Met een volgeladen dienblad liep L naar een afgelegen tafeltje. Hij zette het dienblad neer op de tafel en ging in zijn gebruikelijke positie op de stoel zitten; zijn knieën opgetrokken tegen zijn borst. Hij pakte het bordje met de strawberry shortcake en begon er langzaam van te eten. Hij schraapte met zijn vinger de slagroom van de cake en stopte de vinger in zijn mond. Een aantal mensen keken met een verstoorde blik naar hem. Hij wist dat zijn eet manieren erg ongebruikelijk waren, en niet alleen dat. Hij kreeg wel vaker rare blikken, ook als hij niet aan het eten was. Wat verwacht je anders, van een jongen van zijn leeftijd die rondloopt in een wijd lange mouwen t-shirt, een stel versleten jeans, blote voeten, en om van zijn houding nog niet te spreken. Onder zijn ogen zwarte randen, zwart warrig haar en een bleke huid. Hij was alles behalve het perfecte beeld. Maar de meningen van anderen konden hem niet schelen, althans, nu niet meer. Als kleine jongen had hij zich vaak alleen gevoelt. Hij was een wees, geen familie om hem op te vangen, geen vrienden. Maar doordat hij erg intelligent was, op jonge leeftijd al, is hij begonnen met detective werk. Zijn redeneringsvermogen was hoog, dit heeft hem in zijn jeugd heel ver gebracht. Al snel maakte hij groot geld en kon op zichzelf wonen. Pas toen hij 16 was besloot hij naar St. Montgomery te gaan. Hij zat hier nu al 3 jaar op school en heeft het er redelijk naar zijn zin gehad, om een reden die hem zelf eigenlijk nog onbekend was. Hij was redelijk tevreden over hoe zijn leven verliep, en hield van de routine. Misschien was dat het. Hij had een routine om zich aan vast te klampen. Een plek waar hij zich veilig en bekend voelde. Op dat moment hoorde hij een bekende stem achter zijn rug. Hij draaide zich om en zocht met zijn ogen naar de persoon die zojuist gesproken had.

Weer schoof L nog een hap van zijn taart vol genot naar binnen. Hij zag twee jongens uit zijn klas op hem af komen lopen. "Hey Lawliet!" riep Gilbert en L rolde met zijn ogen. Achter hem liep Drake. L ging niet op de groet in maar nam simpelweg nog een hap. Hij wilde alles behalve een gesprek beginnen nu. En met deze types.. Hij hoopte vurig dat ze langs hem zouden lopen. Maar ze naderde hem. Gilbert pakte een stoel en plofte erop neer. Drake zette zijn rug tegen de muur en nam een slok van zijn bier. Ook de albino had zijn biertje al op tafel gezet. L verafschuwde de lucht. Hij bracht zijn cake dichter naar zijn gezicht toe en liet de zoete geur zijn neus binnen stromen. "Ga je die nog eten?" geïrriteerd lichtte L zijn hoofd en keek recht in de rode ogen van Gilbert. "Ja," antwoorde hij monotoon en richtte zijn blik weer op de cake. "Heb je je zoete eetlust verloren 'L'?" zei Drake die in de buurt van het raam leunde. "Nee, waarom zou ik?" wat hadden ze van hem aan? Hij hoopte dat ze snel door zouden hebben dat ze met hem niet de lol zouden kunnen beleven die ze met anderen wel zouden hebben. Een beetje plagen, misschien wat breken vanbinnen. Maar L was van staal. Om nou te zeggen dat dit zo'n goede eigenschap is was anders. Langzaam schoof hij de laatste hap naar binnen en legde zijn bordje weer op het tafeltje. Hij bracht zijn hand naaar zijn mond, en begon op zijn duimnagel te bijten. Weer wat vreemde blikken in zijn richting. Hij richtte zijn blik op Gilbert.