed verplaatste en er op ging zitten. Langzaam schudde ze haar hoofd en legde haar hand even over de lelie. "I sold my soul once again." Mompelde ze langzaam en keek haar dochter aan. De bezorgdheid in haar dochters stem liet haar zuchten en ze gleed even over de metalen arm voor ze die samen kneep in een vuist en opnieuw liet zakken op haar bovenbeen. "May." Ze schudde haar hoofd langzaam en staarde even naar de grond. "Je vader is overleden, of tenminste dat verdenken we, niemand heeft hem nog gesignaleerd sinds Mimi voor zijn ogen onthoofd werd door Montgomery." Mompelde ze langzaam en  sloot haar goede oog even. "Je zuster heeft mij deze krachten op mijn verzoek teruggegeven, ik ben een van haar summons geworden om de wereld te beschermen." Mompelde ze langzaam en keek even op. "Montgomery." Mompelde ze langzaam. "We weten dat zij deze school in haar handen had, waarom ben je hier ooit heen gegaan." Mompelde ze langzaam en keek even geschrokken op toen Maylaine haar metalen arm pakte maar trok hem niet terug. "Ja, Queen Mariah heeft me ook een nieuwe shift gegeven, eentje met de kracht om Montgomery te verslaan." Mompelde ze langzaam en liet haar linkerhand even ontspannen. "Mytherian word niet langer geleid door vier afzonderlijke leiders. Mariah Fel'dan heeft de gehele leiding in handen genomen. Ze word aanbeden door iedereen, ik stond recht onder haar haar rechter hand en de gene die vrede hielt in het rijk. Toen ik hoorde wie de leider was van deze school kon ik echter daar niet blijven. Ventris is hier ook, Maylaine kom mee terug naar huis." Mompelde ze langzaam en keek haar dochter strak aan. Hoewel dat niet haar missie was was het iets dat ze moest vragen. Het zou dit alles zo veel makkelijker maken.

Haar woorden lieten Delaney opschrikken en in stilte staarde ze naar Maylaine. "She.. kept her promise?" Vroeg ze geschrokken en beet op haar onderlip. Ze had nooit gedacht dat Montgomery werkelijk waar die belofte van bijna vijftien jaar geleden zou hebben gehouden. Maar het maakte uiteindelijk geen verschil. Montgomery was nogsteeds een vijand, een monster dat iedereen had willen afmaken om te heersen, Delaney kon dat niet vergeten, Delaney kon niet vergeten hoe veel onschuldigen gestorven waren door Montgomery. Haar dochter was veilig gehouden maar dat was alles wat ze ooit goed had gedaan in haar leven dat volgens Delaney al veel te lang duurde. "Maylaine!" Ze verhief haar stem even en staarde haar dochter ongelovig aan. "Setherian en Mimi hebben je opgevoed, hoe durf je zo oneerbiedig te spreken over ze, hij heeft mijn leven gered Maylaine en het jouwe!" Sprak ze strak en staarde haar dochter bijna even koud aan. "Montgomery is en blijft een monster Maylaine, je hebt gezien wat ze ons allemaal aangedaan heeft." Siste ze en kwam half omhoog en duwde haar dochter weg. "Ik deed wat juist was voor iedereen Maylaine, ik handelde uit belang voor niet alleen ons volk maar voor elk volk, voor iedereen, zo lang Montgomery leeft is er geen hoop op een toekomst die vredig is!" Heel even snoof ze. "Maylaine, het is jouw rijk niet meer, ze hadden al een nieuwe leider de dag na jij en Aeris vertrokken." Mompelde ze langzaam. "Mariah is gekozen door iedereen als grootsleider en ik koos ook voor haar." Delaney zuchtte en keek haar dochter aan. Hoe kon haar dochter zo eigenwijs zijn, ze was nog jong al leek ze af en toe zo volwassen. "Ik hou ook van jou meisje." Mompelde ze zachtjes en streek even met haar nog normale arm door Maylaine haar witte lokken.

Delaney snoof heel even en keek haar dochter strak aan. "Dat geeft haar nogsteeds geen vrijbrief voor de zonden die ze heeft gemaakt." Mompelde Delaney en legde heel even haar hand op May's rug. Hoe kon ze tot haar dochter doordringen dat de Fel'dan familie juist nu hun vrienden waren en niet langer hun vijanden. Delaney was hier heen gestuurd juist om haar te beschermen uit Mariah's naam. Omdat Mariah haar wou beschermen. "We zijn allemaal monsters." Mompelde ze bitter nee ze wou geen woord horen van de gedachtes van haar idiote dochter die dacht dat ze alles wist. Delaney bleef haar koud aankijken en sloeg haar armen over elkaar. "Ik ben er klaar mee groei op." Siste ze bot en keek haar dochter strak aan. "Ik heb mijn hele leven alleen geleefd. Het boeit me niet meer." Siste ze. "Mytherian is veilig in haar handen Maylaine!" Schreeuwde ze. "Veiliger dan het ooit is geweest in die van jou." Kil staarde Delaney naar haar dochter. "De enige reden waarom jij ons ras hebt kunnen beschermen is omdat ik op mijn blote knieeen Montgomery had gesmeekt jou alleen te laten!" Vyndi snoof en sloeg haar dochter vol in haar gezicht. "Doe je best. Eis het terug. Niemand zal je volgen!" Schreeuwde ze en draaide zich om voor ze de deur uit liep en die zo hard dicht smeet dat ie uit z'n voegen vloog.