Algemeen
Naam : Utau Shugotenshi
Bijnamen : Uta, Tenshi, Engel
Leeftijd : 14 jaar
Soort : Mens
Geboortedatum/plaats : 20 februari 1999 in Akita, Japan
Talen : Japans, Engels, Nederlands, een beetje Spaans
Ouders : Dood
Broers/ zussen : Klein broertje Aki : Dood; Tweelingzus Uta : Dood; Grote broer Kuro : Dood
Personaliteit : Stil, verlegen, gedeprimeerd, loner, muurbloem
Class : Lower Class
Hobby's : Lezen, luisteren naar muziek, piano en gitaar spelen
Leuk : Muziek, boeken, haar gitaar en piano
Niet leuk : Al het andere
Buitenkant
Haar : Tot haar middel reikend, natuurlijke witte kleur en een pony tot haar wenkbrauwen
Lengte : Ongeveer 1.65 m lang
Gewicht : Rond de 55 kg
Haar : Een natuurlijk grijze kleur, een pony dat tussen haar ogen langer is dat erboven, naast haar gezicht aan iedere kant lange plukken tot net onder haar schouders en van achteren is haar haar kort
Vorm : Ze is mager en heeft een bleke huidskleur, ze heeft weinig rondingen en is redelijk plat van voren en achteren
Oogkleur : Groen-grijs-geel
Geschiedenis
Sinds Utau acht jaar was begonnen haar ouders met het mishandelen van haar en haar broers en zus. Ze wilde er met niemand over praten. Zelfs niet met haar broers en zus, waarvan ze niet wist dat zij ook werden mishandeld. Met de tijd werd ze stil en pratte met niemand behalve soms haar familie. Daardoor lieten haar vriendinnen haar in de steek.
Op haar twaalfde verjaardag was ze een avondje weg. Dat was ergens goed en toch ook weer niet. Toen ze thuis kwam was het verdacht stil. Ze keek het huis rond en in de woonkamer zag ze iets verschrikkelijks. De vloer was rood gekleurd, terwijl het normaal licht grijs was. Daar voor haar op de grond lagen de lichamen van haar familie. De enige die ze nog had. Haar ouders, die de laatste tijd gemeen waren, haar kleine broertje, waarmee ze vaak speelde, haar tweelingzus, met wie ze alles deelde, en haar grote broer, waarmee ze vaak ruzie had maar toch van hield waren allemaal dood. Utau ging op dat moment ook dood. Het vrolijke meisje dat ze was, was er niet meer.
Ze sloot zich op in haar kamer, alleen naar buiten komend voor de nodige dingen. Ook zei ze geen woord meer, want dat herinnerde haar eraan hoeveel ze ervan hield om met haar zus te praten. De tijd ging voorbij en ze vergat hoe te praten, lachen en zich blij te voelen. Ook had ze haar hoofdtelefoon op 24/7 om te vergeten wat er was gebeurd. Helaas gold dat niet voor als ze sliep. Iedere nacht zag ze het weer voor zich. Haar familie op de rood gekleurde vloer. Utau werd een omhulsel van wat ze was geweest. Eigenlijk wilde ze weg van de Aarde, maar ze wilde niet eindigen als de personen van wie ze houdt, wetend dat ze teleurgesteld in haar zouden zijn.
Op een dag zag ze een advertentie voor een school, St. Montgomery. Ze hoopte dat als ze daar heen ging de haar verdriet wegging, al heeft ze daar nog haar twijfels over...
