Snelle stappen, sneakers die zich vlug voortbewogen door de gangen. Het druppen van zwarte verf tegen de gladde schoolvloer, een zware lucht van grondverf drong je neusgaten in. Hij sloop op snel tempo voort en het was al bijna avond. Het licht van de ondergaande zon kwam door de schoolramen heen. Klaslokalen waren op slot gedaan, zodat er niemand meer in kon. Een schaduw bewoog zich voort, of beter gezegd.. twee schaduwen. Het geluid van de verf emmer was te horen. Je hoorde het gefluister van het duo en gedempt gelach. Nu achter een van de ramen dook een hooft op. Zwart sluikhaar, piekend op zijn hoofd. Triomfantelijke lichtbruine oogjes, vol kattekwaad en plezier van het jong zijn in de bloederige aderen. Een grote gluiperige grijns stond op het gezicht van de jongen, duidelijk wat van plan -zoals altijd- het was voor deze kwajongen normaal, een situatie zoals dit. De lach, het zwarte haar, zijn ogen en de typisch rebelse kleren, laten we het maar niet over het uiterlijk hebben dat precies uitstraalde hoe hij was. Een jongen waar je niet graag ruzie mee had en hij stond bekend onder een naam. De naam die door meisjes werd gefluisterd, door de jongens kwaad geroepen en door zijn vrienden lachend werd uitgesproken. Zijn naam was Drake Burned, een jongen bruisend, jong, 17 en klaar voor alles wat hem in het leven tewachten stond. Hij stond gebogen voor de deur van de lerarenkamer, grote grijns op dat te knappe smoeltje. Een smoeltje waar menig mens graag zijn vuist plante. Hij rommelde wat met de gejatte sleutelbos, tot hij een klik hoorde. Triomfantelijk liet hij een zacht gelach horen, kon de spanning, adrenaline in zijn lichaam voelen jagen. Hij keek samenzweerderig naast zich. Ja, daar zat zijn aller beste vriend, witte haren, rode triomfantelijke ogen en de kleren die bij hem hoorde als de kleur rood bij een appel. en bij het haar van.. oeps, even afgeleid. Hij keek grijnzend naar Gilbert, de jongen die naast hem zat, altijd meedeed met dit soort plannetjes. Snel schoot Drake toen het lokaal binnen en pakte een pen om het verfblik open te maken. Zodra die open was, haalde hij twee kwasten uit zijn kontzak tevoorschijn, een gooide hij naar Gilbert. ''Let's make this place a little bit nicer.''   hij begon gelijk de muur te beschilderen, ramen, stoelen, tafels. Gore teksten en vreemde tekeningen. Hij kon amper zijn lach inhouden, het gezicht van Vyndi en Lightning, ahww wat zou hij die graag kunnen zien wanneer ze dit aantroffen. Hij was in zijn element, haalde dingen uit waar mensen nog jaren over zouden praten, het was iets wat bij hem hoorde hier. Hij was een tijd depresief geweest, had zich vrijwel nooit laten zien en alleen zijn vrienden hadden geweten waar hij zat. Nu was hij op vakantie geweest en had zichzelf daar terug kunnen vinden. Nu kon hij weer volop zichzelf zijn. Drake, de jongen die ieder liever ziet gaan, was terug.