KANAME KURAN

De jongeman haalde zijn hand door zijn donkerbruine haar. Verveeld gingen zijn ogen van de linkerkant naar de rechterkant van de gang.

Bruine ogen met een heldere rode gloed. Ogen die overliepen van emoties en gedachten, maar daarmee geen helderheid creëerden. Integendeel:. Wat valt er immers te halen uit een blik waar woede leeft naast liefde en haat naast verdriet en geluk? Wat valt er te halen uit de ogen van het meest gevreesde roofdier hier op aarde, de vampier. In plaats van deze wezens te begrijpen werden ze verafschuwt en werden er verhalen over ze verteld die in de verste verten leken op de waarheid.. Mens en vampier kunnen wel degelijk samenleven. Kaname was het bewijs hiervan, hij had geen mensen nodig om zichzelf in leven te moeten houden.

Ieder masker dat hij droeg, was doorgaans compleet verschillend van het voorgaande. Niet het type dat je ook maar enigszins houvast gaf. Al moest hem nagegeven worden dat hij wel eerlijk was: als hij je als zijn vriend beschouwde, kon je er van opaan dat hij je met zijn leven zou beschermen. Zijn blik ging langs enkele langslopende studenten, die klaar waren met de les.. Hij had in zijn leven al zoveel gezichten gezien, zoveel mensen 'gekend'. Elke naam had hij onthouden, elk gesprek uit zijn geheugen kon hij zich nog als de dag van gisteren voor zich halen.

Het werd weer wat rustiger in de gangen, kaname was dan ook graag op zichzelf, drukke ruimtes waren niks voor hem. Hij blijft een tijdje geleund staan tegen een aantal kluisjes, tot plots een schim in zijn ooghoeken verschijnt. Rustig tilt hij zijn hoofd op en ziet de jongen dichterbij komen. Een jonge jongen met blond haar en rode ogen, ondanks dat hij enkele meters verderop naar kaname toeliep was zijn zicht nog steeds niet verslechterd. De jongen trok zijn interesse door de vreemde tafrelen die hij uithaalde, zo bekeek hij zichzelf in het raam, stopte en draaide zich weer om.. Kaname kon een ligte grijns niet onderdrukken.. Zolang hij me maar met rust liet .. bedacht hij zichzelf

KANAME KURAN

Hij bekeek het schouwspel en dacht aan vroeger, aan toen hij nog jong was en ook niet wist wat hij met zijn vampier gedaante aan moest. Op dat soort momenten knapte er iets in zijn hoofd, een enkele opmerking was genoeg geweest. Zo herinnerd hij zich nog een keer dat zijn vriendin hem zo pissig maakte dat hij haar bij haar keel greep en knalde haar tegen de dichtstbijzijnde muur.

De grijns die van kaname zijn gezicht af te kezen was verdween, zodra de jongen aanstalten maakte richting hem te lopen. Toen er een "wie ben je" volgde ging hij recht staan en keek de jongen aan, wie dacht hij wel niet dat ie is.. bedacht hij zich. Om zo'n toon tegen hem aan te slaan. Kaname doet zijn armen over elkaar en antwoord bot; Wat kan jou dat schelen. Hij toonde voor de meeste mensen gewoon respect maar als hij zelf zo behandelt wordt blijft hij ook niet vriendelijk.

*Meh even geen inspiratie =/ sorry

KANAME KURAN

"Ik weet wat jij bent, dat zag ik al vanaf een afstand, en je hoeft je er niet voor te schamen, of te denken dat je alles verkeerd doet." Zodra hij deze woorden uitsprak zag hij de ligt geschrokken reactie van de jongen die nu voor hem stond. Kaname zou zijn krachten nooit gebruiken zonder dat daar een goede reden voor was, en dingen als gedachtes lezen had hij niet nodig gehad, Kaname herkende een jonge vampier al van een afstand aan de manier waarop hij zich gedraagt. Niet weetend wat hij met zijn lichaam aanmoet, de vreemde bewegingen die de jongen maakt.. Hij had het zelf ook allemaal meegemaakt toen hij zelf vampier werd.

Met een lange diepe zucht beeindigd hij deze gedachte en sluit zijn ogen voor enkele secondes. Ook al leek dit langer dan het werkelijk duurde. Wanneer Kaname zijn gedachten weer allemaal op een rijtje had opende hij zijn nu rood kleurende ogen.

Kaname is over het algemeen een rustig, koud, elegant en een gezaghebbend persoon. Hoewel hij erg streng en vaak gedisciplineerd over kan komen heeft hij wel degelijk een zachte liefhebbende kant. Wanneer hij een eind verder is, hoort hij de jongen weer praten. Nog voor hij zich wil omdraaien ziet hij dat de jongen al naast hem staat, "Iedereen behandelt ons alsof we niet mogen leven," begint hij dan. "Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet eens echt wie ik ben.. wie ik moet zijn..." Kaname knikte kort. We zijn en blijven monsters ..wij zijn een van de meest gevaarlijke roofdieren op deze planeet, zo vreemd is het niet dat mensen ons haten.antwoord hij, Dit deed hem denken aan wat Vyndi ooit tegen hem had gezegd Een nacht.. Waar monsters monsters zouden zijn. Ze had toen gelijk gehad. Ook al had Kaname het bloed van mensen niet nodig, werd hij alsnog gezien als een van de meest gehate schepsels in deze wereld. Zo werd de hele kuran familie gehaat om wie ze zijn..

ik weet niet eens echt wie ik ben.. wie ik moet zijn... galmt er weer door zijn hoofd, Kaname staat stil voor een paar tellen, kijk de jongen aan en oppert dan; Je bent een vampier, en of je dat nou wil of niet je zal altijd een vampier blijven antwoord hij lichtelijk geërgerd. Kaname, aangenaam.

Dat einde is echt flut XD ik wist niks meer sorry :3