Met grote, zelfverzekerde passen beende Ken Ventris de school door. Zijn lederen jack hing open, de rits rinkelde bij elke stap die hij zette. Een grijns, die typische grijns, lag op zijn gezicht. Hij scande de omgeving met zijn amberkleurige ogen. Er liep hier heel wat schoon volk rond, en ze schenen hem ook gezien te hebben, maar daar kwam hij niet voor op het moment. Hij kwam voor die moordlustige dame die hij twee of drie jaar geleden achter gelaten had, en nu kwam hij terug...

Moordende blikken had hij gekregen van Abigail, honend had hij haar aangekeken toen ze gebaarde dat hij kon gaan. Ken klopte met een ijzeren vuist op de deur, zijn lichaam even beheerst als altijd met diezelfde egale blik op zijn gezicht. "Kom verder.. Sir Ventris." Hoorde hij een stem gedempt zeggen vanachter de deur. Hij nam de klink beet en duwde die kort naar beneden, zodat hij snel met zijn voet tegen de deur die kon openduwen. Hij liep de kamer binnen, zijn forse gestalte torende hoog uit boven het bureau waaraan ze zat. De blauwe ogen waren ijzig op hem gericht. Hij wendde zijn blik even af om zijn ogen over de kamer te laten gaan nadat hij de deur achter zich met zijn rug dicht geduwd had. "Leuk optrekje." Hij liep naar de kast en liet zijn vingers langs de rij boeken glijden. Hij haalde er een uit, wat toevallig een krantenartikel bevatte van het afgebrande landhuis waar ze Tiro in een vampier hadden moeten veranderen om het kristal te bemachtigen. Die verdoemde tijd.. Hij staarde naar de oude zwart-wit foto. "Hoe vergaat het je in dit nieuwe leven? Oh wacht," hij stopte even met praten toen hij het boek met een soepele beweging van zijn pols recht voor haar op het bureau smeet vanaf zijn plaats aan de wand vol boeken. "als ik het goed begrijp ben je nog steeds dezelfde teef met haar schoothondjes." Hij trok een dodelijke grijns terwijl hij haar aansprak. Ze was principal en hij was hier om te komen solliciteren voor die nieuwe baan. Het was niet zo slim om zo'n toon tegen haar aan te slaan, maar hij wist wel beter. Ze haatte hem, maar waarschijnlijk hechtte ze toch nog wel wat waarde aan hem. Dat gevoel was wederzijds, die haat, doch was het niet zeker of hij een Beretta in zijn zak had of dat hij gewoon blij was om haar te zien...

Ze vloog hem vroeger aan dan hij verwacht had, normaal had ze toch iets meer zelfbeheersing. Hij dacht maar dat het allemaal niet meer van toepassing op hem was. Hij beukte tegen de muur aan, alweer harder dan hij voor ogen gehad had en voelde haar arm tegen de huid van zijn nek. Ze was best gespierd en hij kon niet ontkennen dat het pijn deed toen ze zijn strottenhoofd naar achteren duwde. Hij probeerde te slikken, wat moeizaam lukte. Zijn amberen ogen bleven in de hare gehaakt. Hij luisterde in stilte naar wat ze te zeggen had, ook toen ze zijn haren opzij trok. Hij toverde enkel zijn vertrouwde grijns op zijn gezicht, hoe meer die haar zou irriteren hoe beter. Haar vingers streelden zijn nek, langs het litteken die ze hem bezorgd had bij hun nachten. Hij had er slechts een omdat ze telkens op dezelfde plek beet. "Ja waarom Vyndi," ze duwde haar arm nog dieper in zijn keel. Hij hapte even wanhopig naar adem, zijn voet kort tegen de muur achter hem slaand. "vertel het me eens." Bracht hij nog moeizaam uit. Hij kreunde even. Hij had haar nog steeds met geen vinger aangeraakt, enkel uit respect voor een vrouw. In plaats daarvan bewoog hij zijn nek lichtjes naar achteren, zijn kin hoog in de lucht. Hij keek haar aan vanonder zijn wimpers.

Ken moest lachen om haar opmerking. Het klonk rauw vanuit zijn samengeknepen keel, een raar geluid dat alles alleen maar pijnlijker deed lijken. Ze stond zo dicht op hem dat hij zich afvroeg hoe het mogelijk was. Ze was een vrouw die haar haat niet onder stoelen of banken stopte, maar deze haat ging wel een beetje raar in zijn werking. Haar lenden duwden tegen zijn kruis en de revolver in zijn broek. Hij probeerde het gevoel van zich af te zetten. Het was allemaal bitter moeilijk met haar verleidelijke blik. De volle lippen, waarvan hij de smaak al meerdere malen had mogen proeven. Maar als hij haar nu zou zoenen, wat zou er dan van hem worden? Het was een gedachte dat niet eens het proberen waard meer was. "Wat vond je van mijn dossier?" Hij smeet het over een andere boeg, maar kon zijn blik niet losmaken van haar lippen en derest van haar lichaam. Hij keek naar alles, behalve in haar ogen.

Hij kreunde luid toen ze een ruk aan zijn haren gaf bij het naar achteren trekken van zijn hoofd. Hij richtte zijn ogen niet direct op de hare, maar staarde eerst nog even vergeetachtig langs haar heen. Uiteindelijk kreeg hij een uitdagende blik in zijn ogen toen ze zo tegen hem sprak. "Wel ja, veel valt er niet samen te vatten denk ik." Hij trok een mondhoek naar omhoog. Hij had geen idee waar zijn uitkraam naar toe leidde, dat zou hij nog wel zien. Haar lippen circuleerden vervaarlijk dicht bij de zijne. Als hij inademde kon hij haar heerlijke geur ruiken. Ze ademden praktisch dezelfde lucht. "Altijd al geweest.." Murmelde hij ten antwoord en ging meer rechtop staan toen hij de greep om zijn keel voelde verzwakken. Hij richtte zijn blik op haar borst en tastte mijn zijn vingers naar zijn Beretta. Achteraf gezien was het geen goed idee om een handgeweer aan je kruis te bewaren, aangezien het verkeerde gedachten kon opwekken. "Nog steeds dezelfde verleidelijke kledij." Hij zette weer dezelfde liefelijke stem op en ademde eens diep in en uit.

Hij beukte weer tegen de muur aan, net te laat om haar tegen te houden. Zijn armen vielen weer naast zijn lichaam. Even luid zuchtend, liep hij vervolgens naar haar bureau toe. In haar handen zag hij zijn dossier, de foto was verkreukeld. "Wel," hij wandelde langs haar heen en liet zich zakken op de stoel tegenover de hare. Hij zwierde zijn voeten op het bureau en leunde naar achter, lekker relaxed. "waarschijnlijk was je te verleid door mijn mooie koppie." Ken was altijd al hoog van zichzelf geweest, en hij deinsde er ook niet voor terug om dat te uiten. Hij keek haar met een brede grijns aan, ook al glimlachte ze niet terug. Het was eerder gênant aan het worden, hoe ze zo serieus kon blijven. Hij haalde zijn revolver uit zijn broek en begon hem rustig te laden, het geluid doorbrak de ongemakkelijke stilte.

Ze leek het bijna toe te geven en dat amuseerde hem wel. Hij keek op van de Beretta die hij in zijn handen had, wat een zwaar ding eigenlijk. Ze was best onvriendelijk, als je het hem vroeg. En dat was eigenlijk het leuke aan d'r. "Oh ja," hoonde hij en tikte even met het geladen pistool tegen zijn slaap. "meer dan vol genoeg." Hij ging rechtop zitten en legde zijn wijsvinger over de trekker terwijl hij het wapen bij zijn hoofd vandaan haalde. "Ik kwam solliciteren, weet je nog?" Zei hij na een tijdelijke stilte.  

Ken grijnsde breed, natuurlijk had ze hem toegelaten. Ze kon toch geen nee zeggen, tegen hém?! Hij grijnsde breed en vol grote dunk van zichzelf. Haar dreigende woorden leken zijn plotse goede humeur ook niet te verpesten. "Nee, natuurlijk niet. Alleen maar kouder geworden Vyn." Hij duwde zichzelf overeind met een kleine knipoog en stopte zijn revolver in zijn achterzak terwijl hij haar volgde richting de deur. "Een eigen lokaal.. Leuk zeg." Hij zweeg even terwijl het in zijn gedachten nagonsde. "Mag ik onder de indruk zijn van je nieuwe stulpje, trouwens? Best een knap kunnen.. Ik had je nooit echt ingeschat om een principal te zijn snap je."

"Oh, kan ik ook niet." Antwoordde hij haar droog terug, hij kon maar beter meteen eerlijk zijn. Hij volgde haar met een snelle tred de trap af door een smalle gang. Hij liet zijn ogen kort glijden over het lokaal dat hij nieuw toegedeeld had gekregen, maar liet zijn blik al snel weer varen voor de priemende wijsvinger onder zijn kin. "Wel, misschien volg ik je wanhopige poging tot een nieuw leven wel. Misschien niet. Wie weet." Zijn woorden klonken bot terug. Met een kleine, snelle beweging van zijn hand, duwde hij de hare weg en liep om haar heen het lokaal in. "Hier kan ik wel werken." Mompelde hij goedkeurend. Met zijn voet duwde hij één van de matten opzij, hij hurkte even om te voelen aan het materiaal.

Ken lachte luid om haar hele preek over hoe nieuwe levens niet bestonden en over de dood. Ze leek wel bezeten, het leek even allemaal een grote komedieshow te zijn voor de roodharige vampier. "Oh Vyn," hij hapte even naar adem terwijl hij een rondje draaide om de zaal even snel te bekijken. "hoe sinister kan je zijn." Hij lachte nogmaals luid maar werd daarna vrijwel meteen serieus. Hij keek haar kort met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Natuurlijk, als je werkelijk denkt dat ik daarvoor de juiste persoon ben." Hij liep naar de tribune die onder andere in de zaal opgesteld stond en ging er op gaan zitten.

Ken moest zachtjes lachen om haar binnensmondse opmerking. Natuurlijk kon hij haar horen, hij was een vampier. Zijn oren waren met het nieuwe gen nu immers getraind om zulke stille geluiden op te vangen. Hij negeerde haar verveelde blik en volgde met zijn amberkleurige ogen tot fijne spleetjes nauw geknepen haar gracieuze passen. Hij zweeg terwijl ze praatte. Nu en dan moest hij de drang naar een opmerking in slikken. Hij spitste zijn oren toen ze een naam noemde. Drake Burned, blijkbaar was het de moeite van het onthouden waard. Rustig leunde hij voorover om aandachtig te luisteren. Hij deinsde achteruit met een paar zwaaiende bewegingen van zijn armen en krabbelde overeind van de tribune. Hij moest zijn lach inhouden. Het was net één of andere dramatische televisiesoap. "Wát," Siste hij. "Is dit Stürm der Liebe of zo?" Hij trok een mondhoek naar boven in een grijns die slechts een paar van zijn tanden ontblootten, inclusief de vlijmscherpe linkerhoektand. "Niet dat die show slecht is, ik vond het geweldig dat Sandra zwanger bleek te zijn van Lukas. Spijtig van die miskraam though." Dat laatste klonk maar als een zachte gemurmel. Nadat hij een beetje bekomen was, wreef hij over zijn achterhoofd en beende heen en weer voor de tribune met een twijfelachtige blik. Hij probeerde zijn aarzelingen niet te laten merken. "Dus je wilt dat ik een babysitter speel voor je kindje omdat je zelf geen zin hebt in moedertje spelen?" Ken kruiste zijn armen voor zijn borst en bekeek haar met een frons. "En dan wil je ook nog dat ik mijn leven op het spel zet voor die stomme zoon van je. Ik heb die jongen nog nooit ontmoet, maar ik zeg je het mevrouw Montgomery dat ik hem nu al niet mag." Hij sprak haar achternaam uit met een bittere toon, de woorden als gif over zijn tong rollend. "En daarbij, heeft die jongen geen vader?"

Hij lachte op een lage toon toen ze zich zo uitsprak over de tv-serie. Ken Ventris kon er ook niets aan doen dat hij de show keek. Hij moest altijd meekijken met zijn broer Davide, die er zo verslaafd aan was en de kleine tv die ze in hun armoedzaaierige huis in Napels hadden altijd opeiste. Lauro, zijn oom en tevens de man die hen opgevoed had, vond het even niks als Ken ervan vond. De sissende toon waarmee ze verder tegen hem praatte beviel hem niet, maar hij repte er geen woord over. Straks was hij zijn baan al kwijt, en die had hij nodig. Ze kon hem uitschelden wat ze maar wou, hij kon en mocht er niet tegenin gaan. Toch waren haar woorden ook een soort van lof, waardoor zijn humeur wel wat verbeterde. Hoe dan ook bleef het best komisch dat ze een zoon had. Hij had haar nooit als moeder ingebeeld. Het was een fout plaatje. "Wie noemt zijn kind dan ook Drake, des te reden te meer om die arme stakker te haten." Vezelde hij terwijl hij in de zakken van zijn jeans op zoek ging naar een pak sigaretten. Hij snakte naar een joint, maar hij wist zich in te houden. Vyndi wist wel dat hij drugs gebruikte, maar Ken was niet zeker of ze het erg op prijs zou stellen als hij nu ging drugs gebruiken. "Maar goed, wie heeft dat kind dan zo slecht op gevoed? Gelukkig is je smaak in mannen veel verbeterd." Hij grijnsde bij de opmerking, duidelijk verwijzend naar zichzelf.

Ken wou aandringen op de naam van die vader, de man die dat kind zo slecht opgevoed had, maar eigenlijk realiseerde hij zich dat het er niet toe deed. Hij kon het later nog wel vragen, nu wou ze duidelijk andere kanten op gaan. Hij rolde met zijn ogen, had het écht nog geen uur geduurd? Hij was wel erg geamuseerd. "Wel ja.." Hij grijnsde en draaide zich meer naar haar om. "Blijkbaar ben ik toch niet zo'n idioot?" Hij staarde even lang naar de huid van haar nek. De smaak van haar bloed was hij ook niet vergeten. Vampierenbloed smaakte anders, misschien zelfs beter.

niet echt veel inspi, sorry xD