[Gaara] And whó are you!?

Youko Mizushima

living in this endless nightmare

Met een verveelde blik liep het meisje over de stoep heen. Ze huiverde een enkele keer toen een auto voorbij kwam en ze sprong op en af de stoep, zonder geraakt te worden door de langsrijdende gevaartes. Youko was nog steeds niet helemaal gewend aan het technische gezeik dat er allemaal was uitgevonden in de tijd dat zij in een bos leefde en leerde hoe ze zich moest redden met zwaarden, daggers en haar magie. Als ze nog thuis was geweest zou ze nu opgeleid worden tot Healer en enkele privé lessen krijgen in het gebruik van Daggers, waar ze het beste mee overweg kon, door haar beste vriend Kain. Ze zuchtte toen ze daar aan dacht en bleef midden op de stoep stilstaan, keek naar de lucht en vroeg zich stiekem af of haar ouders, haar familie, op haar neer keek. Ze was niet zo voor het geloven in een Hemel of Hel, maar soms zou het prettig zijn als ze íets wist. Want nu taste ze toch alleen maar in het donker.
Youko wandelde verder, met haar hoofd bij andere zaken en lette daarom ook niet op waar ze liep. Ze kwam tot stilstand toen ze tegen een jongen met knalrood haar aan liep. Half geschrokken zetten ze een stap achteruit en keek de jongen minderwaardig aan. "Kijk uit je doppen," zei ze, met een lichte snauw in haar stem. In haar hoofd hoorde ze haar moeder al gaan schelden omdat ze weer aan het snauwen was, maar ze negeerde de stem.

©Chi

Half in gedachten gekeerd liep hij rustig over straat. Het was een hele verandering; Zo ver weg van zijn gewone thuis. Maar thuis zouden ze hem niet te snel missen. Neen hij had alles geregeld en als er toch iets was kon hij zo terug keren. Toch hier, neen vele dingen die hij niet kende. Vele dingen die hij niet leek te begrijpen en toch. Toch was hij hier. Je zou het een goede ervaring kunnen noemen. Hij leerde hier veel. Meer dan dat hij zou kunnen leren waar hij vandaan kwam. Toch miste hij ergens wel zijn familie. Een gevoel dat hij nog nooit echt had gevoeld. Hij had er nog nooit zo goed over na kunnen denken. Misschien was het ook wel beter dat hij weg bleef. Thuis was hij toch maar een demon. Toch hij was vastberaden te veranderen en de mensen uit zijn stad te laten in zien dat hij niet slecht was. Okay hij had veel slechte dingen gehad. Maar mensen konden veranderen toch?
Zonder zijn gezicht te bewegen keek hij met zijn blauwe ogen rond. Hier hadden ze veel technieken waarvan zijn wereld veel zou kunnen leren. Misschien kon hij hun er wel over informeren? Zouden ze dat opprijs stellen? Of zouden ze zich er niets van aan trekken. De raad zat vol oude mannen die niet hielden van veel veranderingen. Maar misschien was het tijd om vooruit te mikken. Om juist te veranderen zodat ze sterker konden worden. Dat was ook een van de redenen geweest dat hij hier naartoe was gekomen. Natuurlijk, hij waas sterk. Hij kon makkelijk een stad verwoesten met zijn krachten. Toch, wilde hij op iets meer kunnen vertrouwen dan alleen zijn krachten. Misschien kon hij hier dingen leren. Dingen die hem tot het goede zouden kunnen veranderen.

Zonder het echt te beseffen keerde zijn blik om naar de hemel. Het was een mooie dag. Wie wist wat hij vandaag allemaal weer zou ontdekken. Zoals die zogenoemde auto’s. waarom hadden ze in zijn wereld niet van die voertuigen? Misschien was het beter dat, dat er ook nooit kwam. het zag er uiterst onhandig uit. Trouwens de geur die ze afgaven was verschrikkelijk. Alsof de lucht zelf vergiftigd was. Maar onder tussen was hij er ook wel een beetje aan gewend geworden. Veel had hij eigenlijk nog niet gedaan. Behalve rond gedwaald door de school en door de stad zelf. Maar verder dan deze stad zou hij ook niet gaan. Gaara wilde liever geen risico’s nemen. Hij kende deze wereld niet. Hij kruiste zijn armen en sloot zijn armen weer. Deze wereld deed hem denken aan Naruto. Onbezonnen en wild. Maar die jongen was wel de reden geweest; waarom hij wilde veranderen. Die jongen was de eerste geweest dat hij echt had vertrouwd. De eerste die hij als een vriend had gezien. Ook al hadden ze dan een fikse strijd gevoerd. Hij opende zijn blauwe ogen weer. Jammer genoeg wel te laat. Een meisje liep recht tegen hem. Kalm keek hij haar aan.

"Kijk uit je doppen," Snauwde ze. Hij schrok een beetje van haar toon. Toch kon je geen verandering in zijn blik zien. Hij keek haar recht aan. ”Jij ook.” Zei hij rustig. Veel zin om iets te zeggen had hij niet. Maar dit was veel beter dan niets te zeggen. Onder tussen bekeek hij het meisje eens beter. Ze moest ongeveer zijn leeftijd hebben. Wel ze had pit dat was zeker. Een stille zucht ontglipte zijn lippen. Wel dit was ook een manier om mensen te leren kennen? Ook zou hij het liever op een andere manier hebben.